- Γεννήθηκα στη Μεγάλη Βρετανία από Έλληνες γονείς. Λόγω της δουλειάς του πατέρα μου μετακινούμασταν πολύ: από την Ολλανδία στην Αμερική και από εκεί στην Αγγλία και μετά στην Ελλάδα. Κατάφερα, ωστόσο, να σπουδάσω αυτό που ήθελα, Καλές Τέχνες και Σχεδιασμό Δημόσιου Χώρου στην Αγγλία, κάτι που με βοήθησε να καταλάβω πώς ακριβώς διαμορφώνεται αισθητικά η πόλη. Τελειώνοντας, έφυγα για ένα ταξίδι στην Αμερική, στο Σαν Φρανσίσκο συγκεκριμένα, όπου, αντί για δύο μέρες, έμεινα τελικά δυο χρόνια. Με μάγεψαν η ομορφιά της πόλης, τα χρώματα, οι γέφυρες, τα λαμπερά νερά και τα λουλούδια, οι βουκαμβίλιες και οι πικροδάφνες που θύμιζαν έντονα Ελλάδα. Εκεί άρχισα να δουλεύω σε διάφορες υπαίθριες αγορές κι ερωτεύτηκα τον τρόπο ζωής τους, την ελευθερία και την τρέλα που βρίσκει κανείς σε αυτούς τους χώρους. Μαζί με μια φίλη φτιάξαμε, τότε, μια μικρή εταιρεία και κατασκευάζαμε κοσμήματα, δουλεύοντας νυχθημερόν και γυρίζοντας όλες τις μεριές της πόλης. Τρελαινόμουν γι' αυτή την περιπέτεια, να μην ξέρεις πού θα σε βρει το τέλος της ημέρας, την εξωστρέφεια που τη χαρακτηρίζει, τον μποέμικο χαρακτήρα τού να αλλάζεις διαρκώς χώρους, να κουβαλάς πράγματα αντί να κάθεσαι ακινητοποιημένος μπροστά σε ένα γραφείο. Θυμάμαι ότι στην αρχή, αντί για φορτηγάκι, είχαμε μόνο ένα μικρό αυτοκίνητο όπου στοιβάζαμε τα πάντα, ακόμα και ολόκληρα τραπέζια, που τα δέναμε με σκοινί. Αλλά, παρότι περνούσαμε υπέροχα, κάτι μου έλειπε. Δεν καταλάβαινα την υπερβολή της Αμερικής, την εξωφρενική διάσταση που υπάρχει σε όλα τα πράγματα, τα «καμένα» μυαλά. Μου αρέσει η απλότητα της Ευρώπης, ακόμα και της Αθήνας, παρά την κρίση και παρά τον χαοτικό της χαρακτήρα.
- Θυμάμαι σαν τώρα τη στιγμή που έφτασα στην Αθήνα, πριν από εννιά χρόνια. Ο καιρός ήταν ζεστός, ο κόσμος ήταν έξω, τα πάντα ήταν υπέροχα. Μου ήρθε αυθόρμητα το «Αχ, Ελλαδίτσα μου!». Έμεινα στα Σεπόλια, στο σπίτι που έμενε η γιαγιά μου προτού πεθάνει, και λάτρεψα την αίσθηση της παλιάς, μικροαστικής γειτονιάς. Τη ζεστασιά που έχουν οι ηλικιωμένες γειτόνισσες, τα σπίτια που παραμένουν χαμηλά, τα άγρια αγόρια με τα τσουλούφια που ζουν σε παλιές πολυκατοικίες, τη μείξη της παλιάς γενιάς με την καινούργια. Όλα αυτά, δηλαδή, που έχουν κάνει τον κόσμο εδώ πιο προσγειωμένο σε σχέση με άλλες γειτονιές. Αλλά, γενικά, αγαπώ πολύ την Αθήνα, τα εγκαταλελειμμένα κτίρια που σου αφηγούνται τις δικές τους ιστορίες, τα γκράφιτι στους δρόμους, τη μικρή της κλίμακα. Γιατί, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες πόλεις της Ευρώπης, το κέντρο της Αθήνας είναι μικρό, γεγονός που δημιουργεί αυτόματα μια ζεστασιά. Κάθε μέρα μου συμβαίνει να πέφτω πάνω σε γνωστούς, ενώ σίγουρα θα βρω κάποιον φίλο να βγω για ποτό, αν μείνω έξω μέχρι αργά. Επίσης, αγαπώ πολύ τις άπειρες προοπτικές που σου δίνει η Αθήνα, το γεγονός ότι πάντα υπάρχει χώρος και τρόπος για αλλαγές και βελτιώσεις. Το βλέπεις στον τρόπο που μεταλλάσσεται διαρκώς το κέντρο σε κάτι άλλο και που, τελικά, μπορεί να γίνει ακόμα καλύτερο, αν αναλάβουν τα ηνία οι νέοι, όπως έχει γίνει στο εξωτερικό. Αλλά έξω οι πόλεις νεκρώνουν μετά από κάποια ώρα και τη νύχτα μοιάζουν πεθαμένες. Εδώ, παρόλη την κρίση, ξέρεις ότι ένα φτηνό τσίπουρο και μια καλή καρδιά σε περιμένουν πάντα σε μια γωνιά της πόλης. Κι αυτό σημαίνει πολλά: έξω ζουν για να δουλεύουν, εμείς εδώ δουλεύουμε για να ζούμε.
- Μου αρέσει να βλέπω το Meet Market να μεγαλώνει, να γίνεται μια μεγάλη, πολύχρωμη κοινότητα. Αγαπώ πολύ το χαρούμενο αλισβερίσι που έχει φτιάξει το Meet, τις συγκεντρώσεις, την τρέλα και τη δημιουργικότητα, αλλά και τη φιλοσοφία της ανεξάρτητης δουλειάς. Αν κάτι μας έχει δώσει η κρίση, είναι ότι μπορούμε να αντιπαρέλθουμε τις δυσκολίες όταν προσπαθούμε από κοινού, κάτι που ισχύει απόλυτα στην περίπτωση του Meet Market. Αυτό πιστεύω ότι καλλιεργήσαμε με τα χρόνια, συγκεντρώνοντας γύρω μας ανθρώπους με αφοσίωση στην τέχνη τους και στην κοινότητα. Φτιάξαμε έτσι μια πλατφόρμα πολιτιστικής ανταλλαγής ιδεών, όχι μόνο αντικειμένων, όπου ο κόσμος δεν πάει για να αγοράσει αλλά για να συναντηθεί, να μιλήσει, να νιώσει ότι ανήκει σε έναν κόσμο πιο ανοιχτό και πιο νομαδικό. Γι' αυτό και το Meet Market δεν στεγάζεται σε έναν μόνο χώρο αλλά φιλοξενείται σε διαφορετικά μέρη, προτείνοντας ουσιαστικά έναν διαφορετικό τρόπο προσέγγισης της πόλης και κάνοντας τον κόσμο να την αγαπήσει. Πίσω, βέβαια, από την υλοποίηση υπάρχει πολλή δουλειά, ειδικά τα τελευταία χρόνια που το Meet Market διοργανώνεται σε μηνιαία βάση. Εκτός από εμένα, που έχω αναλάβει το οργανωτικό κομμάτι, υπάρχει ένα dream team συνεργατών που εργάζεται ακαταπόνητα: ο Γιάννης Μελίκογλου, που έχει αναλάβει όλη την τεχνική δουλειά και φροντίζει για τις λεπτομέρειες, η Ολυμπία Χριστοφορίδου, που κάνει τις δημόσιες σχέσεις, τα παιδιά που φροντίζουν το εξαιρετικό ντιζάιν, νέοι άνθρωποι με πραγματικό κέφι – ακόμα και η λογίστριά μου είναι νέα σε ηλικία και σε αντιλήψεις. Το κλειδί στο όλο εγχείρημα είναι το κοινό όραμα, η κοινή τρέλα και αυτά είναι τελικά που σε σώζουν από τις δυσκολίες, σε αντίθεση με τις απρόσωπες, μεγάλες επιχειρήσεις που κατακρημνίζονται πιο εύκολα στην κρίση, επειδή ακριβώς τους λείπει η ψυχή.
- Αν έπρεπε να ορίσω κάπως το Meet Market, θα έλεγα ότι είναι κίνημα ανοιχτό που διαρκώς αλλάζει. Είναι υπέροχο να παρακολουθείς όλους αυτούς τους ανθρώπους να εμπλέκονται στην αρχή από περιέργεια και σταδιακά να βγάζουν στην επιφάνεια το καλύτερό τους κομμάτι. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον Σωτήρη Τρέχα που ξεκίνησε με κάτι stickers και τώρα έχει γίνει γνωστός σε όλη την πόλη ως ο περίφημος The Dreamer. Πολλές στιγμές, όμως, μου έχουν μείνει αλησμόνητες, όπως τότε που σκουπίζαμε όλο το βράδυ την Τεχνόπολη, φροντίζοντας να μη μείνει ούτε γόπα και γύρω στις εννιά το πρωί, με τον ήλιο να μας χτυπάει καταπρόσωπο, μας έπιασε ένα τρομερό γέλιο χωρίς σταματημό. Κι ήταν τότε που ένιωσα ότι μπορούμε πραγματικά να κάνουμε τα πάντα αλλά και τυχερή που βρισκόμουν εκεί. Γι' αυτό μόνο νιώθω απέραντα ευγνώμων, όχι μόνο τυπικά αλλά πολύ ουσιαστικά, μέχρι τα βάθη της ψυχής μου, για το ότι μπορώ να κάνω αυτό που θέλω στη ζωή μου, παρέα με ανθρώπους που το αγαπούν εξίσου πολύ.
- Αρνούμαι να πιστέψω ότι δεν υπάρχει μέλλον στην Ελλάδα, ακόμα και όταν όλοι μου λένε το αντίθετο. Μου αρέσει που βρίσκομαι εδώ, είναι συνειδητή επιλογή μου και αν ποτέ έφευγα, στην Αθήνα θα ξαναγύριζα.
σχόλια