ΕΚΛΟΓΕΣ ΗΠΑ

Αμαλία Μουτούση

Αμαλία Μουτούση Facebook Twitter
0

Μεγάλωσα στην οδό Καρνεάδου, στο Κολωνάκι. Η πρώτη μου ανάμνηση είναι ένα γωνιακό, πολύ μεγάλο μπαλκόνι στο σπίτι μας, γεμάτο γεράνια, κι εγώ, μ' ένα ποτιστήρι που ήτανε πιο μεγάλο από μένα και με μια αλογοουρίτσα πιασμένη με μια πασχαλίτσα, να προσπαθώ να ποτίσω. Θυμάμαι το κίτρινο λεωφορείο του σχολείου να με αφήνει μεσημέρι στη γωνία μπροστά από τη Λυκόβρυση και να με περιμένει η μαμά μου, τρώγοντας τυρόπιτα με τη φίλη της, την Ελένη Χατζηαργύρη, ενώ εγώ έτρεχα στο διπλανό μαγαζί για να πάρω αυτόγραφο από τον ηθοποιό που έπαιζε στον «Άγνωστο Πόλεμο».

Τότε το Κολωνάκι ήταν γειτονιά. Θυμάμαι πως ήταν πολύ λίγα τα περίπτερα και ξέραμε τους περιπτεράδες με τα μικρά τους ονόματα, όπως επίσης ότι στα σπίτια που μέναμε υπήρχαν θυρωροί με τον οποίων τα παιδιά μεγαλώσαμε μαζί και παίζαμε «μήλα» στην άδεια πλατεία Κολωνακίου.

Μέχρι τα δέκα ήθελα να γίνω ακροβάτισσα σε τσίρκο ή ιππέας. Αγαπούσα πάρα πολύ τα άλογα και ονειρευόμουν κάτι που θα είχε πολύ έντονη κίνηση, πολύ αγωνία και άμιλλα. Το θέατρο τα έχει και τα τρία.

Δεν ήθελα να ξέρουν οι άλλοι άνθρωποι τι γίνεται μέσα στο σπίτι μας, να ασχολούνται με τη μητέρα μου. Είχα ανάγκη, όπως κάθε παιδί, από ιδιωτικότητα. Ήμουν πολύ αρνητική σε οτιδήποτε ή οποιονδήποτε πήγαινε να εισβάλει στη ζωή μου επειδή ήμουν κόρη της Νόνικας Γαληνέα ή επειδή πατριός μου ήταν ο Αλέκος Αλεξανδράκης.

Τα χρόνια της σχολής του Θεάτρου Τέχνης τα σκέφτομαι λίγο σαν να μην είμαι εγώ, μου φαίνονται πολύ μακρινά. Όμως, όταν καμιά φορά παίζω στη σκηνή, μου λείπει κάτι που είχα τότε. Η σχέση μου ανάμεσα σε μένα και το αντικείμενό μου τα χρόνια της σχολής είχε μια άλλου είδους αμεσότητα. Πολλές φορές πάνω στη σκηνή θέλω να εκφραστώ και νιώθω μια δυσκολία στο να έχω αυτή την απευθείας έκφραση και σκέφτομαι «κάποτε το 'χα αυτό». Είναι μια σωματική μνήμη.

Με τον Μιχαήλ Μαρμαρινό γνωριστήκαμε το 1985, στο Θέατρο Ριάλτο. Έπαιζα στον Βυσσινόκηπο του Τσέχωφ, σε σκηνοθεσία Γιάννη Μαργαρίτη με το Θέατρο της Άνοιξης. Μου είχε πει η Άντζελα Μπρούσκου ότι θέλει να μου γνωρίσει τον Μιχαήλ Μαρμαρινό, γιατί είναι πολύ σημαντικός. «Ψάχνει», μου είπε. Ήρθε λοιπόν στην παράσταση και μετά πίσω στα καμαρίνια. Θυμάμαι έντονα τη χειραψία μας. Κάπως έτσι ξεκίνησε η κοινή μας πορεία.

Η πρώτη δουλειά μου ήτανε στο Εργοστάσιο στη λεωφόρο Βουλιαγμένης - υπήρχε ένας χώρος πάνω από το κλαμπ, που τον παραχωρούσαν για καλλιτεχνικά δρώμενα. Ξεκινήσαμε με ένα έργο του John Arden, το Live like pigs. H συνεργασία αυτή συνεχίστηκε μέχρι το 2000.

Με τον Μιχαήλ ζήσαμε μαζί μια δουλειά και δουλεύοντας μεγαλώναμε, καταλαβαίναμε ποιοι είμαστε, ποιοι δεν είμαστε, τι μας αρέσει, τι δεν μας αρέσει. Περάσαμε πολύ ωραίες στιγμές γιατί ήμασταν μια ομάδα που λειτουργούσε πολύ καλά για παρά πολλά χρόνια, είχαμε πολύ καλές ισσοροπίες και μοίρασμα ρόλων κι έτσι μπορούσαμε να κάνουμε τις πρόβες μας όπως μας άρεσε, να ζητάμε από τους ανθρώπους που θέλουμε να μας διδάξουν. Ήταν λίγο σαν ανοιχτό πανεπιστήμιο για κάποια χρόνια.

Συνήθισα σε μια ζωή που είχε πολλή συγκέντρωση, που ήταν σχεδόν αποκλειστικά μόνο θέατρο και δουλειά κι επειδή στο θέατρο κάναμε τα πάντα, από το να στήνουμε το σκηνικό, να βάφουμε, να φωτίζουμε, να καθαρίζουμε, να τρώμε και να κοιμόμαστε, ένιωθα μια ασφάλεια μέσα σε αυτού του είδους την απομόνωση κι όταν κάποια στιγμή χρειάστηκε από τις συνθήκες να αντιμετωπίσω το σκόρπισμα που έχει ο «έξω κόσμος» δυσκολεύτηκα πολύ και δυσκολεύομαι ακόμα και τώρα.

Η συνεργασία μου με τον Λευτέρη Βογιατζή ξεκίνησε το 1994 στο Με δύναμη από την Κηφισιά. Ο Λευτέρης είχε ένα άλλο εκτόπισμα, ένα άλλο κοινό, πολύ μεγαλύτερο και ευρύτερο από το δικό μας. Μου έδωσε την πρώτη μου σπρωξιά.

Μου αρέσει πολύ το αρχαίο δράμα - οι ρόλοι είναι πάρα πολύ ωραίοι. Είναι συντροφιά στη ζωή και στην καθημερινότητα. Η Κλυταιμνήστρα, εξάλλου, είναι ό,τι πιο σύγχρονο έχω αντιμετωπίσει από πλευράς γραφής, συνθετότητας. Αβυσσαλέα, πολυδιάστατη... Με κινητοποιούν πάρα πολύ αυτοί οι ρόλοι. Καταρχάς, γιατί δεν τους καταλαβαίνω.

Ο ρόλος της Στέλλας στη Χώρα Προέλευσης μού φάνηκε παράξενος. Δεν μπορούσα ακριβώς να βρω σημεία ταύτισης κι όμως είχε κάτι που το 'χαν και ο χαρακτήρας και η ταινία ως τρόπος γραφής: είχε κάτι υπαινικτικό. Έκανε το πρόσωπο να είναι ενδιαφέρον χωρίς να κάνει ενδιαφέροντα πράγματα απαραίτητα - ήταν ένα πρόσωπο που κρατούσε καλά τα μυστικά του.

Η Χώρα Προέλευσης μιλά για το πώς είμαστε στην Ελλάδα τα τελευταία τριάντα χρόνια - υπάρχουν καλές προθέσεις, αλλά όλα κρύβονται πίσω από κατι άλλο. Ενώ το σενάριο και η δομή της ταινίας είναι καθαρά, η οικογένεια παρουσιάζεται ένα πράγμα αξεδιάλυτο, αδιαχώριστο, το χέρι του ενός μπλεγμένο με το πόδι του άλλου, για να καταλήξει στο αιμομικτικό της στοιχείο.

Στη Δροσιά ήρθα τα τελευταία 8-10 χρόνια. Πριν έμενα στη Φιλοθέη και ακόμα πιο πριν έμενα για χρόνια στην οδό Σκουφά, απέναντι από το Σκουφάκι, στον αριθμό 38. Δεν μου άρεσε καθόλου το κέντρο, ήθελα την ησυχία μου.

Την Αθήνα την έχω ζήσει πάντα μέσα σε ένα αυτοκίνητο, προσπαθώντας να είμαι στην ώρα μου ή προσπαθώντας να βρω να παρκάρω, μετά άλλη τόση ώρα να ξαναβγώ και μετά κλεισμένη στον χώρο εργασίας. Τον τελευταίο χρόνο, όσες φορές μου έχει τύχει να περπατήσω στην Αθήνα, δεν είμαι ξέγνοιαστη πια. Έχω τον νου μου πίσω μου, δεξιά μου αριστερά μου. Η πόλη σού επιβάλλει έναν ρυθμό, έναν ήχο, μια ηχορρύπανση που δεν τη θέλουν τ' αυτιά μου.

Μου αρέσει που μπορώ αργά το βράδυ και μισή ώρα πριν φύγω το πρωί για τη δουλειά μου ν' ακούσω έναν κόκορα. Μου αρέσει πολύ να ανοίγω το παράθυρο του δωματίου μου και να βλέπω το χώμα. Αν δεν ήμουν ηθοποιός, θα ήθελα να κάνω κάτι με τα χεριά μου και το χώμα.

Οι Αθηναίοι
0

ΕΚΛΟΓΕΣ ΗΠΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Χρυσέλλα Λαγαρία: «Δεν είναι τόσο τρομακτικό το να είσαι τυφλός»

Οι Αθηναίοι / Χρυσέλλα Λαγαρία: «Δεν είναι τόσο τρομακτικό το να είσαι τυφλός»

Η συνιδρύτρια και διευθύντρια της Black Light και συνδημιουργός της σειράς podcast της LiFO «Ζούμε ρε» δραστηριοποιείται ώστε οι ΑμεΑ να διαθέτουν ίσες ευκαιρίες και απεριόριστη πρόσβαση, δίχως στιγματισμούς και διακρίσεις. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Lorenzo

Οι Αθηναίοι / Lorenzo: «Η techno σκηνή έχει γίνει χρηματιστήριο»

Γνώρισε την techno στη Φρανκφούρτη των αρχών των ‘90s. Ερχόμενος στην Αθήνα, όσο έβλεπε ότι ο κόσμος σοκαριζόταν με τις εμφανίσεις του, τόσο περισσότερο του άρεσε να προκαλεί. Ο θρυλικός χορευτής του Factory και ιδρυτής της ομάδας Blend είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Ελισάβετ Κοτζιά

Οι Αθηναίοι / «Τα πρώτα χρόνια λέγανε ότι τις κριτικές μου τις έγραφε ο πατέρας μου»

Η Αθηναία της εβδομάδας Ελισάβετ Κοτζιά γεννήθηκε μέσα στα βιβλία· κάποια στιγμή, τα έβαλε στην άκρη, για να ξανασυναντήσει τη λογοτεχνία μέσα από μια αναπάντεχη εμπειρία. Άφησε το οικονομικό ρεπορτάζ για την κριτική βιβλίου. Τη ρωτήσαμε γιατί το ελληνικό μυθιστόρημα δεν έχει ιδιαίτερη απήχηση στο εξωτερικό, και δεν πιστεύει πως για το ζήτημα αυτό υπάρχουν απλές απαντήσεις.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Λούλα Αναγνωστάκη: «Όσο και αν τη χτυπάω μέσα από τα έργα μου, είμαι υπέρ της Ελλάδας»

Πέθανε Σαν Σήμερα / Λούλα Αναγνωστάκη: «Όσο και αν τη χτυπάω μέσα από τα έργα μου, είμαι υπέρ της Ελλάδας»

Σε μια από τις ελάχιστες συνεντεύξεις της, η κορυφαία θεατρική συγγραφέας της Ελλάδας, που πέθανε σαν σήμερα, μίλησε με πρωτοφανή ειλικρίνεια και απλότητα.
ΣΤΑΥΡΟΣ ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗΣ
Αρετή Γεωργιλή

Οι Αθηναίοι / «Δεν θα σταματήσω να υπερασπίζομαι το δικαίωμα της γυναίκας να νιώθει ελεύθερη να εκφράζεται»

Η Αρετή Γεωργιλή γεννήθηκε στη Νέα Φιλαδέλφεια και τα δώδεκα τελευταία χρόνια, αφότου άνοιξε το Free Thinking Zone, ζει εκεί και στην Αθήνα. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κατιάνα Μπαλανίκα

Οι Αθηναίοι / Κατιάνα Μπαλανίκα: «Μέσα μου είμαι κουτάβι, γι’ αυτό και με πάταγαν όλοι»

Η ηθοποιός που αγαπήθηκε για τους κωμικούς της ρόλους έκανε μόνο δράμα στη σχολή. Θα ήθελε να ξαναπαίξει στην τηλεόραση αλλά βλέπει πως δεν θυμούνται τη γενιά της πια. Είναι ευγνώμων για τη ζωή της και την αφηγείται στη LiFO - γιατί είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μάριο Μπανούσι

Οι Αθηναίοι / Μάριο Μπανούσι: «Αν δεν εκτεθείς στη ζωή, δεν έχει νόημα»

Ο νεαρός σκηνοθέτης, που έχει ήδη μετρήσει διαδοχικά sold out, άρχισε να βλέπει θέατρο όταν μπήκε στη δραματική σχολή. Του αρέσει η ανθρώπινη αμηχανία, η σιωπή και η ησυχία τον γοήτευαν πάντα. Αν και δεν τα πάει καλά με τα λόγια, αφηγείται τη ζωή του στη LiFO.
M. HULOT
Γιώργος Τσιαντούλας, ηθοποιός, σκηνοθέτης

Οι Αθηναίοι / «Γελάτε γιατί χανόμαστε, κάντε σεξ, ταξιδέψτε, διαβάστε και φάτε, φάτε, φάτε»

Ο πολυσυζητημένος πρωταγωνιστής της ταινίας «Το καλοκαίρι της Κάρμεν», Γιώργος Τσιαντούλας, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, ζει στο Παγκράτι, διατηρεί θεατρική ομάδα στα Τρίκαλα, έχει παίξει σε παραστάσεις του Ρομέο Καστελούτσι και του Δημήτρη Παπαϊωάννου και τα πιο ριψοκίνδυνα πράγματα που έχει κάνει είναι «γαστρονομικοί συνδυασμοί σε λάθος στιγμή και λάθος ώρα».
M. HULOT
Η Μαρινέλλα ειλικρινέστερη παρά ποτέ αφηγείται τη ζωή της όλη στη LIFO

Οι Αθηναίοι / Η Μαρινέλλα ειλικρινέστερη παρά ποτέ αφηγείται τη ζωή της όλη στη LiFO

Η μεγάλη κυρία του ελληνικού τραγουδιού μιλά για τις ανεξίτηλες συναντήσεις της πορείας της, για το πώς πήγε κόντρα στο ρεύμα της εποχής της, για μια ζωή χορτάτη. Δουλεύοντας επί 67 συναπτά έτη δεν ανέχεται να της πει κανείς «τι ανάγκη έχεις;».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αγνή Πικιώνη: «Η Αθήνα έχει εξελιχθεί σ’ ένα μαζικό λούνα παρκ»

Οι Αθηναίοι / «Δυσκολεύονταν να με πλησιάσουν επειδή ήμουν η κόρη του Πικιώνη»

Η Αγνή Πικιώνη, κόρη του οραματιστή αρχιτέκτονα που είχε αφοσιωθεί στη λαϊκή αρχιτεκτονική, μιλά για τη ζωή της δίπλα σε εκείνον, που της έμαθε ότι «ένας απλός άνθρωπος μπορεί να φτιάξει κάτι σημαντικό». Αρχιτέκτονας και η ίδια, φρόντισε να διασώσει και να ταξινομήσει το έργο του. Τη θυμώνει η μεταμοντέρνα αρχιτεκτονική και πιστεύει ότι η Αθήνα έχει χάσει το στοίχημα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιώργος Αρβανίτης: «Έλεγα "είμαι καλύτερος" και δεν με πήρε η φτώχεια από κάτω»

Οι Αθηναίοι / Γιώργος Αρβανίτης: «Πείσμωνα για να γίνω ο καλύτερος και δεν με πήρε η φτώχεια από κάτω»

Από μια νιότη γεμάτη αντιξοότητες, ο τροχός για εκείνον γύρισε, η ζωή του στράφηκε στο φως και έγινε βιβλίο. Η Ευρώπη τον ανακάλυψε από τις ταινίες του Αγγελόπουλου, στις ιστορίες του πρωταγωνιστούν ο Φίνος, ο Μαστρογιάνι και ο Κουροσάβα. Ο πολυβραβευμένος διευθυντής φωτογραφίας που ήταν «πάντα την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο μέρος» είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Κρίστη Στασινοπούλου: «Έχω φάει τη νύχτα με το κουτάλι, προτιμώ πια να κάθομαι σπίτι»

Οι Αθηναίοι / Κρίστη Στασινοπούλου: «Έχω φάει τη νύχτα με το κουτάλι, προτιμώ πια να κάθομαι σπίτι»

Όλοι τη ρωτούν για τον Παύλο Σιδηρόπουλο όμως έχει ζήσει περισσότερα δίπλα στην Αλίκη Βουγιουκλάκη. Έχει εκπροσωπήσει την Ελλάδα στην Eurovision, αισθάνεται περήφανη που μεγαλώνοντας κατέληξε να κάνει μόνο πράγματα που της αρέσουν. Έχει γυρίσει τον κόσμο με τον Στάθη Καλυβιώτη και τη μουσική τους, μόλις κυκλοφόρησε ένα βιβλίο για τα ταξίδια τους που μετράνε πια 25 χρόνια.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ