Απόλλων Ρέτσος

Απόλλων Ρέτσος Facebook Twitter
0

Μεγάλωσα στο Πολύγωνο. Στα 15 μου συνήθιζα να βγαίνω έξω τη νύχτα και να περπατάω μόνος μου με το iPod στο χέρι. Ξεκινούσα από το Παλαιό Ψυχικό, περνούσα μέσα από τη Φιλοθέη και μπορεί να έφτανα μέχρι τα Βριλήσσια. Αυτές οι περιοχές μου άρεσαν τότε. Τώρα μου θυμίζουν νεκροταφείο. Άντε να δεις καμιά Φιλιππινέζα να κάνει βόλτα τα σκυλιά του αφεντικού της. Ακόμα και οι παιδικές χαρές είναι ερημωμένες. Το Πολύγωνο που μένω είναι πιο ανθρώπινο. Έχει τα σουβλατζίδικά του, τα προποτζίδικά του, η πλατεία του είναι γεμάτη κόσμο.

Έχουν τύχει φορές το βράδυ να με τρομάζει αυτή η πόλη. Τον τελευταίο καιρό περισσότερο. Δεν είναι ότι θα μου επιτεθεί κάποιος, απλά με φοβίζει το σκοτάδι.

Στο μουσικό σχολείο που πήγα, στην Παλλήνη, μου άρεσε το χαλαρό κλίμα που υπήρχε. Έβλεπες εκεί χαρούμενα παιδιά. Από καθαρά μουσική άποψη, όχι, δεν με βοήθησε. Ό,τι έμαθα, το έμαθα μόνος μου, παρακολουθώντας άλλους μουσικούς. Ως μαθητής ήμουν σκράπας, τεμπέλιαζα πολύ. Το μόνο που ήθελα ήταν να γυρίσω απ' το σχολείο, να κλειστώ στο δωμάτιό μου και να παίξω μουσική. Στις πανελλαδικές εξετάσεις στην Aρμονία έγραψα 3. Δεν κατάφερα να μπω στο τμήμα Μουσικολογίας της Αθήνας. Πέρασα τυχαία σε ένα τμήμα στην Άρτα. Δεν έχω πατήσει ποτέ μου εκεί, παρά μόνο για να γραφτώ, να πάρω το πάσο μου και την αναβολή. Σταμάτησε για λίγο και η γκρίνια των δικών μου.

Το 2005 συμμετείχαμε στο πρώτο Schoolwave. Και από τότε σταθερά κάθε χρονιά. Τότε, αν έλεγες πως αυτό που παίζουμε είναι alternative-rock δεν θα με πείραζε. Τώρα δεν αντέχω τις ταμπέλες. Η μουσική είναι κάτι πολύ πιο ανοικτό. Το Schoolwave έχει κάνει πάρα πολύ καλό. Απλά δεν θα το καταλάβουμε ποτέ εδώ πέρα. Για να γίνει, περνάει έναν Γολγοθά ώστε να βρεθούν οι πόροι. Φέτος ήταν πολύ σημαντικό, γιατί ήταν η πρώτη χρονιά που είχε εισιτήριο και, παρ' όλα αυτά, ήρθε πολύς κόσμος.

Πάντα δούλευα πολύ αυστηρά με τα κομμάτια. Ποτέ δεν σκεφτόμουνα τη μουσική για να ξεδώσω ή για να τα σπάσω. Φαντάσου πως τότε διασκευάζαμε Χατζιδάκι. Ήταν λίγο ακραίο όταν βγήκαμε στο Schoolwave με παραδοσιακά όργανα μπροστά σε ένα κοινό 17χρόνων. Η αλήθεια είναι πως δεν ταίριαζε πολύ με το κλίμα.

Δεν προβάλλεται πολύ η ανεξάρτητη ελληνική σκηνή. Μόνο τα ποπ πράγματα. Δεν είναι ότι με ενοχλεί, αλλά με αφήνει εντελώς αδιάφορο. Νομίζω πως αν δεν γινόταν το live στο Μέγαρο, δεν θα ασχολιόταν και κανείς μαζί μας. Πάντως, θα έχει πλάκα που θα παίξουμε το «Fuck me» από Mary and The Boy ή το «Milkshake» στο κοινό του Μεγάρου.

Το Musica Ficta είναι ένας μεσαιωνικός όρος και ήταν το αντίθετο του musica recta, που ήταν η κανονική-σωστή μουσική. Το Musica Ficta είναι στην ουσία ο αυτοσχεδιασμός. Να μη διαβάζεις όπως πρέπει τις παρτιτούρες.

Η πιο εύκολη κριτική που μας έχουν κάνει είναι αυτή που μόλις είπες: «ότι είμαστε διανοούμενοι». Παλιά μια κυρία που μας είχες ακούσει είχε πει πως είμαι ένας μικρός Μότσαρτ, κάτι που είναι ηλίθιο. Οι επιρροές μας είναι πάρα πολλές. Radiohead, Tori Amos, Nick Cave, Χατζιδάκις και άλλοι. Μπορεί να μην το καταλαβαίνεις, αλλά αν ακούσεις σοβαρά τους Radiohead και τους Muse θα καταλάβεις πως η μελωδία μοιάζει πολύ με τα τραγούδια του Χατζιδάκι.

Φυσικά και θα ζήσω από τη μουσική. Αυτός είναι ο στόχος μου και θα φάω πολλά σκατά μέχρι να το πετύχω. Δύσκολο, βέβαια, αφού μόνο οι λαϊκές φίρμες βγάζουν λεφτά. Πάντως, θα το τραβήξω μέχρι τέλους. Είναι αυτό που με τρώει μέσα μου. Τώρα το λέω που είμαι είκοσι χρόνων. Σε δέκα χρόνια δεν ξέρω τι θα λέω.

Το κοινό στην Ελλάδα είναι ωραίο και ετερόκλητο - άσχετα που πολλοί συνεχίζουν να πηγαίνουν στα μπουζούκια. Δεν πιστεύω ότι πάιζουν σοβαρή μουσική στα μπουζούκια. Το μπουζούκι και ο γύρος στην Ελλάδα έχουν καταλήξει τουριστικά προϊόντα. Αυτά έχουμε για να τραβάμε κόσμο. Θα προτιμούσα να παίξω σε τσόντα παρά σε μπουζούκια.

Υπάρχουν κάποιες πλευρές των Ελλήνων που σιχαίνομαι. Είμαστε πολύ ρατσιστές, μίζεροι και βολεψάκηδες κι ας μην το παραδεχόμαστε. Αντιθέτως, θαυμάζω πολύ τους μετανάστες, αυτούς που τρέχουν καθημερινά με ένα τσουβάλι εμπόρευμα στο χέρι. Είναι πιο δουλευταράδες απ' όλους εμάς που απλά καθόμαστε και τους κρίνουμε.

Τον Δεκέμβριο του 2008 που η Αθήνα καιγόταν ένιωθα σαν να ήμουν στην ταινία Sin City. Ήταν περίεργο, εκεί που είχες συνηθίσει να κυλάνε όλα ήρεμα και βαρετά σε αυτή την πόλη, να τη βλέπεις ξαφνικά στις φλόγες. Κάτι μου άρεσε σε αυτή την καταστροφή. Περπατούσα στην Πατησίων και έβλεπα τις φωτιές, ακούγοντας το «Ok Computer». Ένιωσα ότι κάτι γινότανε. Δεν νιώθω εξεγερμένο νιάτο. Οι εξεγέρσεις γίνονται μέσα μου σε αυτήν τη φάση της ζωής μου. Δεν έχω ανάγκη να βγω έξω να σπάσω κάτι. Απλά τότε που ήμουν στις πορείες ήμουν πεπεισμένος ότι κάτι θα αλλάξει.

Με τους φίλους μου συζητάμε για σεξ και μουσική. Επίσης, μας αρέσει πολύ να παίζουμε μπλόφα και wii. Η γενιά μας πηδιέται πολύ, χωρίς να ξέρει γιατί πηδιέται. Εγώ έρωτα δεν ξέρω αν έχω νιώσει. Έχω νιώσει έντονες επιθυμίες. Ψαχνόμαστε πολύ με τα σώματά μας και χρησιμοποιούμε τον έρωτα ως πρόσχημα. Μας ενδιαφέρει πιο πολύ να κάνουμε σεξ παρά να ερωτευτούμε.

Τώρα στην Ελλάδα υπάρχουν πάρα πολλά μουσικά ταλέντα. Απλά θα περάσει πολύς χρόνος μέχρι να το καταλάβουμε. Σίγουρα δεν τελειώνει στη Μόνικα όλο αυτό. Θα πάει πολύ παραπάνω. Απλά, όλοι σταθήκαμε στη Μόνικα και δεν κοιτάξαμε και λίγο παρά πέρα, αν υπάρχουν και άλλοι. Υπάρχουν, όμως, πολλά ταλέντα που πιστεύω θα τον βρουν τον δρόμο τους.

Πραγματικά, δεν έχω ιδέα πώς θα περιέγραφα τη μουσική που παίζουμε. Αυτό που ξέρω είναι ότι δεν ρίχνει τα κορίτσια. Δεν έχει το ποπ feeling. Ακούμε ιστορίες με απελπισμένες φαν που πάνε μετά το live στα καμαρίνια και κάνουν σεξ με τους καλλιτέχνες. Θα μου άρεσε πολύ να συνέβαινε και σε μας.

Πάντα θεωρούσα πολύ ψεύτικη την αντίληψη «sex drugs and rock n roll». Όταν γράφω μουσική με πιάνει μια τρέλα, σαν να έχω πάρει 10 χάπια εcstasy. Δεν χρειάζομαι κάτι παραπάνω.

Οι Αθηναίοι
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Εβελίνα Παπούλια

Oι Αθηναίοι / Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

«Μην παίξεις ποτέ κωμωδία», της είχαν πει, αλλά τελικά το ευρύ κοινό τη λάτρεψε ως Μαρίνα Κουντουράτου. Όταν αποφάσισε να ερμηνεύσει τον ρόλο μιας τρανς γυναίκας, της είπαν «θα καταστραφείς». Ήταν πάντα τολμηρή και άφοβη. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Η Ελλάδα που πρωτοείδα ήταν βουτηγμένη στη φτώχεια» ή «Γνώρισα/πρόλαβα μια Ελλάδα ανέγγιχτη και αναλλοίωτη». ή «Οι άνθρωποι στα νησιά δεν γνώριζαν καν τι σημαίνει τουρίστας»

Οι Αθηναίοι / «Τώρα η γλώσσα του Οδυσσέα είναι η γλώσσα μου. Και το Αιγαίο είναι η θάλασσά μου»

Γεννημένος στο Σικάγο, η αληθινή αλλαγή στη ζωή του ήρθε όταν ταξίδεψε για πρώτη φορά στα ελληνικά νησιά και την Αθήνα το 1954. Αποτύπωσε φωτογραφικά «τα χρόνια της ελπίδας σε μια Ελλάδα ανέγγιχτη και αναλλοίωτη». Σήμερα, εκφράζει την ανησυχία του για τα όμορφα τοπία της και τις γειτονιές, όπως η Πλάκα, που «είναι γεμάτες από καταστήματα με σουβενίρ». Ο φιλέλληνας φωτογράφος Ρόμπερτ Μακέιμπ είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ειρήνη Φρεζάδου: «Είμαστε οι αρχιτέκτονες της ζωής μας»

Ειρήνη Φρεζάδου / Ειρήνη Φρεζάδου: «Ό,τι κλείνει στο κέντρο, ανοίγει στη θέση του ένα μπαρ ή ένα εστιατόριο»

Αγωνίζεται ενάντια «στην απληστία που ξοδεύει τον αρχιτεκτονικό, φυσικό και πολιτιστικό μας πλούτο». Βγήκε μπροστά για το κτίριο «που ντροπιάζει την Ακρόπολη». Και τώρα, το νέο της σχέδιο είναι η αναβίωση του ιστορικού σιδηροδρομικού δικτύου της Πελοποννήσου. 
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Αγορίτσα Οικονόμου

Αγορίτσα Οικονόμου / «Πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ότι κάτι έχω κάνει καλά»

Βρέθηκε να κυνηγάει το όνειρο της υποκριτικής, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο, αλλά με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε ποτέ να μείνει με την απορία «γιατί δεν το έκανα;». Μέσα από σκληρή δουλειά και πολλούς μικρούς ρόλους, κατάφερε να βρει τον δρόμο της στην τέχνη, στον οποίο προχωρά και αισθάνεται τυχερή. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τάσος Μαντής: Από τα υδραυλικά στα αστέρια Michelin

Οι Αθηναίοι / Τάσος Μαντής: Από τα υδραυλικά στα αστέρια Michelin

Ένα απρόσμενο Σαββατοκύριακο σε ένα κότερο στάθηκε αρκετό για να αλλάξει τη ζωή του. Από την πρώτη του εμπειρία ως μάγειρας στον στρατό μέχρι τις κουζίνες των κορυφαίων εστιατορίων του κόσμου, κάθε σταθμός διαμόρφωσε τη φιλοσοφία του βραβευμένου σεφ. Σήμερα, μέσα από το αστεράτο Soil, αποδεικνύει πως η μαγειρική δεν είναι απλώς τέχνη, αλλά τρόπος ζωής.
M. HULOT
«Ελάχιστοι άνθρωποι που ασχολήθηκαν με την τέχνη άφησαν παρακαταθήκη»

Οι Αθηναίοι / «Αυτό που λέμε ευτυχισμένη ζωή δεν υπάρχει»

Ο Θέμης Ανδρεάδης γνώρισε τεράστια επιτυχία με το σατιρικό τραγούδι αλλά το ρίσκο να ασχοληθεί με το αγαπημένο του είδος, την μπαλάντα, τον άφησε εκτός μουσικής για σχεδόν είκοσι χρόνια. Η επιστροφή του με ένα δίσκο βινυλίου με συμμετοχές μουσικών από τις νεότερες γενιές ανοίγει ένα νέο, πιο φωτεινό κεφάλαιο στη ζωή του.
M. HULOT
Γιάννης Μπακογιαννόπουλος

Οι Αθηναίοι / Γιάννης Μπακογιαννόπουλος: «Η δημοσιότητα που έχω είναι μεγαλύτερη από την αξία μου»

Τη δεκαετία του '50 έβγαλε το πιο φτηνό εισιτήριο, βρέθηκε στο Παρίσι και κοιμόταν στο πάτωμα, προκειμένου να γνωρίσει το «μαγικό σύμπαν» του κινηματογράφου. Ο Βούλγαρης τον φωνάζει ακόμα «δάσκαλο», ενώ κάποτε του έλεγαν ότι οι κριτικές του έμοιαζαν να απευθύνονται μόνο στους φίλους του. Όμως εκείνος παρέμεινε πιστός στον δικό του δρόμο. Και είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Χρήστος Μποκόρος, εικαστικός

Οι Αθηναίοι / Χρήστος Μποκόρος: «Η τέχνη δεν είναι θέαμα, πρέπει να σε αφορά και να σε πονάει»

Όταν βρέθηκε στη Σχολή Καλών Τεχνών, ένιωσε ότι ναυάγησαν όλα του τα όνειρα και οι επιθυμίες. Αν και έχει ζωγραφίσει χιλιάδες κεράκια, ακόμα αισθάνεται αρχάριος, γιατί το καθένα είναι διαφορετικό, όπως και οι άνθρωποι. Για εκείνον, η τέχνη είναι ένα μνημείο, και κάθε φορά με τα έργα του ακουμπά εκεί που πονάει, για να παίρνει δύναμη.
M. HULOT
Μαίρη Κουκουλέ

Οι Αθηναίοι / Μαίρη Κουκουλέ (1939-2025): Η αιρετική λαογράφος που κατέγραψε τη νεοελληνική αθυροστομία

Μοίρασε τη ζωή της ανάμεσα στην Αθήνα και το Παρίσι, υπήρξε σύντροφος ζωής του επίσης αιρετικού Ηλία Πετρόπουλου. Ο Μάης του ’68 ήταν ό,τι συγκλονιστικότερο έζησε. Πέθανε σε ηλικία 86 ετών.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Θανάσης Σκρουμπέλος, συγγραφέας

Οι Αθηναίοι / «Δεν μπορεί να κερδίζει συνέχεια το δίκιο του ισχυρού»

Στο Λονδίνο, ο Θανάσης Σκρουμπέλος έλεγε ότι είναι «απ’ τον Κολωνό, γείτονας του Σοφοκλή». Έχοντας βγει από τα σπλάχνα της, ο συγγραφέας που έγραψε για την Αθήνα του περιθωρίου, για τη γειτονιά του και τον Ολυμπιακό, πιστεύει ότι η αριστερά που γνώρισε έχει πεθάνει, ενώ το «γελοίο που εκφράζει η ισχυρή άρχουσα τάξη» είναι ο μεγαλύτερός του φόβος.
M. HULOT
«Κάποια στιγμή έμαθα να βάζω στον λόγο μου ένα "ίσως", ένα "ενδεχομένως"»

Οι Αθηναίοι / «Κάποια στιγμή έμαθα να βάζω στον λόγο μου ένα "ίσως", ένα "ενδεχομένως"»

Στην Α’ Δημοτικού τη μάγεψε η φράση «Η Ντόρα έφερε μπαμπακιές». Διαμορφώθηκε με Προυστ, Βιρτζίνια Γουλφ, Γιώργο Ιωάννου και Κοσμά Πολίτη. Ως συγγραφέα την κινεί η περιέργεια για τις ανθρώπινες σχέσεις. Η Αγγέλα Καστρινάκη είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Τζούλια Τσιακίρη

Οι Αθηναίοι / Τζούλια Τσιακίρη: «Οι ταβερνιάρηδες είναι ευεργέτες του γένους»

Με διαλείμματα στο Παρίσι και τη Νέα Υόρκη, έχει περάσει όλη της τη ζωή στο κέντρο της Αθήνας - το ξέρει σαν την παλάμη της. Έχει συνομιλήσει και συνεργαστεί με την αθηναϊκη ιντελεγκέντσια, είναι άλλωστε κομμάτι της. Εδώ και 60 χρόνια, με τη χειροποίητη, λεπτολόγα δουλειά της στον χώρο του βιβλίου και με τις εκδόσεις «Το Ροδακιό» ήξερε ότι δεν πάει για τα πολλά. Αλλά δεν μετανιώνει για τίποτα απ’ όσα της επιφύλαξε η μοίρα «εις τον ρουν της τρικυμιώδους ζωής της».
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ