Γεννήθηκα στο Μπέργκεν, στη δυτική ακτή της Νορβηγίας. Δεν μείναμε εκεί για πολύ, όταν ήμουν τεσσάρων χρονών ο πατέρας μου μετακόμισε στη Ζάμπια και πήγα μαζί του.
Θυμάμαι πολλά από τη Ζάμπια, θυμάμαι που ταξίδευα δεξιά κι αριστερά. Τη σαβάνα, τη ζούγκλα, την ξερή γη με τις καμηλοπαρδάλεις να τρέχουν.
Όταν ξαναγυρίσαμε στη Νορβηγία μετακομίσαμε στο Τρόμσο, πάνω από τον Αρκτικό Κύκλο. Στη βόρεια Νορβηγία βλέπεις άσπρα βουνά, έξι μήνες φως, έξι μήνες σκοτάδι. Είναι μια ακραία βερσιόν του νορβηγικού τοπίου, η φύση είναι απίστευτη: το σκοτάδι, ο Αρκτικός Κύκλος, ο ήλιος τα μεσάνυχτα.
Μετά το πανεπιστήμιο έζησα για λίγο στο Μπαγκλαντές, στο πλαίσιο ενός art project. Φορούσα το τσαντόρ και το σαλβάρ καμίζ όσο ήμουν εκεί. Ποτέ δεν μου έχουν φερθεί με τόσο σεβασμό. Ήταν τόσο ευγνώμονες που ήμουν εκεί και σεβόμουν τις παραδόσεις τους. Ήταν και περίεργο βέβαια, γιατί ανά πάσα στιγμή είχα 20 άτομα να με ακολουθούν, να με κοιτάνε. Πήγα σε χωριά που δεν είχαν ξαναδεί λευκό άνθρωπο. Με βάλανε σε ένα παγκάκι δίπλα σε μια λιμνούλα και χωρικοί που μένανε δυο ώρες μακριά έρχονταν για να με δούνε.
Στην Αθήνα ήρθα τυχαία, ταξιδεύοντας με κάτι φίλους. Με ενθουσίασε το ότι υπήρχε μια τόσο ζωντανή και δυνατή σκηνή που ήταν τόσο άγνωστη στη βόρεια Ευρώπη. Η σύγχρονη ελληνική κουλτούρα είναι εντελώς άγνωστη.
Πολλοί φίλοι μου με ρωτάνε «Γιατί στην Αθήνα; Ή στην Ελλάδα;». Τη θεωρούσανε χώρα για διακοπές. Μου φάνηκε ανεξερεύνητη η Αθήνα. Αισθάνθηκα ότι συνέβαιναν τόσο πολλά πράγματα εδώ, ότι υπήρχαν δημιουργικότητα και φανταστικοί άνθρωποι, ότι υπήρχε μια ενδιαφέρουσα κουλτούρα με κάποια ανατολίτικα χαρακτηριστικά. Η Ελλάδα ανήκει στην Ευρώπη, αλλά έχει και μια πολύ ξεχωριστή ταυτότητα. Το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον.
Η Αθήνα είναι τόσο περίεργη και χαοτική. Έχει ένα χαρακτήρα μοναδικό, δεν μπορείς να το περιγράψεις, στρίβεις μια γωνία και είναι σαν να είσαι σε άλλη πόλη.
Κάθε φορά που πήγαινα να φύγω από την Αθήνα κάτι άλλαζε. Την τελευταία φορά που πήγα να φύγω, το Νοέμβριο, βρήκα τη δουλειά που έχω τώρα στο __exhibition space πάνω από το Κ44. Δεν ένιωθα ότι είχα καταφέρει να κάνω αυτό που ήθελα, δεν είχα τελειώσει με την Ελλάδα καθόλου.
Δεν βλέπω τον εαυτό μου ως επιμελήτρια εκθέσεων, θα έλεγα ότι δουλεύω με καλλιτέχνες και προσπαθώ να δημιουργήσω μια ελευθερία για να μπορούν να δημιουργήσουν. Προφανώς συνεισφέρω στην οργάνωση των εκθέσεων.
Η καλλιτεχνική σκηνή στην Αθήνα έχει μεγάλες προοπτικές. Καμιά φορά μόνο εύχομαι τα έργα να είχαν μια πιο ελληνική ταυτότητα. Συχνά βλέπω δουλειά που είναι καλή, αλλά θα ήταν ωραίο να ήταν κάπως πιο ελληνική. Στη βόρεια Ευρώπη οι άνθρωποι παίζουν πολύ με τις ρίζες τους και τις παραδόσεις τους.
Μου αρέσει πολύ να φέρνω ξένους καλλιτέχνες και να κάνουν εκθέσεις μαζί με Έλληνες. Όλοι όσοι έχουν έρθει στην Αθήνα έχουν εκπλαγεί από τη σκηνή της Αθήνας κι απορούν πώς δεν είναι περισσότερο γνωστή.
Ντρέπομαι που δεν μιλάω ακόμα καλά ελληνικά. Σκέψου ότι είμαι εδώ ήδη ενάμιση χρόνο.
Το πρώτο μου σπίτι στην Αθήνα ήταν ένα σπίτι νησιώτικο σαν καλύβα, στην Καισαριανή. Ήταν βαμμένο τιρκουάζ και είχε ξύλινα πατώματα, κρύο το χειμώνα και ζέστη το καλοκαίρι. Δεν μπορούσες να έχεις το φούρνο και το νερό να λειτουργούν συγχρόνως, γιατί θα πάθαινες ηλεκτροπληξία. Νόμιζα πως ήτανε υπέροχο, αλλά προφανώς ήταν τελείως αχούρι.
Τώρα μένω στη Στουρνάρη. Το λατρεύω αυτό το σπίτι, έχει ένα ροζ μπάνιο και μια καναρινί κουζίνα και μια τρύπια σκεπή κι όταν βρέχει η σκεπή στάζει πολύ.
Στην αρχή, όταν γνώριζα Αθηναίους και πήγαινα στο σπίτι τους για φαγητό, ας πούμε, προσπαθούσαν να μου δώσουν πράγματα φεύγοντας. Από μια καρέκλα, πετσέτες, μέχρι μακαρόνια και έξι κονσέρβες μανιτάρια. Ή με ρωτούσαν: «Σεντόνια έχεις; Δεν έχεις; Πάρε!».
Γύρναγα σπίτι μου με σακούλες μακαρονιών κι ας είχα ήδη μακαρόνια. Με συνεπήρε όλο αυτό, αλλά ντρεπόμουν και πάρα πολύ. Παραείναι καλό. Στην αρχή έλεγα όχι και μετά επέμεναν, επέμεναν. Μου έκανε εντύπωση το ότι προσπαθούσαν να με φροντίσουν τόσο πολύ. Για να μη μιλήσω για το τάισμα: «Φάε κι άλλο! Φάε κι άλλο».
Αυτό που μου φάνηκε τόσο διαφορετικό εδώ στην Αθήνα είναι ότι έρχομαι από μια κοινωνία που η ατομική ταυτότητα είναι πολύ σημαντική - ακόμα και μέσα σε μια οικογένεια όλοι είναι άτομα. Εδώ η οικογένεια είναι φοβερά σημαντική και σε συναισθηματικό αλλά και σε οικονομικό επίπεδο.
Η Αθήνα δεν έχει αρκετό πράσινο και εγώ έχω συνηθίσει σε πάρκα. Πάω στον Εθνικό Κήπο με το βιβλίο μου και μια κουβέρτα και κάθομαι. Ποιος πάει στον Εθνικό Κήπο; Βλέπεις πολλούς ξένους, είναι και οι μόνοι που κάθονται στο γρασίδι - οικογένειες Γάλλων, Βέλγοι. Έχει και πολλούς επιδειξίες.
Πάω και βρίσκω ένα ωραίο μυστικό σημείο κάτω από τα δέντρα, έχει χελώνες γύρω γύρω και παπαγάλους που πετάνε. Είναι σαν μια μικρή όαση. Έκανα και τα γενέθλιά μου εκεί - με τους φίλους μου και μπαλόνια στα δέντρα και πολύ σαμπάνια και φαγητό.
σχόλια