Ξεκινήσαμε να κάνουμε πρόβες για τη Μήδεια του Βασίλιεφ με τα χιόνια του Φεβρουαρίου και έχουμε πια φτάσει στο φθινοπωρινό καύσωνα.
• Μου έκανε εντύπωση ότι τα γιουχαΐσματα στην Επίδαυρο εκδηλώθηκαν τόσο αυθόρμητα και την ίδια στιγμή τόσο βίαια. Σίγουρα ήταν μια αποκαλυπτική εμπειρία και για τις δυο πλευρές, και για την κερκίδα και για την αρένα. Από 'κει και πέρα, όλους αυτούς τους μήνες είχε γίνει μια βασική και πολύ συγκεκριμένη δουλειά, την οποία εμείς οι ηθοποιοί ενστερνιστήκαμε και εφαρμόσαμε. Προχτές στο Ηρώδειο, στην ίδια σκηνή, μας χειροκρότησαν. Δεν παίρνω προσωπικά ούτε τα χειροκροτήματα ούτε τα γιουχαΐσματα.
Η πρώτη μου μεγάλη ταινία ήταν το Delivery του Παναγιωτόπουλου - εκεί έκανα το πρεζόνι. Όταν με είχε πρωτοδεί ο Παναγιωτόπουλος μου είπε «Μου αρέσει η φάτσα σου πάρα πολύ, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι είναι αυτό που θέλω για την ταινία μου».
• Από τη στιγμή που θα αποφασίσεις να μη φύγεις από μια παράσταση ως θεατής αλλά να μείνεις και να βρίσεις, αυτό είναι μια πολιτική πράξη.
• Γεννήθηκα στις 9 Σεπτεμβρίου του 1976 στην Καλλιθέα. Οι γονείς μου είχαν έρθει από τη Θεσσαλονίκη πολύ πριν γεννηθώ, αλλά είχαν έρθει μαζικά - η μαμά της μαμάς μου, η θεία μου... Η Καλλιθέα ήταν σαν οικογενειακή περιοχή πλέον.
• Πήγα σχολείο στις Ουρσουλίνες - ναι, υπάρχουν ακόμα. Τα βγάζαμε πέρα δύσκολα, η μητέρα μου δούλευε σε δικηγορικά γραφεία ως δακτυλογράφος, ο πατέρας μου είναι ηλεκτρονικός. Παρ' όλα αυτά, μας έστειλαν σε ιδιωτικά σχολεία, σε ωδεία, σε μπαλέτα. Έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν για να μας δώσουν αυτά που είχαν ονειρευτεί.
• Δούλεψα και ως μοντέλο σε ζωγράφο. Ήταν πολύ ενδιαφέρον, λόγω της ακινησίας. Ήταν τρομερή εμπειρία η πρώτη πινελιά, δεν φανταζόμουνα πως θα μπορούσε να σωματοποιηθεί τόσο έντονα όλο αυτό.
• Η πρώτη μου δουλειά ήταν στο θέατρο Χώρα. Έπαιζα μια Φιλιππινέζα καλόγρια, η οποία βοηθάει Φιλιππινέζες ιερόδουλες να ξεφύγουν από τη γιαπωνέζικη μαφία.
• Κάπου εκεί, όταν πια κατάφερα να βρίσκω δουλειές συνεχόμενες τη μία μετά την άλλη, νοίκιασα ένα σπίτι στη Νεάπολη, στα Εξάρχεια. Ήθελα χρόνια να το κάνω, αλλά δεν τα κατάφερνα λόγω οικονομικής δυσκολίας. Ήταν πάρα πολύ δύσκολα οικονομικά, αλλά μου άρεσε πολύ που είχα επιτέλους το δικό μου σπίτι και ήμουν στη Νεάπολη και μπορούσα να πάω παντού με τα πόδια.
• Η πρώτη μου μεγάλη ταινία ήταν το Delivery του Παναγιωτόπουλου - εκεί έκανα το πρεζόνι. Όταν με είχε πρωτοδεί ο Παναγιωτόπουλος μου είπε «Μου αρέσει η φάτσα σου πάρα πολύ, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι είναι αυτό που θέλω για την ταινία μου».
• Το Delivery το γυρίσαμε στη Σοφοκλέους και στην Ευριπίδου, εκεί κοντά κάναμε λίγο αργότερα και τις πρόβες για την Αντιγόνη του Βογιατζή, στην πλατεία Κουμουνδούρου. Μου άρεσαν η γειτονιά, οι μετανάστες, η αγορά τους, να πηγαίνω τις Κυριακές και να χαζεύω. Αυτό το πράγμα που συμβαίνει εκεί τώρα είναι εξωφρενικό, να είναι 12 η ώρα, να φοβάσαι να βγεις από το αυτοκίνητό σου κι ο άλλος να βαράει δίπλα σου ενέσεις. Την τελευταία φορά που πήγα στενοχωρήθηκα πάρα πολύ.
• Το Αθήνα-Κωνσταντινούπολη, η τελευταία ταινία που γύρισα με τον Παναγιωτόπουλο, ήταν μια περίεργη εμπειρία, ήταν ένα πολύ ωραίο ταξίδι, που μετά το πεθύμησα. Κάναμε όλη αυτή την περιπλάνηση μέχρι την Κωνσταντινούπολη, ο Λευτέρης Βογιατζής, ο Δημήτρης ο Πουλικάκος, ο Νίκος ο Παναγιωτόπουλος κι εγώ. Εάν δεν ήταν ο Παναγιωτόπουλος θα μου ήταν δύσκολο - είναι ο συγκεκριμένος ρόλος που παίζω, η Γλύκα, δύσκολος, γιατί δεν μπορείς να την πιάσεις από πουθενά.
Μου 'χαν στείλει ένα μήνυμα για ένα φυτό που λέγεται «ο τσιγγάνος της ερήμου», το οποίο βγάζει ρίζες κοντά στο νερό, κι όταν τελειώνει το νερό γίνεται μια μπάλα και φεύγει με τον αέρα κι όπου βρίσκει νερό, ριζώνει. Κάπως έτσι είναι κι αυτή. Έχει μια άτυπη ελευθερία, μια δική της ηθική. Δεν μπορείς εύκολα να το προσεγγίσεις αυτό, γιατί και η ίδια η ταινία κινείται στο μεταίχμιο μεταξύ ρεαλιστικού και ονειρικού.
• Κάποιος έγραψε σε μια κριτική πως ήμουν «αξιοπρεπής». Δεν μου άρεσε. Όταν κάποιος είναι αξιοπρεπής στην τέχνη, σημαίνει πως λαμβάνει περισσότερο υπόψη του τους άλλους. Στην τέχνη δεν γίνεται να μην είσαι τολμηρός, να μη χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου. Σημαίνει ότι φοβήθηκα παραπάνω απ' όσο έπρεπε, πως στη συγκεκριμένη δουλειά ντάντεψα περισσότερο τον εαυτό μου απ' ό,τι χρειαζόταν.
• Η Αθήνα μου αρέσει πολύ. Είναι πολύ διαφορετική από γειτονιά σε γειτονιά: Διαφορετική αίσθηση μου δίνει η Καλλιθέα, διαφορετική ο Βύρωνας. Ίσως να 'ναι κι εμπειρικό το θέμα.
• Τώρα ζω με το φίλο μου στο Βύρωνα, μ' αρέσει που είναι γειτονιά, αλλά αισθητικά είναι πολύ φορτωμένη, ένα χάος με κάτι τούρτες-πολυκατοικίες.
• Περνάω περιόδους που βγαίνω πολύ και περιόδους που δεν βγαίνω καθόλου. Μια εποχή πήγαινα πολύ στο «Νηπιαγωγείο», στο Γκάζι. Μου αρέσει να πηγαίνω κάπου που να μπορώ να χορέψω. Δεν ντρέπομαι να χορέψω, αν δεν χορεύει κανένας άλλος.
• Mιλάω πολύ ε; Το 'χω αυτό.
