Από τότε που γεννήθηκα μένω στον Πειραιά. Πάνω από τα βραχάκια, στον Φοίνικα. Τώρα μένω σε ένα διαμέρισμα δίπλα στο πατρικό μου, με την ίδια τρομερή θέα. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να μείνω κάπου που να μην έχει θάλασσα. Μικρή ήθελα να γίνω σχεδιάστρια μόδας, μου άρεσε πάρα πολύ να ζωγραφίζω. Το μικρόβιο της μουσικής μού μπήκε κοντά στα δεκατρία, οι γονείς μου το έμαθαν πολύ αργότερα.
• Η μητέρα μου τραγουδάει πολύ ωραία, στην ηλικία μου ήθελε να γίνει τραγουδίστρια ή γιατρός - οι γονείς της δεν την άφησαν να κάνει τίποτε από τα δύο λόγω της κλειστής κοινωνίας των Οινουσσών. Αργότερα και εκείνη μου έλεγε τα ίδια, τι θα πει ο κόσμος. Άντε να της εξηγήσω ότι δεν θέλω να γίνω η Δέσποινα Βανδή, δεν θέλω να γίνω τίποτα από αυτά που έχεις δει στην τηλεόραση. Οι γονείς μου ήρθαν πρώτη φορά να με δουν στο Παλλάς φέτος, και τους άρεσε πολύ. Δεν με έχουν κάνει ποτέ πιο χαρούμενη, γιατί ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα ότι τους κάνω περήφανους με κάτι που ήθελα να κάνω και εγώ.
Ο έρωτας είναι μάλλον ο τομέας στον οποίο τα πηγαίνω λιγότερο καλά. Έχω τόσα απωθημένα και ανασφάλειες, που ακόμα και όταν είμαι σε μία «ιδανική» κατάσταση, ψάχνω μόνη μου να βρω ψεγάδια. Μάλλον έχει να κάνει με μία γενικότερη απληστία που έχω απέναντι στη ζωή, θέλω να τα κάνω όλα, τώρα.
• Άρχισα να ακούω hip hop και metal στο γυμνάσιο. Γνώρισα στον δρόμο ένα παιδί που με ρώτησε αν γουστάρω να μπω σε hip hop συγκρότημα -έψαχναν γυναικεία φωνητικά- κι εγώ φορούσα buggy pants και ήμουν κοπέλα, οπότε την πήρα τη δουλειά! Από εκεί και πέρα έχω αλλάξει καμιά δεκαριά μπάντες, έχω πάει να μπλεχτώ με πολυεθνικές που παράτησα κακήν κακώς, ό,τι να 'ναι! Με σοβάρεψαν μουσικά οι Sugah Galore, η Νατάσσα, η καθηγήτρια φωνητικής μου, και ο Blend. Χωρίς αυτούς τώρα θα ήμουν ακόμα στον καθρέφτη του μπάνιου μου να τραγουδάω με τη βούρτσα.
• Είμαι περήφανη που παράτησα την πρωινή μου δουλειά για τη μουσική. Γουστάρω που κάνω αυτό που μου αρέσει, μέχρι τώρα δεν έχω κάνει κανέναν μουσικό συμβιβασμό και ελπίζω να μην κάνω ποτέ. Είμαι περήφανη για την Cast-a-Blast, γι' αυτό που καταφέραμε να κάνουμε χωρίς να έχουμε ιδέα από εταιρείες, λογιστές και εφορίες. Τώρα έχει αναλάβει τα ηνία ο Βlend, και λογικό, εκείνος έχει κάνει την πιο πολλή δουλειά. Θα είμαι πολύ περήφανη για εκείνους ακόμη και αν εγώ απέχω από τη φάση. Τσεκάρετε τον καινούργιο Larry Gus, by the way...
• Ζω από τη μουσική μόλις δύο χρόνια και δεν ξέρω τι θα μου ξημερώσει. Δεν έχω μάνατζερ από επιλογή, το CD το κυκλοφορήσαμε μόνοι μας, οπότε ο μόνος άνθρωπος που τρέχει για μένα είμαι εγώ η ίδια. Τα promo μου τα μοιράζω χέρι-χέρι, τα live τα κλείνω μόνη μου, τα κομμάτια τα γράφω μόνη μου. Το καλό είναι ότι με εμπιστεύομαι. Το κακό είναι ότι καμιά φορά τα φτύνω τελείως, είμαι μονίμως σε ένα αμάξι ή σε ένα στούντιο. Δεν παραπονιέμαι, ελπίζω απλά στην πορεία να γίνουν τα πράγματα πιο εύκολα. Ή πιο καλοπληρωμένα!
• H εμφάνισή μου με απασχολεί όλο και λιγότερο. Εννοώ, ok, δεν θα βγω σαν τη «ρόμπα» στη σκηνή, αλλά, κατά τα άλλα, μια χαρά τα πάω και έτσι όπως είμαι, «μεσογειακή», με ράστα και χύμα ντύσιμο. Τώρα, να μου πεις, θα ήμουν σε όλα τα περιοδικά αν ήμουν μπάζο ή, χειρότερα, άντρας; Εννοείται πως όχι. Πιστεύω πολύ στη δουλειά μου, αλλά δεν έχω αυταπάτες - άλλωστε άλλο μουσική και άλλο marketing και MME. Από την άλλη, δεν θα φορέσω και μπούρκα για να το παίξω ποιοτική, αυτή είμαι και αυτό κάνω.
• Το «the incredible/the invisible» πήρε πολύ καλύτερες κριτικές από ό,τι περίμενα. Όλοι έλεγαν τόσο καλά λόγια που δεν πίστευα ότι μιλούσαν για μένα! Νόμιζα ότι επειδή τα πράγματα είναι πιο indie/rock θα πέρναγα απαρατήρητη. Τα μόνα που με ξενερώνουν είναι τα «θα θέλαμε να δούμε τη Γεωργία πιο... σε ρεπερτόριο πιο... να φοράει πιο... να πίνει... να χαιρετάει πιο...». Κι εγώ θα ήθελα τον Πάπα να βγει στην Ομόνοια ντυμένος καμαριέρα με ένα κουνουπίδι στο χέρι, αλλά τι σημασία έχει; Δεν σκοπεύω να ικανοποιήσω την cheasy diva φαντασίωση κανενός, μουσικός είμαι όχι η Ραφαέλα Καρά!
• Η πιο καλή φίλη που είχα ποτέ είναι η Πέρη, ο πιο ειλικρινής άνθρωπος που ξέρω. Αυτή η γκόμενα μού έχει βγάλει την Παναγία. Εδώ και κάτι μήνες δεν μιλάμε, αλλά δεν ανησυχώ πολύ, γιατί την έχουμε ξαναπεράσει αυτήν τη φάση. Από τη μία δεν θέλω να την πάρω τηλέφωνο, από την άλλη θέλω να της στείλω ερωτικά γράμματα και να της δώσω ραντεβού κάτω από την Ακρόπολη! Δεν μπορείτε να βάλετε λεζάντα: «ΠΕΡΗ, ΜΩΡΗ ΚΛΩΣΣΑ, ΓΥΡΝΑ ΠΙΣΩ!»; Ή σκέφτομαι να κάνω bombing στην εθνική, τύπου «Άδα, σ' αγαπώ».
• Η ψυχική ηρεμία είναι το μεγαλύτερό μου όφελος από τη μουσική. Συναναστρέφομαι ανθρώπους που έχουν όρεξη και feel, όχι με αγχωμένους καριερίστες. Ξυπνάω αργά, αλλάζω παραστάσεις, αλλάζω ρόλους, γυρίζω σε διαφορετικούς τόπους, διασκεδάζω και ανταμείβομαι! Το επόμενό μου άλμπουμ το δουλεύω με τον Οxocube. Είναι πολύ διαφορετικό από το πρώτο, πάει προς exotica, voodoo blues, '60s lounge. Είμαι πολύ περήφανη γι' αυτό που φτιάχνουμε, είναι πολύ πιο μουσικό, με πολλά live όργανα και πολλές διαφορετικές επιρροές.
• Δεν τρελαίνομαι για την Αθήνα, λυπάμαι, αλλά δεν είμαι η χαρούμενη Αθηναία. Μάλλον επειδή οδηγώ συνέχεια. Αλλά θα ήθελα πιο πολύ πράσινο, πιο λίγες ταμπέλες. Τον Πειραιά τον προτιμώ. Και τη Θεσσαλονίκη. Απλά, νομίζω ότι η Αθήνα δεν είναι ωραία πόλη! Μου αρέσει η ευγένεια του Πειραιά, η θάλασσα, δεν μπορώ το αχανές γκρίζο. Παρ' όλα αυτά, είμαι κάθε μέρα στην Αθήνα, έχουμε αυτή την παθιασμένη σχέση αγάπης-μίσους!
• Ο έρωτας είναι μάλλον ο τομέας στον οποίο τα πηγαίνω λιγότερο καλά. Έχω τόσα απωθημένα και ανασφάλειες, που ακόμα και όταν είμαι σε μία «ιδανική» κατάσταση, ψάχνω μόνη μου να βρω ψεγάδια. Μάλλον έχει να κάνει με μία γενικότερη απληστία που έχω απέναντι στη ζωή, θέλω να τα κάνω όλα, τώρα. Γι' αυτό αλλάζω συνεργάτες, γι' αυτό όταν είμαι σε ένα μαγαζί δεν μπορώ να κάτσω πάνω από δύο ώρες, γι' αυτό δεν μπορώ να μείνω ένα βράδυ μόνη σπίτι. Σκατά!
• Στον Σταυρό του Νότου θα παίζω παρέα με τους Swing Shoes και τον DJ Oxocube. Θα παίζουμε blues, gospel, soul, swing και παλιομοδίτικο rock 'n' roll στο πρώτο μέρος, hip hop, funk, reggae στο δεύτερο. Σκάμε με σκουπιδοτενεκέ αντί τυμπάνων, με voodoo διάθεση, σκελετούς και τέτοια! Θα παίζουμε κάθε Τρίτη, μέχρι τα Χριστούγεννα! Επίσης, περιμένουμε πώς και πώς τον πληκτρά μας τον Ντίνο για να αρχίσουμε πάλι τα live Sugah Galore!
• Ποτέ δεν έχω σκεφτεί να παρατήσω αυτό που κάνω για κάτι άλλο. Θα ήμουν τρελή. Ποτέ. Τελεία.
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ 22.10.2009
σχόλια