Γεννήθηκα στην Κυψέλη, μεγάλωσα στα βόρεια και επέστρεψα στην Κυψέλη.
Μένω σε μια Bauhaus μονοκατοικία στο δρόμο με τα αφρικάνικα κομμωτήρια. Έχει πλάκα η Κυψέλη, έχει χρώμα. Πριν μετακομίσω, το σπίτι μου ήταν καφενείο. Σκέφτηκα να κρατήσω τις τουαλέτες, μια ανδρών/μία γυναικών, αλλά αυτό το αστείο θα πέθαινε γρήγορα.
Ο μπαμπάς μου είναι καθηγητής και μου έκανε δώρο πάντα βιβλία. Πήγα στα Ανάβρυτα. Είχε παιδιά από όλη την Αθήνα και κάποια από επαρχία. Το cool ήταν να είσαι άριστος μαθητής και φαρσέρ. Στο Κλασικό βόλευε το κτίριο γιατί ήταν πρώην κατοικία, με σοφίτες, τζάκια, μπαλκόνια. Μπορούσες να κρυφτείς όπου ήθελες και να πεταχτείς ξαφνικά στην τάξη.
Οι γονείς μου μετακόμιζαν πολύ συχνά και μάλλον το έχω κολλήσει κι εγώ, γιατί έχω μετακομίσει τόσες πολλές φορές που πια δεν έμπαινα στον κόπο να ανοίξω τις κούτες. Το σπίτι μου έχει μόνο ένα κρεβάτι και έναν καναπέ. Το πρωί χάρισα τον καναπέ στον Πολιτάκη.
Μπορείς να καταλάβεις αν κάποιος είναι φίλος μου από το πώς με φωνάζει. Οι γονείς μου, οι συμμαθητές μου, οι φίλοι μου, με λένε Ρίτα.
Ξεκίνησα στα περιοδικά κατά τύχη. Ήθελα να περάσω στην Αρχαιολογία, αλλά πέρασα στη Γερμανική Φιλολογία. Δεν ήξερα τι να κάνω και σε ένα πάρτι έπεσα σε ένα μαθητή του πατέρα μου που ήταν αρχισυντάκτης στους «Δύο Τροχούς». Έκανα ρεπορτάζ αγοράς, αλλά το κείμενο κατέληγε να είναι πάντα μεγαλύτερο από την αγορά.
Το πρώτο σημαντικό περιοδικό στο οποίο δούλεψα ήταν η «Γυναίκα». Δεν στενοχωρήθηκα τώρα που έκλεισε, αντίθετα, στεναχωριόμουν να το βλέπω να σέρνεται.
Όταν με ρωτούν τι δουλειά κάνω, λέω αρθρογράφος.
Κάποια στιγμή πήρα ένα χρόνο sabbatical από τη δουλειά. Έφαγα τα χρήματά μου σε κάτι ωραιότατα ταξίδια και μετά έπρεπε να ζήσω με 270 ευρώ το μήνα που ήταν το επίδομα ανεργίας. Ήταν πολύ χρήσιμη εμπειρία. Κρατούσα το επίπεδο με τρικ. Π.χ. περίμενα στη στάση ώρες να περάσει το 11 που ήταν από τα παλιά ρώσικα τραμ, μόνο σ' αυτό έμπαινα. Τώρα το απέσυραν.
Το να έχεις άνδρα συγκάτοικο δεν βολεύει καθόλου. Και τις κάλτσες του μαζεύεις και σχέση δεν έχεις. Εκεί πάνω μπερδεύεσαι.
Αγαπημένη μου ταινία είναι το Rushmoreτου Γουές Άντερσον. Γενικότερα, λίγο περισσότερος σουρεαλισμός θα ήταν χρήσιμος.
Τo «Μarie Claire» ήταν το πρώτο περιοδικό που διάβασα μικρή. Είχα πάντα τα πιο καλά συναισθήματα γι' αυτό. Μου άρεσε που άνοιγε με ένα ταξίδι, που έδινε την εντύπωση ότι ζει στον κόσμο και όχι σε μικρόκοσμο. Οπότε, είχαμε ένα τίτλο που μπορούσε να φιλοξενήσει αυτό που θέλαμε: ένα περιοδικό που να είναι μοντέρνο και συγχρόνως ψύχραιμο, λαμπερό και συγχρόνως unpretentious. Ακόμη και πάνω από τις λεζάντες της μόδας καθόμαστε άπειρες ώρες για να βρούμε και να γράψουμε κάτι έξυπνο και χρήσιμο.
Δουλεύω άπειρες ώρες, αλλά όλες στο «MC» το έχουμε πάρει προσωπικά, οπότε η μία παρασύρει την άλλη. Δεν θέλω να φύγω και να αφήσω πίσω τη Μελίτα και την Ιωάννα, κι εκείνες το ίδιο. Στο τέλος τραβάει η μία την άλλη, σήκω, θα σε χωρίσει ο άνδρας σου, σε σιχτιρίζουν οι γάτες σου και τέτοια. Εύχομαι να πάει πολύ καλά το «Free» γιατί και αυτό φτιάχνεται από μια ομάδα που θέλει να κάνει μια διαφορετική πρόταση.
Διαβάζω αμερικάνικα περιοδικά και χαζεύω ασιατικά, που είναι πολύ ενδιαφέροντα από γραφιστικής άποψης. Το editorial που διαβάζω είναι του Graydon Carter στο «Vanity Fair».
Μπήκα στο Facebook και θέλω να ξαναβγώ όπως μπήκα. Δεν ξέρω αν είναι σωστό να δίνουμε τόσες πληροφορίες για τον εαυτό μας στο ίντερνετ. Έχω έναν κολλητό που οι φίλοι του στο MySpace περιλαμβάνουν τη Μαντόνα και την Αλεσάντρα Αμπρόζιο. Δεν νομίζω ότι άμα του συμβεί κάτι θα τρέξει η Μαντόνα.
Μου αρέσουν οι συναυλίες. Πάω ακόμη κι αν δεν ξέρω το συγκρότημα ή δεν είναι αγαπημένο μου. Λέω ότι πάω να φέρω ποτά από το μπαρ και χαζεύω τον κόσμο. Είναι εκεί επειδή αγαπάνε τη μουσική και είναι όλοι χαρούμενοι. Τα μοναδικά memorabilia που μαζεύω είναι τα αποκόμματα από συναυλίες.
Πάω πολύ συχνά στο Mommy γιατί το έχει η Μπαμπέσα. Το Au Revoir είναι δίπλα στο σπίτι μου και είναι ιδανικό για το πρώτο ή το τελευταίο ραντεβού. Τελευταία αυτά τα δύο συμπίπτουν.
Ρώτησα μια φίλη μου πώς τα πάει με τους άνδρεςκαι απάντησε «Έχω πάρει σύνταξη, και μάλιστα αναπηρική».
Κλείνω τα φώτα, ανακυκλώνω τα πάντα. Όχι στους μπλε κάδους, δεν έχω εμπιστοσύνη. Εκνευρίζομαι απίστευτα με την έλλειψη περιβαλλοντικής συνείδησης. Αυτό θεωρώ το πιο κιτς από όλα. Να ασχολείσαι π.χ. με το ποιος τσακώθηκε με ποιον, ενώ στο Βόρειο Πόλο αυτήν τη στιγμή έχει καύσωνα.
Την πρώτη φορά που πήγα για ψυχοθεραπεία,στο τέλος ρώτησα «να έρθω ξανά την άλλη εβδομάδα την ίδια ώρα;». «Όχι», είπε, «να έρθεις ξανά αύριο».
σχόλια