- Μεγάλωσα στους Αμπελόκηπους, κοντά στο σινεμά «Νιρβάνα», στη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Οι γονείς μου ήταν άνθρωποι φτωχοί – το '62 έφυγαν μετανάστες στη Γερμανία, ακολουθώντας το κυρίαρχο zeitgeist της εποχής, που ήθελε τα όνειρα για μια καλύτερη ζωή να συνδέονται με την ξενιτιά. Εγκαταστάθηκαν στο Λίμπεκ, μια μικρή πόλη στο βόρειο κομμάτι της γερμανικής επικράτειας, δουλεύοντας σε ένα εργοστάσιο πορσελάνης. Επέστρεψαν στην Αθήνα το '72. Ο πατέρας μου έπιασε δουλειά θυρωρός στην πολυκατοικία στην οποία μέναμε και η μάνα μου ως καθαρίστρια. Κατά καιρούς έκαναν κάμποσες δουλειές του ποδαριού για να τα βγάλουν πέρα. Άνθρωποι ακούραστοι, δεν φοβήθηκαν ποτέ τις δυσκολίες της καθημερινότητας. Έτσι έμαθαν και τα παιδιά τους. Στα 13, θυμάμαι, βοηθούσα τη μάνα μου να καθαρίζει το σινεμά «Νιρβάνα» και ο παλιός ιδιοκτήτης, ο συχωρεμένος ο κυρ-Παναγιώτης, με άφηνε να βλέπω τσάμπα ταινίες.
- Τις πρώτες αλητείες τις έκανα στον Άγιο Δημήτριο, στην Πανόρμου, και στο Πολυκλαδικό Αμπελοκήπων. Ήταν η εποχή της «φέρμας». Παντελόνια σωλήνες, Doc Martens, τσαμπουκάδες στον δρόμο, Ramones και, για χαλάρωση, τα βράδια πηγαίναμε στο παλιό Blues. Νοσταλγώ ακόμα την αθωότητα εκείνων των χρόνων, τη γοητεία του δρόμου, παρά τη σκληρότητα που συχνά έκρυβε.
- Στα 19 πήγα στην ΑΚΤΟ γιατί ήθελα να ασχοληθώ με οτιδήποτε σχετικό με το σχέδιο. Ζωγράφιζα από παιδί. Ήταν για μένα κάτι περισσότερο από μια μορφή έκφρασης. Ήταν ανάγκη. Οι συμμαθητές μου στο σχολείο μού ζητούσαν συχνά σχέδια που αργότερα «χτυπούσαν» είτε στον Τζίμη στην Πλάκα είτε στη θρυλική Σουζάνα στη βίλα Αμαλία. Σε πραγματική επαφή με το tattoo, πάντως, ήρθα στο σπίτι του Τόλη, ιδιοκτήτη του Εightball Τattoo στην Πατησίων, απ' όπου εκείνη την εποχή είχε περάσει η μισή Αθήνα. Ωραία χρόνια! Στην πράξη, έμαθα τη δουλειά στο στούντιο του «Λεκτικού». Έως τότε η επαφή μου περιοριζόταν αποκλειστικά στο tattoo design. Εκεί ζυμώθηκαν για τα καλά στο μυαλό μου οι βασικοί κανόνες της δερματοστιξίας, με πρώτη και καλύτερη την υγιεινή, την οποία θεωρώ σήμερα την πλέον σημαντική παράμετρο για ένα καλό μαγαζί.
- Για μένα το tattoo είναι μια πολυσύνθετη διαδικασία. Απλώνεται σε πολλά επίπεδα, από την τεχνική του artist μέχρι την ψυχολογία του πελάτη. Ο κόσμος στην καρέκλα δεν «ζωγραφίζει» το δέρμα του, «ανοίγει» τον εαυτό του. Μιλά, εκφράζεται, επικοινωνεί, κάνει μια «δήλωση». Συνεπώς, ένα tattoo, κατά τη γνώμη μου, ξεφεύγει εξ ορισμού από τη στενή έννοια του σχεδίου, χωρίς φυσικά να θέλω να μειώσω σε καμία περίπτωση την τεχνική του εκάστοτε tattoo artist.
- Αυτό που κάνω εγώ διαφορετικά σε σχέση με άλλους συναδέλφους είναι η τεχνική του dotism. Κοινώς, όλα τα σχέδια βασίζονται σε τελείες, τεχνική που παραπέμπει στον πουαντιγισμό. Το να μπορείς να αποδόσεις τα πάντα με τελείες είναι κάτι ξεχωριστό, αλλά παράλληλα δύσκολο και χρονοβόρο. Πρόκειται για ένα στυλ το οποίο εξασκούν λίγοι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, εξού και πρόκειται για εξαιρετικούς «τεχνίτες». Ο κόσμος ανταποκρίνεται, ρωτά πλέον γι' αυτή την τεχνική – ίσως γιατί το μάτι έλκεται πάντα από το διαφορετικό.
- Με τα χρόνια άρχισα να ταξιδεύω σε διάφορα μέρη του κόσμου, σε μια προσπάθεια να γνωρίσω νέες τεχνικές και διαφορετικές αντιλήψεις. Η φιλοσοφία μου, σήμερα, είναι επηρεασμένη κυρίως από τα oriental tattoos. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την εποχή που επισκέφτηκα το Νεπάλ και την Ινδία, όπου ήρθα σε επαφή με την ανατολίτικη φιλοσοφία, όχι μόνο σε επίπεδο σχεδίου αλλά και ως στάση ζωής. Οι άνθρωποι εκεί έχουν μια ολότελα διαφορετική αντίληψη για τον κόσμο, κάτι που με γοήτευσε από την πρώτη στιγμή. Βλέποντας κάποιον να επιβιώνει με τα απολύτως απαραίτητα, έφτασα στο σημείο να αναρωτιέμαι για τον αγχωτικό τρόπο σκέψης των Δυτικών, αλλά και τη ζωή μου ως τότε.
- Σήμερα έχω καταλήξει ότι η ζωή είναι μικρή και απαιτούνται λίγα πράγματα για να την απολαύσεις. Αυτά που μας αναγκάζουν να αισθανθούμε ότι χρειαζόμαστε πρέπει να τα αποβάλλουμε, μαζί με όλες τις άσκοπες ενασχολήσεις που μας κρατάνε δέσμιους. Και εμείς οι Έλληνες μείναμε για πολλά χρόνια δέσμιοι του lifestyle, των στερεοτύπων, των κλισέ και του παράλογου καταναλωτισμού. Αυτό πρέπει να σταματήσει, ανεξάρτητα από την οικονομική συγκυρία των ημερών. Ζούμε σε έναν υπέροχο τόπο που όμοιό του δεν συνάντησα πουθενά, και δεν το λέω τοπικιστικά. Ξαπλωμένος στις περιβόητες παραλίες της Goa, για τις οποίες τόσα και τόσα είχα ακούσει, κατέληξα να σκέφτομαι τις ομορφιές της Ελλάδας, τα μέρη που ποτέ δεν είχα επισκεφτεί.
- Με ενοχλεί που ακροδεξιές ιδεολογίες έχουν καπηλευτεί κάποια αρχαιοελληνικά σύμβολα που σχεδιαστικά παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον. Φοβάται ο άλλος να χτυπήσει έναν μαίανδρο γιατί θα στιγματιστεί ως φασίστας. Στην Ασία, αντιθέτως, ο κόσμος προτιμά αυτά τα σύμβολα, αντιλαμβάνεται τη γραμμική μαγεία τους, τη δυναμική, τους πραγματικούς συμβολισμούς, πέρα από τη φασιστική καπήλευσή τους. Βλέπουν την ουσία, πέρα από την επιφάνεια.
σχόλια