Ο Coti K. αφηγείται τη ζωή του στη LiFO Facebook Twitter
Αυτό που μου λείπει απ' την Αθήνα είναι που ισοπεδώνεται η εναλλαγή των εποχών, που δεν μπορείς να νιώσεις τα φαινόμενα. Δεν βλέπεις τα σύννεφα, δεν μυρίζεις τις μυρωδιές, δεν βλέπεις την αλλαγή. Φωτο: Freddie F. / LIFO

Ο Coti K. αφηγείται τη ζωή του στη LiFO

0

Γεννήθηκα στο Μιλάνο. Στην Αθήνα ήρθαμε οικογενειακώς όταν ήμουν πεντέμισι χρονών, και στην αρχή μιλούσα μόνο ιταλικά. Η μητέρα μου πήρε κάτι δίσκους της Linguaphone για να μάθει ελληνικά. Αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση ήταν η κατάληξη -άκι. Νόμιζα ότι για να μιλήσω ελληνικά αρκούσε να βάλω το -άκι σε όλες τις ιταλικές λέξεις!

• Η πρώτη εικόνα που θυμάμαι είναι της Κηφισίας. Να παίζω μπάλα με ένα φίλο μου, να μου λέει ελληνικές λέξεις και να τις επαναλαμβάνω. Θυμάμαι επίσης έντονα τα τανκς που κατέβαιναν για το Πολυτεχνείο. Το 1973 ήμουν 7 χρονών κι είναι πολύ δυνατό στη μνήμη μου: Ήμασταν σε ένα φράχτη και μουντζώναμε κρυφά τους φαντάρους.

• Το Coti βγαίνει από το Costantino. Όταν ήταν μικρή η αδερφή μου δεν μπορούσε να το πει ολόκληρο και με έλεγε Cotino. Έτσι βγήκε το Coti. Αργότερα ανακάλυψα ότι υπάρχει μια τρομερή οικογενειακή συνομωσία απ' την πλευρά της μητέρας μου· για κάποιο λόγο οι περισσότεροι έχουν δισύλλαβα ονόματα που τελειώνουν σε -ι: τη γιαγιά μου την έλεγαν Σίρι, τις θείες μου Μπόμπι, Έλσι, Κέπι και Γιόλι, τον ξάδερφό μου Γκούγκι, το θείο μου Λάλι. Το Coti ήταν λοιπόν μέρος της συνομωσίας.

Μικρός δεν ήθελα να γίνω τίποτα. Η περίοδος του σχολείου ήταν πολύ γκρίζα, θυμάμαι ότι δεν είχα κανένα ενδιαφέρον και περνούσα απαρατήρητος. Δεν είχα επιθυμίες. Καθόλου. Μόλις ανακάλυψα τη μουσική άρχισα να έχω επιθυμίες.

• Το όνομά μου είναι Coti K., Κάπα, όχι Κέι. Αυτό είναι ένα απ' τα παράπονά μου, λίγοι το λένε σωστά. Το Κ. είναι απ' το Κυριάκος, που είναι το επώνυμό μου, το πήρα όμως από ένα βιβλίο συνταγών της μητέρας μου όπου είχε γράψει το όνομά της: Sandra K. Από εκεί είναι το Κ.

• Η πρώτη μου επαφή με τη μουσική έγινε με ένα όργανο που μας έφερε δώρο η γιαγιά μου απ' την Ιταλία, ένα Μποντέμπι. Και εγώ και η αδερφή μου από τα πρώτα πράγματα που κάναμε ήταν να γράφουμε δικές μας συνθέσεις. Χαζές, αλλά το παιχνίδι για μας ήταν να γράφουμε μουσικές. Μετά, ήμουν skateboarder. Πήγαινα κάθε μέρα στη ΧΑΝ στην Κηφισιά κι έκανα skate. Μέχρι που το αντάλλαξα με μια κιθάρα.

• Θυμάμαι την πρώτη φορά που ανακάλυψα την «περίεργη» μουσική, άκουγα Τρίτο Πρόγραμμα -ηχογραφούσα κασέτες, έχω πολλές- όταν έπαιξε ένα κουαρτέτο εγχόρδων σύγχρονης μουσικής και έμεινα ξερός. Ήταν πολύ προσωπικές οι στιγμές, κρυφές, ήταν μια πολύ ιδιωτική στιγμή η μουσική, και συχνά ακόμα έτσι είναι. Λειτουργώ πιο εύκολα μόνος μου.

• Δεν είναι αναγκαστικά δύσκολο να ζεις στην Ελλάδα απ' τη μουσική, αλλά εξαρτάται και τι κάνεις. Πιστεύω ότι έχω καταφέρει -στο μυαλό μου τουλάχιστον- να τα έχω όλα στη θέση τους, να κάνω την προσωπική μου μουσική χωρίς να σκέφτομαι καθόλου την εμπορική πλευρά της. Φτιάχνω και μουσική για διαφημιστικά, αυτό είναι το βασικό μου εισόδημα. Αν ξέρεις γιατί το κάνεις και δεν παραμυθιάζεσαι ότι κάνεις τέχνη εκείνη την ώρα, γιατί όχι; Χωρίς να σημαίνει πως δεν βάζω τον καλύτερο μου εαυτό. Αυτό το κομμάτι είναι το επαγγελματικό, ένα πολύ ξεκάθαρο κομμάτι και κάτι που μου έχει δώσει μια οικονομική ανεξαρτησία ούτως ώστε όλα να τα κρίνω αποκλειστικά με καλλιτεχνική βάση.

  

• Έχω μετανιώσει όσες φορές έχω αποφύγει τις συνέπειες των πράξεών μου. Τώρα προσπαθώ να είμαι παρών. Είναι γενικό αυτό, αλλά περικλείει πάρα πολλά πράγματα. Όταν ήμουν μικρός, κάνοντας κανό έπεσα πάνω σε έναν άνθρωπο. Τον είδα που είχε ματώσει, πανικοβλήθηκα κι έφυγα. Έπρεπε να μείνω εκεί να ζητήσω συγνώμη, είναι κάτι που μου έχει μείνει.

Ο Coti K. αφηγείται τη ζωή του στη LiFO Facebook Twitter
Πιστεύω ότι υπάρχει τύχη, πιστεύω όμως και στην προετοιμασία. Όταν είσαι έτοιμος να σου χτυπήσει η τύχη την πόρτα, θα τη δεχτείς. Φωτο: Freddie F. / LIFO

• Μικρός δεν ήθελα να γίνω τίποτα. Η περίοδος του σχολείου ήταν πολύ γκρίζα, θυμάμαι ότι δεν είχα κανένα ενδιαφέρον και περνούσα απαρατήρητος. Δεν είχα επιθυμίες. Καθόλου. Μόλις ανακάλυψα τη μουσική άρχισα να έχω επιθυμίες. Μια εποχή έλεγα, θέλω να γίνω κηπουρός, κι ακόμα θέλω. Δεν έχει μεγάλη απόσταση από τη μουσική, εσύ πάλι είσαι το μέσο. Δεν τη φτιάχνεις ακριβώς, από μόνη της μεγαλώνει.

• Ο πιο μεγάλος μου φόβος είναι ο φόβος να ζήσω. Ο φόβος που έχουμε μέσα μας να νιώσουμε και να ζήσουμε πραγματικά, ο φόβος ν' αγαπήσεις και ν' αφήσεις ν' αγαπηθείς ολοκληρωτικά, να είσαι ανοιχτός στα πράγματα και στους ανθρώπους. Φοβάμαι το ότι φοβάμαι να ανοιχτώ. Αυτόν το φόβο προσπαθώ να ξεπεράσω.

• Δύναμη μου δίνει η μουσική. Αν δεν ήταν η μουσική δεν ξέρω καν πού θα ήμουν, πραγματικά σκέφτομαι ότι θα μπορούσα πολύ εύκολα να είχα χάσει το δρόμο λόγω συγκυριών. Ο καθένας τραβάει το δικό του ζόρι. Μπορώ να πω ότι η μουσική με έχει σώσει. Δεν είναι πολύ χοντρή η γραμμή που σε διαχωρίζει από ένα τζάνκι στην Ομόνοια.

Πιστεύω ότι έχω καταφέρει -στο μυαλό μου τουλάχιστον- να τα έχω όλα στη θέση τους, να κάνω την προσωπική μου μουσική χωρίς να σκέφτομαι καθόλου την εμπορική πλευρά της. Φτιάχνω και μουσική για διαφημιστικά, αυτό είναι το βασικό μου εισόδημα. Αν ξέρεις γιατί το κάνεις και δεν παραμυθιάζεσαι ότι κάνεις τέχνη εκείνη την ώρα, γιατί όχι; Χωρίς να σημαίνει πως δεν βάζω τον καλύτερο μου εαυτό.

• Πιστεύω ότι υπάρχει τύχη, πιστεύω όμως και στην προετοιμασία. Όταν είσαι έτοιμος να σου χτυπήσει η τύχη την πόρτα, θα τη δεχτείς. Η επιθυμία σου είναι εκεί, και μετά εκμεταλλεύεσαι την καλή σου τύχη.

• Έχω υπάρξει fan πολλών ανθρώπων στο παρελθόν. Τώρα είμαι περισσότερο fan κάποιων ιδεών, παρά ανθρώπων. Θαυμάζω τη φύση, τα μαθηματικά της και τα σχήματά της.

• Ο τίτλος του δίσκου Dunung είναι καθαρά ηχητικός. Έχει να κάνει με το σφυράκι του πιάνου που χτυπάει τη χορδή και επιστρέφει. Εκτός από αυτό, έχει να κάνει και με τον ήχο της καμπάνας, μία από τις εμμονές μου από πολύ μικρός. Μαγευόμουν μ' αυτό τον ήχο. Στον νέο μου δίσκο εν μέρει προσπαθώ να κάνω το πιάνο ν' αποκτήσει τους αρμονικούς ήχους που έχει μια καμπάνα.

Ο Coti K. αφηγείται τη ζωή του στη LiFO Facebook Twitter
Δεν μου αρέσει το χάος της Αθήνας, τα σκυλάδικά της, η σκόνη της, η βρομιά της. Δεν μ' αρέσει η υστερία της. Φωτο: Freddie F. / LIFO

• Μου αρέσει που έχω πολλούς γνωστούς και φίλους στην Αθήνα και μπορώ να βγω ένα βράδυ και να νιώσω ζεστά. Δεν μου αρέσει το χάος της, τα σκυλάδικά της, η σκόνη της, η βρομιά της. Δεν μ' αρέσει η υστερία της. Το τελευταίο καλό πράγμα που μπορώ να σκεφτώ είναι η βόλτα που κάναμε με τη φίλη μου την Ελένη στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου και ήταν πολύ όμορφα. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν θα μπορούσε να είναι κι η υπόλοιπη Αθήνα έτσι.

• Θα ήθελα πραγματικά ν' απαγορέψουν τα αυτοκίνητα στο κέντρο της Αθήνας. Μ' αρέσει να κάνω βόλτες με το μετρό, με το ποδήλατο. Μ' αρέσει να πηγαίνω με το laptop σε ένα καφέ, και να δουλεύω εκεί. Μ' αρέσει να πηγαίνω να βλέπω τη θάλασσα, να μαγειρεύω ψητά λαχανικά.

• Αυτό που μου λείπει απ' την Αθήνα είναι που ισοπεδώνεται η εναλλαγή των εποχών, που δεν μπορείς να νιώσεις τα φαινόμενα. Δεν βλέπεις τα σύννεφα, δεν μυρίζεις τις μυρωδιές, δεν βλέπεις την αλλαγή. Προφανώς έχει να κάνει και με το ότι μεγαλώνω, δηλαδή επιστρέφω με άλλα μάτια σε αυτό που πρόσεχα ως παιδί.

• Η ζωή με δίδαξε ότι πρέπει να προσπαθώ να είμαι παρών, ευγενικός, επιεικής και να δέχομαι τις επιπτώσεις των πράξεών μου.

Οι Αθηναίοι
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Γκίκας Ξενάκης

Γκίκας Ξενάκης / «Έχω κάνει λάθη – δούλεψα πολύ με τον εαυτό μου για να τους σέβομαι όλους στην κουζίνα»

Μεγαλώνοντας στη Θήβα, αγάπησε το φρέσκο ψάρι, τα άγρια χόρτα και τις ταπεινές συνταγές. Αν και είχε αρχικά πολύ κακή εικόνα για τους μάγειρες, εξελίχθηκε σε σεφ για τον οποίο –όπως είπε ο Επίκουρος– μπορούσε να καταλάβει κανείς ένα πιάτο του με κλειστά τα μάτια. Ο «τιμονιέρης» της κουζίνας του Aleria, Γκίκας Ξενάκης, είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Γιώργος Βότσης: «Κάποτε δεν χρειαζόταν να δώσεις ορισμό για το τι εστί αναρχικός»

Οι Αθηναίοι / Γιώργος Βότσης: «Κάποτε δεν χρειαζόταν να δώσεις ορισμό για το τι εστί αναρχικός»

Για τις Αρχές ήταν «τρομοκράτης» και «αρχηγός» της 17Ν, ενώ για την Αριστερά «προβοκάτορας». Σήμερα δηλώνει αντιστασιακός εκ φύσεως και πιστεύει ότι η «Ελευθεροτυπία» της δικής του εποχής δεν μπορεί να ξαναβγεί. Ο θρυλικός δημοσιογράφος αφηγείται την πολυτάραχη ζωή του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

Oι Αθηναίοι / Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

«Μην παίξεις ποτέ κωμωδία», της είχαν πει, αλλά τελικά το ευρύ κοινό τη λάτρεψε ως Μαρίνα Κουντουράτου. Όταν αποφάσισε να ερμηνεύσει τον ρόλο μιας τρανς γυναίκας, της είπαν «θα καταστραφείς». Ήταν πάντα τολμηρή και άφοβη. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Η Ελλάδα που πρωτοείδα ήταν βουτηγμένη στη φτώχεια» ή «Γνώρισα/πρόλαβα μια Ελλάδα ανέγγιχτη και αναλλοίωτη». ή «Οι άνθρωποι στα νησιά δεν γνώριζαν καν τι σημαίνει τουρίστας»

Οι Αθηναίοι / «Τώρα η γλώσσα του Οδυσσέα είναι η γλώσσα μου. Και το Αιγαίο είναι η θάλασσά μου»

Γεννημένος στο Σικάγο, η αληθινή αλλαγή στη ζωή του ήρθε όταν ταξίδεψε για πρώτη φορά στα ελληνικά νησιά και την Αθήνα το 1954. Αποτύπωσε φωτογραφικά «τα χρόνια της ελπίδας σε μια Ελλάδα ανέγγιχτη και αναλλοίωτη». Σήμερα, εκφράζει την ανησυχία του για τα όμορφα τοπία της και τις γειτονιές, όπως η Πλάκα, που «είναι γεμάτες από καταστήματα με σουβενίρ». Ο φιλέλληνας φωτογράφος Ρόμπερτ Μακέιμπ είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ειρήνη Φρεζάδου: «Είμαστε οι αρχιτέκτονες της ζωής μας»

Ειρήνη Φρεζάδου / Ειρήνη Φρεζάδου: «Ό,τι κλείνει στο κέντρο, ανοίγει στη θέση του ένα μπαρ ή ένα εστιατόριο»

Αγωνίζεται ενάντια «στην απληστία που ξοδεύει τον αρχιτεκτονικό, φυσικό και πολιτιστικό μας πλούτο». Βγήκε μπροστά για το κτίριο «που ντροπιάζει την Ακρόπολη». Και τώρα, το νέο της σχέδιο είναι η αναβίωση του ιστορικού σιδηροδρομικού δικτύου της Πελοποννήσου. 
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Αγορίτσα Οικονόμου

Αγορίτσα Οικονόμου / «Πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ότι κάτι έχω κάνει καλά»

Βρέθηκε να κυνηγάει το όνειρο της υποκριτικής, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο, αλλά με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε ποτέ να μείνει με την απορία «γιατί δεν το έκανα;». Μέσα από σκληρή δουλειά και πολλούς μικρούς ρόλους, κατάφερε να βρει τον δρόμο της στην τέχνη, στον οποίο προχωρά και αισθάνεται τυχερή. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τάσος Μαντής: Από τα υδραυλικά στα αστέρια Michelin

Οι Αθηναίοι / Τάσος Μαντής: Από τα υδραυλικά στα αστέρια Michelin

Ένα απρόσμενο Σαββατοκύριακο σε ένα κότερο στάθηκε αρκετό για να αλλάξει τη ζωή του. Από την πρώτη του εμπειρία ως μάγειρας στον στρατό μέχρι τις κουζίνες των κορυφαίων εστιατορίων του κόσμου, κάθε σταθμός διαμόρφωσε τη φιλοσοφία του βραβευμένου σεφ. Σήμερα, μέσα από το αστεράτο Soil, αποδεικνύει πως η μαγειρική δεν είναι απλώς τέχνη, αλλά τρόπος ζωής.
M. HULOT
«Ελάχιστοι άνθρωποι που ασχολήθηκαν με την τέχνη άφησαν παρακαταθήκη»

Οι Αθηναίοι / «Αυτό που λέμε ευτυχισμένη ζωή δεν υπάρχει»

Ο Θέμης Ανδρεάδης γνώρισε τεράστια επιτυχία με το σατιρικό τραγούδι αλλά το ρίσκο να ασχοληθεί με το αγαπημένο του είδος, την μπαλάντα, τον άφησε εκτός μουσικής για σχεδόν είκοσι χρόνια. Η επιστροφή του με ένα δίσκο βινυλίου με συμμετοχές μουσικών από τις νεότερες γενιές ανοίγει ένα νέο, πιο φωτεινό κεφάλαιο στη ζωή του.
M. HULOT
Γιάννης Μπακογιαννόπουλος

Οι Αθηναίοι / Γιάννης Μπακογιαννόπουλος: «Η δημοσιότητα που έχω είναι μεγαλύτερη από την αξία μου»

Τη δεκαετία του '50 έβγαλε το πιο φτηνό εισιτήριο, βρέθηκε στο Παρίσι και κοιμόταν στο πάτωμα, προκειμένου να γνωρίσει το «μαγικό σύμπαν» του κινηματογράφου. Ο Βούλγαρης τον φωνάζει ακόμα «δάσκαλο», ενώ κάποτε του έλεγαν ότι οι κριτικές του έμοιαζαν να απευθύνονται μόνο στους φίλους του. Όμως εκείνος παρέμεινε πιστός στον δικό του δρόμο. Και είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Χρήστος Μποκόρος, εικαστικός

Οι Αθηναίοι / Χρήστος Μποκόρος: «Η τέχνη δεν είναι θέαμα, πρέπει να σε αφορά και να σε πονάει»

Όταν βρέθηκε στη Σχολή Καλών Τεχνών, ένιωσε ότι ναυάγησαν όλα του τα όνειρα και οι επιθυμίες. Αν και έχει ζωγραφίσει χιλιάδες κεράκια, ακόμα αισθάνεται αρχάριος, γιατί το καθένα είναι διαφορετικό, όπως και οι άνθρωποι. Για εκείνον, η τέχνη είναι ένα μνημείο, και κάθε φορά με τα έργα του ακουμπά εκεί που πονάει, για να παίρνει δύναμη.
M. HULOT
Μαίρη Κουκουλέ

Οι Αθηναίοι / Μαίρη Κουκουλέ (1939-2025): Η αιρετική λαογράφος που κατέγραψε τη νεοελληνική αθυροστομία

Μοίρασε τη ζωή της ανάμεσα στην Αθήνα και το Παρίσι, υπήρξε σύντροφος ζωής του επίσης αιρετικού Ηλία Πετρόπουλου. Ο Μάης του ’68 ήταν ό,τι συγκλονιστικότερο έζησε. Πέθανε σε ηλικία 86 ετών.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Θανάσης Σκρουμπέλος, συγγραφέας

Οι Αθηναίοι / «Δεν μπορεί να κερδίζει συνέχεια το δίκιο του ισχυρού»

Στο Λονδίνο, ο Θανάσης Σκρουμπέλος έλεγε ότι είναι «απ’ τον Κολωνό, γείτονας του Σοφοκλή». Έχοντας βγει από τα σπλάχνα της, ο συγγραφέας που έγραψε για την Αθήνα του περιθωρίου, για τη γειτονιά του και τον Ολυμπιακό, πιστεύει ότι η αριστερά που γνώρισε έχει πεθάνει, ενώ το «γελοίο που εκφράζει η ισχυρή άρχουσα τάξη» είναι ο μεγαλύτερός του φόβος.
M. HULOT
«Κάποια στιγμή έμαθα να βάζω στον λόγο μου ένα "ίσως", ένα "ενδεχομένως"»

Οι Αθηναίοι / «Κάποια στιγμή έμαθα να βάζω στον λόγο μου ένα "ίσως", ένα "ενδεχομένως"»

Στην Α’ Δημοτικού τη μάγεψε η φράση «Η Ντόρα έφερε μπαμπακιές». Διαμορφώθηκε με Προυστ, Βιρτζίνια Γουλφ, Γιώργο Ιωάννου και Κοσμά Πολίτη. Ως συγγραφέα την κινεί η περιέργεια για τις ανθρώπινες σχέσεις. Η Αγγέλα Καστρινάκη είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ