Τραγούδια μου που να έχουν σχέση με την Αθήνα; Το Πάμε κάπου, Το καλοκαίρι θα 'ρθεί, Η οδός, Στη σκιά. Πολλά. Με έχει σημαδέψει ο βίος μου στην Αθήνα. Είναι η πόλη μου. Δεν είναι τυχαίο. Ήταν γραμμένο. Ή απωθημένο από μια άλλη ζωή.
Με όλη της την ασχήμια, είναι μια ωραία πόλη. Εξαρτάται τι διαλέγεις να δεις. Να κοιτάζεις την Ακρόπολη από την Αίγλη. Ή από κάποιο ψηλό σημείο να βλέπεις τις ερημωμένες ταράτσες.
Πρόλαβα τους χωματόδρομους. Ναι, σε μονοκατοικία μέναμε. Θυμάμαι την αλητεία του απογεύματος. Δεν έπαιζα μπάλα και τέτοια. Άλλα. Μετά, ποδήλατο! Πάντως οδηγούσα από πολύ μικρός, από 15-16, οπότε έμαθα το λεκανοπέδιο από νωρίς. Βοήθαγα τον πατέρα μου, που ήταν ξυλέμπορος, στις εισπράξεις, σε διάφορα σημεία της πόλης. Είχα ένα χάρτη μέσα στο μυαλό μου. Καταγράφεις και τις ζωές των ανθρώπων μέσα από αυτό.
Δεν έχει και πολλές βόλτες η Αθήνα. Τώρα με τούτη εδώ την πιάτσα, το Γκάζι και τον Βοτανικό, άλλαξε λίγο η βόλτα της. Με τα χρόνια άρχισα να θέλω να βλέπω από ψηλά την πόλη. Ρετιρέ.
Στεναχωριέμαι που από την Αθήνα λείπει ένα μέρος για φαγητό που να λειτουργεί 24 ώρες το 24ωρο και να μπορείς να βλέπεις την πόλη από ψηλά.
Αγαπημένα εστιατόρια, αυτά που με βολεύουνε. Εδώ κοντά, στην Αθηναΐδα, που είναι σαν το σπίτι μου τελευταία. Η Κανέλλα, τα Πρόσωπα. Κι εδώ, ο Βοτανικός. Το καλύτερο ψάρι, στον Παπαϊωάννου στο Μικρολίμανο. Τσεκαρισμένο! Ένα τουρκικό στη Γλυφάδα, το Kosebasi. Η Πιπεριά στο Νέο Ψυχικό. Μου αρέσει το σούσι, γιατί είναι ένα φαΐ που δεν σε βαραίνει και μπορείς να φας όσο θες. Και είναι λαϊκό, τελικά.
Δεν είμαι πολύ φαν του γκουρμέ. Στους Χρυσούς Σκούφους πήγα. Αλλά δεν το θέλω αυτό το φαΐ, καθόλου. Μου φαίνεται κάπως. Και γενικά στον Έλληνα, ένα λαό που έχει ανατραφεί με το αρνί σούβλας, δεν ξέρω αν κολλάει.
Τα μπαράκια δεν είναι τόσο το φόρτε μου πια. Το Μαγκαζέ στην Αιόλου, συμπαθητικό. Φέτος πέρασα ωραία στην Καίτη Ντάλη και στον Κουρκούλη. Αλλά και στο «2» του Παπαϊώννου πέρασα καλά.
Μισώ τη σοβαροφάνεια! Φαίνεται; Δεν τη θέλω! Υπάρχει μια υποκρισία από πίσω, που είναι άχρηστη. Υπέφερα από αυτό.
Για είκοσι χρόνια οι κουλτουριάρηδες με λέγανε εμπορικό και οι εμπορικοί κουλτουριάρη. Ένας συνθέτης έπρεπε να φοράει κοστούμι. Να κουβαλάει ένα χαρτοφύλακα με παρτιτούρες. Δεν ήμουν αυτός. Ντύνομαι χύμα και φέρομαι χύμα.
Τα βραβεία έρχονται όταν αρχίζεις να γερνάς. Αλλά τα έχεις ανάγκη νέος. Θα το ήθελα το τρακτέρ να το έχω στα είκοσι. Όχι όταν έχω βαρεθεί το σκάψιμο, στα πενήντα μου! Αυτό πρέπει να σταματήσει. Οι γέροι, που είναι στα πόστα, προωθούν τους νεόγερους.
Ο πρώτος που μίλησε για μένα ήταν ο Χατζιδάκις. Είπε «αυτό το παιδί έχει ταλέντο, αφήστε το ήσυχο». Αυτός, ο Σπανός και ο Μικρούτσικος ήταν τρεις άνθρωποι που μου έδωσαν τόπο. Αυτό είναι σπάνιο. Να μπορείς να ευχαριστηθείς με το ταλέντο του αλλουνού, να μην είσαι συμπλεγματικός.
Για μένα, φρέσκοι είναι ο Δημήτρης ο Παπαϊωάννου, ο Σαχίνης στο Εθνικό, ο Νίκος Μαστοράκης, η Σόνια Θεοδωρίδου, η Δανάη Παναγιωτοπούλου, ο Καραμουρατίδης και οι δικοί μας, ο Θεοδώρου και ο Γιαννάκης ο Χριστοδουλόπουλος. Και οι Ρόδες μού αρέσουν. Σαν υλικό.
Το να είσαι καλός συνθέτης έχει να κάνει με την ελευθερία. Αλλά η μουσική είναι ένας κώδικας που σε αναγκάζει να πειθαρχήσεις.
Ξεκίνησα στα δέκα. Με πιάνο. Εγώ το αποφάσισα. Κατ' ένστικτο. Με ρώτησαν τι δώρο θες και είπα θέλω ένα πιάνο! Μου άρεσε η μυρωδιά. Των πλήκτρων. Γρήγορα άρχιζα να συνδυάζω μελωδίες. Δεν πειθάρχησα ποτέ στο διάβασμά μου. Μετά, Πάντειος. Υποτίθεται για πολιτικές επιστήμες, αλλά έκανα συναυλίες. Γνώρισα τη Λίνα (Νικολακοπούλου), κάναμε το θεατρικό τμήμα. Ήμουν πολύ δραστήριος.
Οι πρώτες μου συνθέσεις ήταν για παραστάσεις θεατρικές. Έβγαζα τη δουλειά γρήγορα και καλά. Εξαιτίας αυτής της ευελιξίας μου με προτιμούσανε και ο ένας σκηνοθέτης με σύστηνε στον άλλο. Η δισκογραφία ήρθε τελευταία. Πάντα έρχεται τελευταία.
Με βόλεψε να πουλάω τη μουσική μου από το σάιτ μου. Άμεση επαφή με τον αγοραστή. Μην τρέχουμε μακριά. Του το στέλνουμε και στο σπίτι. Συνεργαζόμαστε και με τον Ιανό και το Metropolis. To MySpace δεν το ξέρω. Αλλά θα το μάθω.
Ανοίγει το πράγμα με το ίντερνετ. Θα βάλω κι άλλο υλικό στο σάιτ. Αντικειμενικά, για τον νέο μου δίσκο, καμία δισκογραφική δεν θα το χειριζόταν καλύτερα, καμία δεν θα μου έδινε περισσότερα χρήματα. Και, το κυριότερο, τα έργα παραμένουν σε μένα. Αν το σκεφτείς, ήταν μια κίνηση απελπισίας. Αλλά τα περισσότερα στη ζωή μου έτσι τα έχω καταφέρει. Ο χώρος των δισκογραφικών είναι φρικαρισμένος και αναποφάσιστος.
Αυτό που μας λείπει σήμερα είναι το πρώτο πράγμα, το «άλφα», το αντίπαλο δέος της μπουζουκλερί. Και το έντεχνο το παραξήλωσε. Δεν είδαμε κι από κει τίποτα που να μας πάρει την καρδιά. Η Ελλάδα δεν τραβάει κανένα ζόρι πέρα από τη μπουζουκλερί.
Όλοι θέλουνε τα φράγκα. Αυτό που δείξαμε με τη Σπείρα είναι ότι γίνονται πράγματα και χωρίς φράγκα. Αλλά η καρδιά μας το ξέρει τι τραβάμε. Δεν γίνεται τίποτα χωρίς τσαμπουκά. Τα φράγκα είναι μέσον. Τα διεκδικώ για να έχω χρήση.
Σε μια πολύ μικρή αγορά σαν τη δική μας, μεγάλο και χάι κεφάλαιο που να επενδύσει σε αξίες δεν υπάρχει. Αρπαχτή και υπερτιμολόγηση, και πολιτισμός βιτρίνα.
Τι θεωρώ θετικό; Τον Λαζαρίδη στη Λυρική και τον Λούκο στο Φεστιβάλ Αθηνών. Αρχικά όλοι τούς έβριζαν και τώρα τους γλείφουν. Με κάτι τέτοιους υποκριτές χέζω διάρροια. Όλοι αυτοί κατά βάθος είναι μαζόχες.
Όταν γράφω στίχους, άλλες φορές μιλάω εγώ άλλες φορές παίρνω τα λόγια του άλλου. Μπορείς να αλλάξεις μια λέξη ή μια αίσθηση και να αλλάξουν όλα, να καταφέρεις να μιλήσεις στο θεό σου. Όταν εργάζομαι κλείνομαι σπίτι. Όλα είναι κοντά. Πιάνο, τηλέφωνο, σημειώσεις, τσιγάρα, καφετιέρα, κομπιούτερ.
Όταν συνεργάζεσαι με άλλους είναι ωραίο να ψαρέψεις από την ψυχή τους τον κρυμμένο θησαυρό. Θέλει πολλή υπομονή.
Παρέες; Ανάλογα. Τα παιδιά, η εκάστοτε Σπείρα. Τα τελευταία χρόνια αυτή είναι η οικογένεια. Διακοπές προτιμώ σε συνδυασμό με κάτι. Δεν μου έρχεται ποτέ ιδέα εκεί που κάθομαι σταυροπόδι. Ο βαθύτερος φόβος μου είναι ότι θα ξεχαστώ μέσα στο ειδυλλιακό, στον παράδεισο, και θα θέλω να παραιτηθώ για πάντα στη φύση και να μην ξανακάνω αυτή την άχρηστη δουλειά. Αλλά δεν τελειώνει η επιθυμία του ανθρώπου για κάτι άλλο.
Αν ένας μεγάλος έρωτας μου έλεγε σταμάτα, ίσως να το έκανα. Αλλά για πόσο; Η αλήθεια είναι όμως ότι εγώ δεν μπορώ χωρίς άγγελο πάνω από το κεφάλι μου. Δεν έχω σημείο αναφοράς, δεν υπάρχει θέμα.
σχόλια