Η ΚΑΤΙΝΑ ΠΑΞΙΝΟΥ γεννήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου του 1900 στον Πειραιά και το πραγματικό της όνομα ήταν Κατέρινα Κωνσταντοπούλου. Η οικογένειά της ήταν αρκετά εύπορη και θεωρούνταν από τις καλύτερες μεγαλοαστικές οικογένειες της περιοχής. Η οικογένεια θα αποκτούσε συνολικά επτά παιδιά. Πέντε κορίτσια και δύο αγόρια. Ο πατέρας της Βασίλης Αντωνόπουλος, ήταν αλευροβιομήχανος και η οικονομική του κατάσταση, έδωσε την ευκαιρία στην Κατίνα, να φοιτήσει σε εξαιρετικά σχολεία.
Από τη σχολή Χιλλ θα βρεθεί στις καλόγριες της Τήνου κι από 'κει εσώκλειστη στην Ελβετία. Σπούδασε μουσική στο Ωδείο της Γενεύης καθώς και σε σχολές του Βερολίνου και της Βιέννης. Από νεαρή ηλικία, θα δείξει ένα εκπληκτικό έμφυτο ταλέντο στη μουσική και την υποκριτική. Στα 17 της παντρεύτηκε τον βιομήχανο Γιάννη Παξινό και απέκτησε μαζί του δύο κόρες. 6 χρόνια μετά θα ζητήσει διαζύγιο και στα 34 της θα φύγει από τη ζωή η πρωτότοκη κόρη της, Εθέλ. «Είμαι ένας άνθρωπος όπως όλοι. Έζησα. Έκανα παιδιά. Έθαψα παιδιά. Και πόνεσα θάβοντας αυτά τα παιδιά».
Η ζωή και οι ρόλοι της Κατίνας Παξινού
1920: Εμφανίζεται για πρώτη φορά στη Σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά ως ηθοποιός του λυρικού θεάτρου, στην όπερα «Αδελφή Βεατρίκη», που έγραψε αποκλειστικά για την ίδια ο Δημήτρης Μητρόπουλος.
1928: Ερωτεύεται κεραυνοβόλα τον Αλέξη Μινωτή, τον οποίο συνάντησε στο καμαρίνι της Μαρίκας Κοτοπούλη και κάνει την πρώτη της εμφάνιση στο θέατρο πρόζας ως μέλος του θιάσου της Μαρίκας Κοτοπούλη, παίζοντας στο έργο του Ανρί Μπατάιγ «Γυμνή Γυναίκα».
1931: Μαζί με τον Αλέξη Μινωτή θα εισχωρήσουν στο Συνεταιρικό Θίασο του Αιμίλιου Βεάκη, που παρουσιάζει σημαντικά έργα του διεθνούς ρεπερτορίου, όπως: «Πόθοι κάτω από τις λεύκες» του Ευγένιου Ο' Νιλ, «Ο θείος Βάνιας» του Τσέχωφ και άλλα.
1932 έως το 1940: Η Κατίνα Παξινού εμφανιζόταν στο Εθνικό Θέατρο και για 8 χρόνια ερμήνευσε ρόλους που την καταξίωσαν ως κορυφαία ηθοποιό της ελληνικής σκηνής. Με τη Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου θα εμφανιστεί θα ταξιδέψει στη Μ. Βρετανία και τη Γερμανία, ερμηνεύοντας το ρόλο της Ηλέκτρας στο ομώνυμο έργο του Σοφοκλή, την Γερτρούδη στον «Άμλετ» του Σαίξπηρ, την Κυρία Άλβινγκ στους «Βρικόλακες» του Ίψεν. Την περίοδο του πολέμου θα φύγει στις ΗΠΑ, όπου εμφανίζεται στο θέατρο Μπρόντγουεϊ και ερμηνεύει σπουδαίους ρόλους στον κινηματογράφο, με τους οποίους κερδίζει τη διεθνή αναγνώριση. Παξινού και Μινωτής επισφραγίζουν τη σχέση τους με έναν γάμο το 1940. Η κοινή τους ζωή θα κρατούσε 40 ολόκληρα χρόνια.
Η συγκλονιστική ερμηνεία της στη «Μήδεια»
1950: Επιστρέφει στην Ελλάδα και εμφανίζεται πάλι μαζί με τον Αλέξη Μινωτή στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, με το οποίο περιοδεύει σε μεγαλουπόλεις της Ευρώπης και της Αμερικής. Ξαναπαίζει στη Νέα Υόρκη στο «Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» του Λόρκα, έργο που επαναλαμβάνει στην Αθήνα στο Θέατρο Κοτοπούλη.
1957: Εμφανίζεται πλέον μόνιμα στη Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, ερμηνεύοντας έργα του αρχαίου Θεάτρου και του σύγχρονου διεθνούς ρεπερτορίου. «Εκάβη», «Μήδεια», «Φοίνισσες» και «Βάκχες» του Ευριπίδη, «Μάκβεθ» του Σαίξπηρ και άλλα.
1968: Με τον Αλέξη Μινωτή η Κατίνα Παξινού θα κάνει τον δικό της θίασο και θα εμφανίζεται στο Θέατρο «Αυλαία» της Θεσσαλονίκης, και στο Θέατρο «Διάνα» της οδού Ιπποκράτους.
1971: Για έναν χρόνο ερμηνεύει στο Θέατρο «Πάνθεον», την τελευταία μεγάλη επιτυχία της, «Μάνα Κουράγιο» στο ομώνυμο έργο του Μπέρτολντ Μπρεχτ.
Το 1944 θα πάρει το Όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου για την συγκλονιστική Πιλάρ στο «Για Ποιον Χτυπά η Καμπάνα». Μόλις το παρέλαβε είπε: "Το δέχομαι για λογαριασμό όλων των συναδέλφων μου, του Εθνικού θεάτρου, ζωντανών ή νεκρών (εκείνη την εποχή κανείς δε γνώριζε ποιοι είχαν παραμείνει ζωντανοί από τον πόλεμο).
Ο κινηματογράφος και το Όσκαρ
Παρά το πηγαίο ταλέντο και τη μεγάλη ζήτηση από παραγωγές του εξωτερικού, η Κατίνα Παξινού έκανε μόλις 11 ταινίες στον κινηματογράφο.
- Για Ποιον Χτυπά η Καμπάνα - Σαμ Γουντ (1943)
- Πυρ! - Φρανκ Τατλ(1943)
- Ο εμπρηστής - Χέρμαν Σάμλιν(1945)
- Η οργή του Θεού - Τσαρλς Φρανκ (1947)
- Το Πένθος Ταιριάζει στην Ηλέκτρα - Ντάντλεϊ Νίκολς (1947)
- Καίσαρ Βοργίας - Χένρι Κινγκ (1949)
- Ο κύριος Αρκάντιν - Όρσον Γουέλς(1955)
- Το θαύμα - Έρβιν Ρέιπερ (1959)
- Ο Ρόκκο και τα αδέλφια του - Λουκίνο Βισκόντι(1960)
- Πως γνώρισα τον έρωτα - Ρομπέρ Ανρικό (1968)
- Un ete Fauvage - Μαρσέλ Καμί (1969)
- Το νησί της Αφροδίτης - Γιώργος Σκαλενάκης (1969)
Το 1944 θα πάρει το Όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου για την συγκλονιστική Πιλάρ στο «Για Ποιον Χτυπά η Καμπάνα». Μόλις το παρέλαβε είπε: «Το δέχομαι για λογαριασμό όλων των συναδέλφων μου, του Εθνικού θεάτρου, ζωντανών ή νεκρών (εκείνη την εποχή κανείς δε γνώριζε ποιοι είχαν παραμείνει ζωντανοί από τον πόλεμο)».
Όταν της πρότειναν το ρόλο, της έστειλαν να διαβάσει το σενάριο. «Είμαι ίδια», είπε, «αλλά δοκιμαστικό δεν κάνω». Οι άνθρωποι της παραγωγής συμφώνησαν. Της πήγαν τα ρούχα, αλλά δεν δέχτηκε να τα φορέσει. Θεωρούσε ότι δεν ταίριαζαν στο ρόλο. Το αποδέχτηκαν και αυτό. Ωστόσο η Κατίνα Παξινού είχε και άλλες αντιρρήσεις. «Είμαι ηθοποιός του θεάτρου, παίζω το ρόλο εξελικτικά και σε συνέχεια χρόνου. Το σπάσιμο σε μικρά, ανεξάρτητα κινηματογραφικά πλάνα με αποδιοργανώνει». Οι άνθρωποι της Paramount αναγκάστηκαν να γυρίσουν ολοκληρωμένες τις σκηνές, χρησιμοποιώντας τρεις διαφορετικές κάμερες για τα κοντινά, τα γενικά και τα υπόλοιπα πλάνα της. Το γύρισμα ήταν συγκλονιστικό και το αποτέλεσμα ξεσήκωσε ηθοποιούς και τεχνικούς που άφησαν ό,τι έκαναν εκείνη τη στιγμή για να τη χειροκροτήσουν.
Το 1949 τιμήθηκε με το Βραβείο Κοκτώ στο Φεστιβάλ Μπιάριτς για την ερμηνεία της στην ταινία «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα».
5 πράγματα που ίσως δε γνωρίζετε για την Κατίνα Παξινού
- Ήταν γιαγιά του Αλέξανδρου Αντωνόπουλου
- Ήταν η πρώτη μη Αμερικανίδα ηθοποιός που κέρδισε Όσκαρ Β γυναικείου ρόλου στην πρώτη εμφάνιση της στην οθόνη.
- Ήταν υποψήφια για το ρόλο της "Mama Hanson" στην ταινία «I Remember Mama» (1948), ωστόσο πιο τυχερή στάθηκε και επιλέχθηκε η Irene Dunne, η οποία μάλιστα έλαβε υποψηφιότητα για Όσκαρ.
- Ήταν η 21η ηθοποιός που πήρε Όσκαρ.
- Εξηγώντας στους παραγωγούς της Paramount στο «Για ποιον χτυπά η καμπάνα», γιατί ήταν η κατάλληλη για το ρόλο, είπε: «Κατάγομαι από γενιές ανταρτών. Η γιαγιά μου έμαθε το αλφάβητο από έναν οπλαρχηγό των ανταρτών σε μια σπηλιά. Την ξέρω την Πιλάρ. Την ξέρω καλά».
Η Κατίνα Παξινού έκανε μεταφράσεις θεατρικών έργων του Ευγένιου Ο' Νιλ και έγραψε τη μουσική για την παράσταση «Οιδίπους Τύραννος» του Σοφοκλή. Παρασημοφορήθηκε με τον Χρυσό Ανώτερο Ταξιάρχη Γεωργίου Α' και με τον Ανώτερο Ταξιάρχη της Δυτικής Γερμανίας. Τιμήθηκε ακόμη με τον τίτλο της Αξιωματούχου Γραμμάτων και Τεχνών της Γαλλίας και με το Βραβείο «Ιζαμπέλλα Ντ' Εστέ». Το καλοκαίρι του 1972, η Kατίνα Παξινού εμφανίζεται, για τελευταία φορά, στο θέατρο της Επιδαύρου. Πέθανε μετά από πολυετή μάχη με τον καρκίνο, στις 22 Φεβρουαρίου 1973.
σχόλια