Το μαρτύριο του να υποστηρίζεις την Εθνική Αγγλίας δεν τελειώνει ποτέ

Το μαρτύριο του να υποστηρίζεις την Εθνική Αγγλίας δεν τελειώνει ποτέ Facebook Twitter
Η ομάδα κατάφερε να φτάσει μετά από 55 ολόκληρα χρόνια στον τελικό μιας μεγάλης διοργάνωσης, κι όμως δεν επιτρέπεται να χαρεί όσο θα ήθελε. Φωτο: EPA/Carl Recine / POOL
0

ΟΣΟΙ ΕΞ ΗΜΩΝ υποστηρίζουμε παιδιόθεν την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Αγγλίας, είτε επειδή είχαμε καταπιεί αμάσητους και σε τρυφερή ηλικία διάφορους ωραίους μύθους περί βρετανικής ποδοσφαιρικής κουλτούρας είτε από μαζοχισμό και ροπή στο μελόδραμα (πώς γίνεται να επιμένεις να υποστηρίζεις μια ομάδα που διαρκώς σπάει τα μούτρα της με τόσο θεαματικό πλην όμως προβλέψιμο τρόπο;) είτε εξαιτίας κάποιας άλλης παθολογίας που δεν έχει επαρκώς αναλυθεί, βρισκόμαστε αυτές τις μέρες σε μια εξαιρετικά άβολη και περίεργη θέση.

Η ομάδα κατάφερε να φτάσει μετά από 55 ολόκληρα χρόνια στον τελικό μιας μεγάλης διοργάνωσης, κι όμως δεν επιτρέπεται να χαρεί όσο θα ήθελε. Κι αυτό γιατί είναι σα να άλλαξε ξαφνικά κατηγορία και είδος αυτό το προβληματικό brand που συμπαθούσαμε για τις ρωγμές και τις πεισματικές ψευδαισθήσεις του. Είναι σα να μετακόμισε ξαφνικά η Εθνική Αγγλίας από την περιοχή του αμφιλεγόμενου και του cult στο καθεστωτικό mainstream. Και μάλιστα στον ρόλο του κακού.

Η Αγγλία που νίκησε τη συμπαθή σε όλους Δανία (που βάδιζε με ένα ηθικό πλεονέκτημα μετά το συγκλονιστικό περιστατικό με τον Έρικσεν) με αμφισβητούμενο πέναλτι, η Αγγλία του Brexit και του Μπόρις, η Αγγλία που παίζει εντός έδρας ενώπιον χιλιάδων μεθυσμένων οπαδών της, που κουτρουβαλιάζονται και ενδεχομένως διασπείρουν πρόσφατες μεταλλάξεις του ιού, η Αγγλία που όσο καλά και αποτελεσματικά κι αν παίζει δεν μπορεί να ικανοποιήσει τα εκλεκτικά γούστα όσων ανέκαθεν την αντιπαθούν.

Προφανώς δεν συμπάθησε ποτέ κανείς την Αγγλία επειδή ήταν η «Βραζιλία της Ευρώπης», όπως η Ολλανδία, ή επειδή ικανοποιούσε κάποια στρατόκαβλα ένστικτα περί επιμονής και τελικής επικράτησης, όπως η Γερμανία, ή επειδή υπήρξε εντυπωσιακό αουτσάιντερ, όπως διάφορες «μικρότερες» ποδοσφαιρικές δυνάμεις κατά καιρούς.

Εκεί φτάσαμε λοιπόν. Η ομάδα που με εξαίρεση εκείνο το προϊστορικό σχεδόν Παγκόσμιο του 1966 (που κατέκτησε στον ίδιο χώρο όπου θα αγωνιστεί μεθαύριο, απέναντι στον μπάρμπα Κιελίνι και τους φτερωτούς του κάγκουρες) έχει συνδεθεί αποκλειστικά με δράματα, αποτυχίες, κλάματα, ματαιώσεις, ματωμένους παίκτες και ματωμένους οπαδούς (οι τελευταίοι συχνά λόγω βλακείας, μέθης και φαρσικών αυτοτραυματισμών), βρίσκεται ξαφνικά στον απεχθή ρόλο του ισχυρού που διαθέτει τα μέσα, παρότι, δυο μέρες πριν από τον τελικό του Euro, μια χώρα όπως η Ελλάδα έχει ένα τρόπαιο περισσότερο.

Θα γίνει ένας χαμούλης στο Νησί αν το πάρει η Αγγλία; Προφανώς, και γιατί όχι δηλαδή;

Θα το εκμεταλλευτεί μέχρι αηδίας και σκασμού ο Μπόρις και σύσσωμο το πολιτικό κατεστημένο της χώρας; Θέλει και ρώτημα; 

Η εθνική ομάδα της Αγγλίας όμως –όπως και κάθε «αντιπροσωπευτικό» συγκρότημα– δεν αντιπροσωπεύει ούτε την κυβέρνηση της χώρας ούτε το Brexit ούτε καν την ίδια την αφηρημένη ιδέα του έθνους στην πραγματικότητα, παρά μόνο εμμέσως. Αντιπροσωπεύει πρώτα τον εαυτό της και ακολούθως την ιστορία της. Μια ιστορία, εν προκειμένω, γεμάτη κωμικοτραγικές παθογένειες εξόχως βρετανικές.

Η μακροχρόνια και συνεπής υποστήριξη της Εθνικής Αγγλίας, ειδικά από μη Βρετανούς οπαδούς, αποτελεί περισσότερο «συλλογική» παρά «εθνική» προτίμηση. Προφανώς δεν συμπάθησε ποτέ κανείς την Αγγλία επειδή ήταν η «Βραζιλία της Ευρώπης», όπως η Ολλανδία, ή επειδή ικανοποιούσε κάποια στρατόκαβλα ένστικτα περί επιμονής και τελικής επικράτησης, όπως η Γερμανία, ή επειδή υπήρξε εντυπωσιακό αουτσάιντερ, όπως διάφορες «μικρότερες» ποδοσφαιρικές δυνάμεις κατά καιρούς.

Μακάρι να σηκώσει κάτι επιτέλους, αλλά τότε θα έχει αλλάξει αμετάκλητα η φυσιογνωμία της. Win-win ούτως ή άλλως, είτε ως μισητή νικήτρια είτε ως αιώνια χαμένη.   

Daily
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Your Friends & Neighbors: Και ο πλούσιος λευκός πενηντάρης έχει ψυχή

Daily / Your Friends & Neighbors: Και ο πλούσιος λευκός πενηντάρης έχει ψυχή

Ο Τζον Χαμ υποδύεται τον επιτυχημένο επενδυτή που χάνει ξαφνικά το έδαφος κάτω από τα πόδια του σ΄αυτή την εκλεκτικά διασκεδαστική, κατά τόπους δραματική και συχνά διεισδυτική σάτιρα ηθών της πλουτοκρατικής ελίτ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Είμαστε όλοι αθώα και χαριτωμένα καρτούν κατά βάθος

Daily / Είμαστε όλοι αθώα και χαριτωμένα καρτούν κατά βάθος

Αν υπήρξε ένα ναδίρ στην μαζική χρήση του Chat GTP για τη δημιουργία εικόνων που μιμούνται την αισθητική του γιαπωνέζικου Studio Ghibli, αυτό ήταν μάλλον η «παιγνιώδης» οικειοποίηση του εργαλείου από τις ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Tο πρόβλημα με την «Εφηβεία»

Daily / Tο πρόβλημα με την «Εφηβεία»

Συμπονά κανείς όχι μόνο τους γονείς που μετά την παρακολούθηση της δραματικής μίνι σειράς του Netflix θα ψάχνουν μάταια απαντήσεις στα «ιερογλυφικά» μηνύματα που κρύβονται στα κινητά των παιδιών τους, αλλά και τα ίδια τα παιδιά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η αλεπού στο παζάρι κι ο «Γατόπαρδος» στο Netflix  

Daily / Η αλεπού στο παζάρι κι ο «Γατόπαρδος» στο Netflix  

Έξι δεκαετίες μετά από την κλασική ταινία του Βισκόντι, το ιταλικό έπος του Τζουζέπε Τομάζι ντι Λαμπεντούζα αναβιώνει στο Netflix, σε μια άρτια και πολυτελή σειρά έξι επεισοδίων, λουσμένη στο σικελικό φως 
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Πένθος και ανάνηψη: Ο δικός μας Σαββόπουλος

Daily / Πένθος και ανάνηψη: Ο δικός μας Σαββόπουλος

Μια εικοσαετία μετά την πρώτη έκδοση του βιβλίου, κυκλοφορεί ξανά σε αναθεωρημένη μορφή, η ενθουσιώδης, στοχαστική, λυρική μελέτη του έργου του σπουδαίου όσο και «πολωτικού» Έλληνα τραγουδοποιού από τον Δημήτρη Καράμπελα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
‘CHAOS: The Manson Murders’: Ο Μάνσον βρίσκεται ακόμα μέσα στο κεφάλι μας 

Daily / «CHAOS: The Manson Murders». Ο Μάνσον βρίσκεται ακόμα μέσα στο κεφάλι μας 

Το νέο ντοκιμαντέρ του σπουδαίου Έρολ Μόρις επιχειρεί ένα διαφορετικό προφίλ του «σατανικού μεσσία», φωτίζοντας κάποιες από τις λιγότερο ίσως προβεβλημένες εκδοχές, αιτιάσεις και εικασίες γύρω από μια υπόθεση που μοιάζει με σταυροδρόμι του Κακού.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ