Στου Όθωνα τα χρόνια

otto rehhagel Facebook Twitter
Η ουσία είναι ότι το «σηκώσαμε» τότε και αυτό είναι που μένει, όπως τονίζει κι ο Όττο Ρεχάγκελ. Φωτ.: John Walton/EMPICS via Getty Images
0



ΜΑΛΛΟΝ ΧΛΙΑΡΗ ΕΧΕΙ ΥΠΑΡΞΕΙ η υποδοχή στο ντοκιμαντέρ του (Ελληνοαμερικανού) Κρίστοφερ Αντρέ Μαρκς για τον εθνικό μας Γερμανό που έχει τον τίτλο «Βασιλιάς Όττο» (γιατί όχι Όθων;). Ίσως έχει μουμιοποιηθεί πλέον το Euro 2004, σαν ένα μαυσωλείο που το επισκεπτόμαστε πού και πού, αλλά όλο και πιο σπάνια, ή σαν ιστορία που είναι γραμμένη στην πέτρα και δεν αποδέχεται αναθεωρήσεις.

Όχι ότι επιχειρεί κάτι τέτοιο η συγκεκριμένη ταινία, που αρκείται γενικά στην επικρατούσα και πολλάκις καταγεγραμμένη, συνοδεία πλήθους θαυμαστικών, αφήγηση για εκείνη την ξέφρενη πορεία από το πουθενά στον απόλυτο θρίαμβο. From zeroes to heroes, όπως είχε γραφτεί στα διεθνή μέσα.

Ακόμα και μια δεκαετία πριν, όταν φαινόταν ήδη ότι θα έπρεπε να αποχαιρετήσουμε την «επίπλαστη ευδαιμονία» και τα περασμένα μεγαλεία που γνώρισαν ένα απίστευτα διεγερτικό κρεσέντο εκείνο το καλοκαίρι της μεγάλης ζάλης, υποθέτω ότι θα είχε πολύ μεγαλύτερη ανταπόκριση.

Σίγουρα δεν πρόκειται για κάτι το συνταρακτικό, έχει όμως το ενδιαφέρον του επειδή ακριβώς είναι «ξένη» παραγωγή και απευθύνεται σε ένα διεθνές κοινό που δεν μοιράζεται απαραίτητα τις δικές μας ευαισθησίες και προκαταλήψεις. Ένα κοινό που, αντίθετα από εμάς ίσως, μπορεί να βρει απολαυστικό, ως καρατερίστα υψηλών προδιαγραφών, τον Βασίλη Γκαγκάτση, και του τώρα και του τότε. 

Τα τελευταία χρόνια πάλι, εξαιτίας εκείνου του απρόσμενου θριάμβου, αλλά και μιας αξιοπρεπούς και ανταγωνιστικής συνέχειας επί Σάντος, έχουμε πάει στο άλλο άκρο και απαιτούμε τα πάντα από το «τιμημένο» πλέον αντιπροσωπευτικό συγκρότημα.

Από την άλλη, επιβεβαιώνεται στην ταινία η καλοπροαίρετη και συγκαταβατική αύρα που έβγαζε πάντα ο Γιάννης Τοπαλίδης, ο πολύτιμος ελληνογερμανικός σύνδεσμος της υπόθεσης, ο οποίος παραδέχεται, νομίζω για πρώτη φορά, ότι χρησιμοποιούσε μπόλικη ελεύθερη απόδοση όταν μετέφερε τις εντολές και τις αξιολογήσεις του χερ Ρεχάγκελ στους Έλληνες διεθνείς.

Επιβεβαιώνεται επίσης από την αφήγηση της ταινίας, για άλλη μία φορά, πόσο χεσμένη την είχαμε την Εθνική κάποτε όλοι μας – το κοινό, οι παίκτες, οι ομάδες, η Ομοσπονδία.

Τα τελευταία χρόνια πάλι, λόγω εκείνου του απρόσμενου θριάμβου, αλλά και μιας αξιοπρεπούς και ανταγωνιστικής συνέχειας επί Σάντος, έχουμε πάει στο άλλο άκρο και απαιτούμε τα πάντα από το «τιμημένο» πλέον αντιπροσωπευτικό συγκρότημα.

euro 2004 Facebook Twitter
Επιβεβαιώνεται από την αφήγηση της ταινίας για άλλη μια φορά πόσο χεσμένη την είχαμε την Εθνική κάποτε όλοι μας – το κοινό, οι παίκτες, οι ομάδες, η Ομοσπονδία. Φωτ.: AP

Το περίεργο είναι ίσως ότι έπρεπε να φτάσουμε στο 2021 για να γίνει ένα ολοκληρωμένο ντοκιμαντέρ για το «θαύμα του 2004», και μάλιστα όχι εκ των έσω.

Έχουν γίνει βεβαίως δεκάδες επετειακές τηλεοπτικές παραγωγές διθυραμβικού και νοσταλγικού χαρακτήρα, αλλά ποτέ κάτι που θα μπορούσε να το δει κανείς στο σινεμά. Ούτε και κάποια απόπειρα μυθοπλασίας, για την τηλεόραση έστω, με άξονα τους αγώνες της Εθνικής στην Πορτογαλία. Κάτι σαν το υβριδικό 1968, φέρ’ ειπείν, του Τάσου Μπουλμέτη, που βγήκε πριν από τρία χρόνια στις αίθουσες με θέμα τη βραδιά που κατέκτησε η ΑΕΚ το Κύπελο Κυπελλούχων στο μπάσκετ.

Οι Δανοί, αντιθέτως, έκαναν πριν από μερικά χρόνια ταινία μυθοπλασίας (με γνωστούς ηθοποιούς της χώρας να υποδύονται τον προπονητή και τους παίκτες) τον δικό τους ανέλπιστο και εξωπραγματικό θρίαμβο στο Euro του 1992 – η ταινία λέγεται Το καλοκαίρι του ’92 και υπάρχει (ή υπήρχε μέχρι προσφάτως) διαθέσιμη στο Netflix.

Θυμήθηκα έναν Άγγλο φίλο που είχε παρατηρήσει τότε –με την απαραίτητη αναφορά στους αρχαίους ημών προγόνους, όπως έκανε συχνά και ο Ρεχάγκελ, και εξακολουθεί να κάνει και σ’ αυτό το ντοκιμαντέρ– ότι για να αντέξεις τις τακτικές του και το ασφυκτικό (τόσο προς τους αντιπάλους όσο και προς τον θεατή) ποδόσφαιρο που έπαιζε η Εθνική, θα έπρεπε οπωσδήποτε να ανήκεις στους στωικούς.

Η ουσία είναι ότι το «σηκώσαμε» τότε και αυτό είναι που μένει, όπως τονίζει και ο Όττο Ρεχάγκελ, ο οποίος, δείχνοντας ότι κάτι πήρε κι αυτός από το (νεο)ελληνικό πνεύμα, δεν διστάζει προς το τέλος της ταινίας να παρομοιάσει τον εαυτό του ή εκείνη την ομάδα συνολικά (δεν είναι ξεκάθαρο από τα συμφραζόμενα) με τη Μαρία Κάλλας, που ήταν η κορυφαία, αλλά την κακολογούσαν επειδή τη ζήλευαν.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Daily
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

The Settlers: Αίσθηση, αν όχι έκπληξη, προκαλεί το ντοκιμαντέρ του BBC για τους εποίκους του Ισραήλ

Daily / The Settlers: Αίσθηση, αν όχι έκπληξη, προκαλεί το ντοκιμαντέρ του BBC για τους εποίκους του Ισραήλ

To εξαιρετικό ντοκιμαντέρ του Louis Theroux για το «κίνημα» των Ισραηλινών εποίκων που έχουν πλέον βάλει ως στόχο την ισοπεδωμένη Γάζα, και προβλήθηκε πριν από λίγες μέρες στο BBC, βρίσκεται και στο YouTube, προς το παρόν τουλάχιστον.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
American Psycho: Τα 25 κλείνει η παρεξηγημένη μεταφορά ενός παρεξηγημένου βιβλίου

Daily / American Psycho: Τα 25 κλείνει η παρεξηγημένη μεταφορά ενός παρεξηγημένου βιβλίου

Η ταινία του 2000 που βασίστηκε στο ομώνυμο, αγρίως αμφιλεγόμενο, μυθιστόρημα του Μπρετ Ίστον Έλις, με τον Κρίστιαν Μπέιλ στον ρόλο ενός σαλεμένου γιάπη, μοιάζει από πολλές απόψεις εξαιρετικά προφητική και ανησυχητικά επίκαιρη.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Your Friends & Neighbors: Και ο πλούσιος λευκός πενηντάρης έχει ψυχή

Daily / Your Friends & Neighbors: Και ο πλούσιος λευκός πενηντάρης έχει ψυχή

Ο Τζον Χαμ υποδύεται τον επιτυχημένο επενδυτή που χάνει ξαφνικά το έδαφος κάτω από τα πόδια του σ΄αυτή την εκλεκτικά διασκεδαστική, κατά τόπους δραματική και συχνά διεισδυτική σάτιρα ηθών της πλουτοκρατικής ελίτ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Είμαστε όλοι αθώα και χαριτωμένα καρτούν κατά βάθος

Daily / Είμαστε όλοι αθώα και χαριτωμένα καρτούν κατά βάθος

Αν υπήρξε ένα ναδίρ στην μαζική χρήση του Chat GTP για τη δημιουργία εικόνων που μιμούνται την αισθητική του γιαπωνέζικου Studio Ghibli, αυτό ήταν μάλλον η «παιγνιώδης» οικειοποίηση του εργαλείου από τις ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Tο πρόβλημα με την «Εφηβεία»

Daily / Tο πρόβλημα με την «Εφηβεία»

Συμπονά κανείς όχι μόνο τους γονείς που μετά την παρακολούθηση της δραματικής μίνι σειράς του Netflix θα ψάχνουν μάταια απαντήσεις στα «ιερογλυφικά» μηνύματα που κρύβονται στα κινητά των παιδιών τους, αλλά και τα ίδια τα παιδιά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η αλεπού στο παζάρι κι ο «Γατόπαρδος» στο Netflix  

Daily / Η αλεπού στο παζάρι κι ο «Γατόπαρδος» στο Netflix  

Έξι δεκαετίες μετά από την κλασική ταινία του Βισκόντι, το ιταλικό έπος του Τζουζέπε Τομάζι ντι Λαμπεντούζα αναβιώνει στο Netflix, σε μια άρτια και πολυτελή σειρά έξι επεισοδίων, λουσμένη στο σικελικό φως 
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Πένθος και ανάνηψη: Ο δικός μας Σαββόπουλος

Daily / Πένθος και ανάνηψη: Ο δικός μας Σαββόπουλος

Μια εικοσαετία μετά την πρώτη έκδοση του βιβλίου, κυκλοφορεί ξανά σε αναθεωρημένη μορφή, η ενθουσιώδης, στοχαστική, λυρική μελέτη του έργου του σπουδαίου όσο και «πολωτικού» Έλληνα τραγουδοποιού από τον Δημήτρη Καράμπελα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ