Στου Όθωνα τα χρόνια

otto rehhagel Facebook Twitter
Η ουσία είναι ότι το «σηκώσαμε» τότε και αυτό είναι που μένει, όπως τονίζει κι ο Όττο Ρεχάγκελ. Φωτ.: John Walton/EMPICS via Getty Images
0



ΜΑΛΛΟΝ ΧΛΙΑΡΗ ΕΧΕΙ ΥΠΑΡΞΕΙ η υποδοχή στο ντοκιμαντέρ του (Ελληνοαμερικανού) Κρίστοφερ Αντρέ Μαρκς για τον εθνικό μας Γερμανό που έχει τον τίτλο «Βασιλιάς Όττο» (γιατί όχι Όθων;). Ίσως έχει μουμιοποιηθεί πλέον το Euro 2004, σαν ένα μαυσωλείο που το επισκεπτόμαστε πού και πού, αλλά όλο και πιο σπάνια, ή σαν ιστορία που είναι γραμμένη στην πέτρα και δεν αποδέχεται αναθεωρήσεις.

Όχι ότι επιχειρεί κάτι τέτοιο η συγκεκριμένη ταινία, που αρκείται γενικά στην επικρατούσα και πολλάκις καταγεγραμμένη, συνοδεία πλήθους θαυμαστικών, αφήγηση για εκείνη την ξέφρενη πορεία από το πουθενά στον απόλυτο θρίαμβο. From zeroes to heroes, όπως είχε γραφτεί στα διεθνή μέσα.

Ακόμα και μια δεκαετία πριν, όταν φαινόταν ήδη ότι θα έπρεπε να αποχαιρετήσουμε την «επίπλαστη ευδαιμονία» και τα περασμένα μεγαλεία που γνώρισαν ένα απίστευτα διεγερτικό κρεσέντο εκείνο το καλοκαίρι της μεγάλης ζάλης, υποθέτω ότι θα είχε πολύ μεγαλύτερη ανταπόκριση.

Σίγουρα δεν πρόκειται για κάτι το συνταρακτικό, έχει όμως το ενδιαφέρον του επειδή ακριβώς είναι «ξένη» παραγωγή και απευθύνεται σε ένα διεθνές κοινό που δεν μοιράζεται απαραίτητα τις δικές μας ευαισθησίες και προκαταλήψεις. Ένα κοινό που, αντίθετα από εμάς ίσως, μπορεί να βρει απολαυστικό, ως καρατερίστα υψηλών προδιαγραφών, τον Βασίλη Γκαγκάτση, και του τώρα και του τότε. 

Τα τελευταία χρόνια πάλι, εξαιτίας εκείνου του απρόσμενου θριάμβου, αλλά και μιας αξιοπρεπούς και ανταγωνιστικής συνέχειας επί Σάντος, έχουμε πάει στο άλλο άκρο και απαιτούμε τα πάντα από το «τιμημένο» πλέον αντιπροσωπευτικό συγκρότημα.

Από την άλλη, επιβεβαιώνεται στην ταινία η καλοπροαίρετη και συγκαταβατική αύρα που έβγαζε πάντα ο Γιάννης Τοπαλίδης, ο πολύτιμος ελληνογερμανικός σύνδεσμος της υπόθεσης, ο οποίος παραδέχεται, νομίζω για πρώτη φορά, ότι χρησιμοποιούσε μπόλικη ελεύθερη απόδοση όταν μετέφερε τις εντολές και τις αξιολογήσεις του χερ Ρεχάγκελ στους Έλληνες διεθνείς.

Επιβεβαιώνεται επίσης από την αφήγηση της ταινίας, για άλλη μία φορά, πόσο χεσμένη την είχαμε την Εθνική κάποτε όλοι μας – το κοινό, οι παίκτες, οι ομάδες, η Ομοσπονδία.

Τα τελευταία χρόνια πάλι, λόγω εκείνου του απρόσμενου θριάμβου, αλλά και μιας αξιοπρεπούς και ανταγωνιστικής συνέχειας επί Σάντος, έχουμε πάει στο άλλο άκρο και απαιτούμε τα πάντα από το «τιμημένο» πλέον αντιπροσωπευτικό συγκρότημα.

euro 2004 Facebook Twitter
Επιβεβαιώνεται από την αφήγηση της ταινίας για άλλη μια φορά πόσο χεσμένη την είχαμε την Εθνική κάποτε όλοι μας – το κοινό, οι παίκτες, οι ομάδες, η Ομοσπονδία. Φωτ.: AP

Το περίεργο είναι ίσως ότι έπρεπε να φτάσουμε στο 2021 για να γίνει ένα ολοκληρωμένο ντοκιμαντέρ για το «θαύμα του 2004», και μάλιστα όχι εκ των έσω.

Έχουν γίνει βεβαίως δεκάδες επετειακές τηλεοπτικές παραγωγές διθυραμβικού και νοσταλγικού χαρακτήρα, αλλά ποτέ κάτι που θα μπορούσε να το δει κανείς στο σινεμά. Ούτε και κάποια απόπειρα μυθοπλασίας, για την τηλεόραση έστω, με άξονα τους αγώνες της Εθνικής στην Πορτογαλία. Κάτι σαν το υβριδικό 1968, φέρ’ ειπείν, του Τάσου Μπουλμέτη, που βγήκε πριν από τρία χρόνια στις αίθουσες με θέμα τη βραδιά που κατέκτησε η ΑΕΚ το Κύπελο Κυπελλούχων στο μπάσκετ.

Οι Δανοί, αντιθέτως, έκαναν πριν από μερικά χρόνια ταινία μυθοπλασίας (με γνωστούς ηθοποιούς της χώρας να υποδύονται τον προπονητή και τους παίκτες) τον δικό τους ανέλπιστο και εξωπραγματικό θρίαμβο στο Euro του 1992 – η ταινία λέγεται Το καλοκαίρι του ’92 και υπάρχει (ή υπήρχε μέχρι προσφάτως) διαθέσιμη στο Netflix.

Θυμήθηκα έναν Άγγλο φίλο που είχε παρατηρήσει τότε –με την απαραίτητη αναφορά στους αρχαίους ημών προγόνους, όπως έκανε συχνά και ο Ρεχάγκελ, και εξακολουθεί να κάνει και σ’ αυτό το ντοκιμαντέρ– ότι για να αντέξεις τις τακτικές του και το ασφυκτικό (τόσο προς τους αντιπάλους όσο και προς τον θεατή) ποδόσφαιρο που έπαιζε η Εθνική, θα έπρεπε οπωσδήποτε να ανήκεις στους στωικούς.

Η ουσία είναι ότι το «σηκώσαμε» τότε και αυτό είναι που μένει, όπως τονίζει και ο Όττο Ρεχάγκελ, ο οποίος, δείχνοντας ότι κάτι πήρε κι αυτός από το (νεο)ελληνικό πνεύμα, δεν διστάζει προς το τέλος της ταινίας να παρομοιάσει τον εαυτό του ή εκείνη την ομάδα συνολικά (δεν είναι ξεκάθαρο από τα συμφραζόμενα) με τη Μαρία Κάλλας, που ήταν η κορυφαία, αλλά την κακολογούσαν επειδή τη ζήλευαν.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Daily
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Είμαστε όλοι αθώα και χαριτωμένα καρτούν κατά βάθος

Daily / Είμαστε όλοι αθώα και χαριτωμένα καρτούν κατά βάθος

Αν υπήρξε ένα ναδίρ στην μαζική χρήση του Chat GTP για τη δημιουργία εικόνων που μιμούνται την αισθητική του γιαπωνέζικου Studio Ghibli, αυτό ήταν μάλλον η «παιγνιώδης» οικειοποίηση του εργαλείου από τις ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Tο πρόβλημα με την «Εφηβεία»

Daily / Tο πρόβλημα με την «Εφηβεία»

Συμπονά κανείς όχι μόνο τους γονείς που μετά την παρακολούθηση της δραματικής μίνι σειράς του Netflix θα ψάχνουν μάταια απαντήσεις στα «ιερογλυφικά» μηνύματα που κρύβονται στα κινητά των παιδιών τους, αλλά και τα ίδια τα παιδιά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η αλεπού στο παζάρι κι ο «Γατόπαρδος» στο Netflix  

Daily / Η αλεπού στο παζάρι κι ο «Γατόπαρδος» στο Netflix  

Έξι δεκαετίες μετά από την κλασική ταινία του Βισκόντι, το ιταλικό έπος του Τζουζέπε Τομάζι ντι Λαμπεντούζα αναβιώνει στο Netflix, σε μια άρτια και πολυτελή σειρά έξι επεισοδίων, λουσμένη στο σικελικό φως 
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Πένθος και ανάνηψη: Ο δικός μας Σαββόπουλος

Daily / Πένθος και ανάνηψη: Ο δικός μας Σαββόπουλος

Μια εικοσαετία μετά την πρώτη έκδοση του βιβλίου, κυκλοφορεί ξανά σε αναθεωρημένη μορφή, η ενθουσιώδης, στοχαστική, λυρική μελέτη του έργου του σπουδαίου όσο και «πολωτικού» Έλληνα τραγουδοποιού από τον Δημήτρη Καράμπελα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
‘CHAOS: The Manson Murders’: Ο Μάνσον βρίσκεται ακόμα μέσα στο κεφάλι μας 

Daily / «CHAOS: The Manson Murders». Ο Μάνσον βρίσκεται ακόμα μέσα στο κεφάλι μας 

Το νέο ντοκιμαντέρ του σπουδαίου Έρολ Μόρις επιχειρεί ένα διαφορετικό προφίλ του «σατανικού μεσσία», φωτίζοντας κάποιες από τις λιγότερο ίσως προβεβλημένες εκδοχές, αιτιάσεις και εικασίες γύρω από μια υπόθεση που μοιάζει με σταυροδρόμι του Κακού.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
The Face: Τότε που κάθε σελίδα ήταν πολύτιμη

Daily / The Face: Τότε που κάθε σελίδα ήταν πολύτιμη

Με αφορμή μια μεγάλη έκθεση στο Λονδίνο για το μυθικό βρετανικό περιοδικό και την επίδρασή του στη σύγχρονη κουλτούρα, θυμήθηκα το πρώτο τεύχος του που έπεσε στα χέρια μου, πριν από σαράντα χρόνια, όταν ήμουν μαθητής.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Sly Lives!: Τα μπλουζ του (ψυχεδελικού) πρίγκηπα

Daily / «Sly Lives!»: Τα μπλουζ του (ψυχεδελικού) πρίγκιπα

Ένα εξαιρετικό μουσικό ντοκιμαντέρ στο Disney+ για τη διαστημική άνοδο και την αργόσυρτη πτώση του ιδιοφυούς Sly Stone, ηγέτη της πιο εντυπωσιακά πολυμορφικής μπάντας όλων των εποχών, τόσο ηχητικά όσο και εμφανισιακά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ