«Δεν είναι το τέλος του κόσμου οι Πανελλαδικές» ‒ όντως;

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ 2022 Facebook Twitter
Οι Πανελλαδικές είναι ένας από τους λίγους θεσμούς που επιχείρησαν να εισαγάγουν μια αξιοκρατία στη χώρα.
0

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ. Κανένας κόσμος δεν μπορεί να τελειώσει στα δεκαοκτώ σου. Ούτε στα δεκαεννιά. Ούτε στα εξήντα εννιά. Ούτε ποτέ. Όσο ζεις, ζεις. Κάνεις επιλογές. Προχωράς. Καλά κάνουν τόσοι άνθρωποι και βγαίνουν και λένε στα παιδιά να μην έχουν άγχος. Να γράψουν και βλέπουν.

Όμως ας βάλουμε λίγο νερό στον self-help εμπνευστικό χυμό που ταΐζουμε τα 18χρονα. Ας μην τους λέμε και τελείως ψέματα. Όχι πως αν κοπείς δεν τρέχει και τίποτα. Ναι, σε ένα φιλοσοφικό, μακροσκοπικο επίπεδο προφανώς και δεν τρέχει τίποτα. Κυριολεκτικά: Η ζωή είναι μπροστά σου και μην τη σπαταλήσεις.

Αλλά τα παιδιά λαμβάνουν ένα αντιφατικό μήνυμα. Από τη μια υπάρχει όλο αυτό το μελόδραμα με τις εξετάσεις, όλα αυτά τα έξοδα που αναλαμβάνουν οι γονείς για περίπου δύο χρόνια, και από την άλλη, ξαφνικά, όπως αρμόζει σε μια κοινωνία σε αληθή σύγχυση, την ημέρα των Πανελλαδικών ξυπνάμε βούδες. Λέμε: Πάρε ανάσα, κάθισε στη στάση του λωτού, πιες τον χυμό πορτοκάλι και όλα θα έρθουν στο μυαλουδάκι σου. Έτσι το παιδί μπερδεύεται. 

Σε κάθε περίπτωση, αν είναι να μιλήσουμε για τις Πανελλήνιες, να μιλήσουμε για το πώς να γίνουν πιο δίκαιες, ενδιαφέρουσες και διασκεδαστικές. Να μιλήσουμε για τα χρήματα που πρέπει να δοθούν στην εκπαίδευση και σε αυτούς που την υπηρετούν στις διάφορες βαθμίδες. 

Ας δούμε όμως και το ίδιο το βάσανο των εξετάσεων. Για πολλούς και πολλές οι Πανελλαδικές δεν είναι παίξε γέλασε. Γιατί; Γιατί είναι η μόνη τους διέξοδος για μια νέα αρχή, ο τρόπος να πάνε κάπου και να μάθουν γράμματα (γράμματα που δεν μπορούν να μάθουν στον κοινωνικό τους περίγυρο).

Βέβαια, κι αυτό τώρα παίζεται. Με τα ενοίκια, την τηλεκπαίδευση, τη μετατροπή του ελληνικού πανεπιστημίου σε εξεταστικό κέντρο, για πόσο ακόμα οι γονείς θα κάνουν τη θυσία; Ελπίζω για πολύ. Επειδή η φοιτητική ζωή είναι μια περίοδος ανένοχης εξερεύνησης πεδίων γνώσης, επιθυμιών, τόπων, καταστάσεων και προσώπων. Επειδή δεν βλέπουμε όλοι το ελληνικό πανεπιστήμιο ως αναγκαίο κακό αλλά ως κάτι με αξία. Για πολλά παιδιά το πανεπιστήμιο είναι η ευκαιρία τους να διαμορφώσουν εκ νέου τη ζωή τους, να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις ώστε να έχουν επιλογές μετά.

Οι Πανελλαδικές είναι ένας από τους λίγους θεσμούς που επιχείρησαν να εισαγάγουν μια αξιοκρατία στη χώρα. Η ιδέα είναι ότι διαβάζεις, γράφεις, πέρασες. Είναι μια όμορφη ιδέα. Αυτή, όμως, η προσέγγιση στην ισότητα ευκαιριών ήδη ηχεί παρωχημένη το 2022. Γιατί να εξαρτάται η περαιτέρω εκπαίδευσή σου από τις απαντήσεις σε κάποιες ερωτήσεις; Λαμβάνονται υπόψη αλλά κριτήρια; Μήπως έχεις άλλες δεξιότητες που μένουν εκτός της στεγνής, γραπτής εξέτασης; Κι αν δεν ξέρεις τι θες να γίνεις;

Αυτές οι ενστάσεις είναι καίριες και πρέπει να ληφθούν υπόψη όχι μόνο για τις Πανελλήνιες αλλά και για τον τρόπο που (δεν) υποστηρίζουμε τους φοιτητές στο πανεπιστήμιο. Ίσως άλλα συστήματα αξιολόγησης να είναι πιο ενδιαφέροντα και πιο δίκαια, όπως στη Γερμανία, όπου σε ορισμένες υποτροφίες εξετάζεται όχι μόνο το τι ξέρεις εσύ (βάσει της βαθμολογίας στις εξετάσεις) αλλά και τι ήξεραν οι γονείς (τυχαίο). 

Σε κάθε περίπτωση, αν είναι να μιλήσουμε για τις Πανελλήνιες, να μιλήσουμε για το πώς να γίνουν πιο δίκαιες, ενδιαφέρουσες και διασκεδαστικές. Να μιλήσουμε για τα χρήματα που πρέπει να δοθούν στην εκπαίδευση και σε αυτούς που την υπηρετούν στις διάφορες βαθμίδες. 

Αν είναι να έχουμε πρόβλημα με έναν θεσμό που δεν αντανακλά πια τις ιδέες μας περί αξιοκρατίας, καλό θα ήταν να δουλέψουμε προς την κατεύθυνση τις περισσότερης ισότητας στην πρόσβαση στην εκπαίδευση, όχι να υποτιμούμε ένα από τα λίγα πράγματα στα οποία δεν μπορεί να πάρει τηλέφωνο ο μπαμπάς ή ο θείος για να σε περάσει. Είναι ωραίο που στις Πανελλήνιες καλύπτονται τα ονόματα των υποψηφίων. Είναι και σπάνιο για την Ελλάδα μας. 

Είναι σίγουρα άδικο να λέμε σε έναν άνθρωπο δεκαοκτώ χρονών ότι απέτυχε που δεν έγραψε. Όμως, αν θέλουμε σαν άλλοι γκουρού να τους λέμε «μην αγχώνεστε», πρέπει να εξασφαλίσουμε ότι κι αυτοί που δεν έχουν να πάνε άμεσα στο εξωτερικό ή στη δουλειά του θείου τους δεν θα χαθούν, ότι δεν θα χρειάζεται να δουλεύουν μπαρ δέκα χρόνια για να σπουδάσουν, ότι δεν θα νιώσουν τη ματαίωση της ανεργίας ή της έλλειψης μόρφωσης (ας μην ξεχνάμε ότι το μεταπτυχιακό είναι το νέο πτυχίο!). Να εξασφαλίσουμε πως δεν θα νιώθουν κατώτεροι σε μια κοινωνία που δομείται γύρω απ’ τη (ακαδημαϊκή) γνώση και τις διαρκώς ανανεούμενες δεξιότητες. Πρέπει να σιγουρευτούμε ότι η ψύχραιμη, καλοπροαίρετη προτροπή «όλα καλά, τίποτα δεν τελειώνει» δεν κλείνει το μάτι στις ιεραρχίες. 

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Πρακτικά Νομικά: Θα πάω φυλακή αν σκοτώσω τον θύτη μου; 

Οπτική Γωνία / Θα πάει φυλακή μια γυναίκα που θα σκοτώσει τον κακοποιητή της;

Μια συζήτηση με τη δικηγόρο Μαριάννα Βασιλείου για το «Σύνδρομο Κακοποιημένης Γυναίκας», τη δευτερογενή θυματοποίηση, και τη σημασία της άμυνας στο ελληνικό ποινικό δίκαιο.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Ο γιατρός της Σερίφου που έδωσε τα πάντα, μέχρι που δεν άντεξε άλλο

Οπτική Γωνία / Ο γιατρός της Σερίφου που έδωσε τα πάντα, μέχρι που δεν άντεξε άλλο

Ο Θανάσης Κοντάρης ήρθε από τη Σουηδία για να συμβάλει στη βελτίωση των υπηρεσιών υγείας στις Κυκλάδες, μετέτρεψε την κλινική της Σερίφου σε μια πρότυπη μονάδα, αλλά αναγκάστηκε να φύγει ξανά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Οι λύκοι της Γκράβας, το Χάρβαρντ και το λαγούμι

Οπτική Γωνία / Οι λύκοι της Γκράβας, το Χάρβαρντ και το λαγούμι

Η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και βλέπει την πλάτη της Ζωής Κωνσταντοπούλου, επαναφέρει τα σενάρια συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ και την επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα. Πόσο ρεαλιστικά όμως είναι όλα αυτά; 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
ΕΠΕΞ Πορνό

Οπτική Γωνία / «Δεν μου αρέσει να νιώθω ότι παίζω τον ρόλο που είδαν σε μια ταινία πορνό»

Τρεις γυναίκες μιλούν για το πώς αντιμετώπισαν το θέμα της συστηματικής παρακολούθησης πορνογραφίας από τον ή την σύντροφό τους και για τις επιπτώσεις που είχε στη σχέση τους.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Αντιμόνιο στη Χίο: Τοξική πληγή ή πηγή πλούτου;

Ρεπορτάζ / Αντιμόνιο στη Χίο: Τοξική πληγή ή πηγή πλούτου;

Η προκήρυξη διαγωνισμού για την εξόρυξη αντιμονίου στη Βόρεια Χίο έχει φέρει σε αντιπαράθεση την τοπική κοινωνία με την κυβέρνηση. Τι υποστηρίζει κάθε πλευρά και πόσο πιθανός είναι ο περιβαλλοντικός κίνδυνος;
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
«Τις επόμενες μέρες Θα δούμε περισσότερη βία, συλλήψεις και οργή»

Ανταπόκριση από την Κωνσταντινούπολη / «Τις επόμενες μέρες θα δούμε περισσότερη βία, συλλήψεις και οργή»

Ερντογάν εναντίον Ιμάμογλου: Η αρχή ή το τέλος μιας σκληρής σύγκρουσης; O διευθυντής της Milliyet, ο ανταποκριτής της «Süddeutsche Zeitung» και πολίτες περιγράφουν την κατάσταση που επικρατεί στην πόλη και το χάος που απειλεί τη χώρα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Eνηλικίωση, αυτή η αναπόφευκτη

Οπτική Γωνία / «Όταν, μεγάλος πια, χάνεις έναν γονιό, είσαι πολύ μεγάλος για να μεγαλώσεις»

Βγάζεις ταυτότητα στα 12, παίρνεις δίπλωμα οδήγησης μετά το λύκειο, έχεις δικαίωμα ψήφου στα 17. Όμως η αληθινή ενηλικίωση έρχεται όταν δεν είσαι πια το παιδί κάποιου.
ΛΙΝΑ ΙΝΤΖΕΓΙΑΝΝΗ
Μιχάλης Τσιντσίνης: «Σοβαρή ενημέρωση δεν σημαίνει και ξενέρωτη» Ή «Δεν λείπει η άποψη αλλά η έρευνα και η νηφάλια σκέψη»

Συνέντευξη / Μιχάλης Τσιντσίνης: «Σοβαρή ενημέρωση δεν σημαίνει και ξενέρωτη»

Ο διευθυντής σύνταξης της κυριακάτικης έκδοσης της «Καθημερινής» δίνει την πρώτη του συνέντευξη και μιλά για το μέλλον των εντύπων, την ποιοτική δημοσιογραφία, τα social media αλλά και την κριτική που έχει δεχθεί κατά καιρούς το μέσο στο οποίο εργάζεται. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ