Μέτρα τέλος, ανάκτηση των αισθήσεων και τέχνη όπως πριν

Μέτρα τέλος, ανάκτηση των αισθήσεων και τέχνη όπως πριν Facebook Twitter
Εδώ και καιρό οι μεγάλοι πολιτιστικοί φορείς παλεύουν να τραβήξουν πάλι τον κόσμο στα θέατρα, τα σινεμά, τις εκθέσεις. Μέχρι τώρα ο κόσμος δεν έχει πειστεί πολύ. Εικονογράφηση: Ατελιέ/LIFO
0

TΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ διέλυσαν όλες τις αφελείς ελπίδες μας ότι ένα παγκόσμιο συμβάν καταστροφής θα μας ένωνε. Δεν ήρθαμε πιο κοντά. Δεν γίναμε καλύτεροι, μόνο καχύποπτοι, φοβισμένοι και εθιστήκαμε να συναινούμε στην επιτήρηση. Απομονωθήκαμε. Ταϊστήκαμε μια αίσθηση εγκατάλειψης και στερηθήκαμε πολλά. Μεταξύ άλλων, χάσαμε τη χαρά τού να απολαμβάνεις με όλες τις αισθήσεις οξυμένες τέχνη πλάι σε άλλους ανθρώπους. 

Μετά από τόσο καιρό περιορισμών είμαι σε ένα μουσείο της Λισαβόνας και κοιτάζω τους άλλους όχι στα μάτια αλλά στα χείλια και στα δόντια τους και σκέφτομαι πόσο υπέροχοι είναι οι άνθρωποι και ότι για εντελώς βασικούς (βιολογικούς;) και χαζούς λόγους αισθάνομαι λιγότερη μοναξιά, μια ένωση με κάτι κοινό.

Την τέχνη την απολαμβάνεις πάντα μόνος/-η, αλλά ανάμεσα σε άλλους μόνους/-ες είναι αλλιώς, ενεργοποιείται κάτι βαθύ, μια σύνδεση με τον κόσμο. Το αντίθετο, δηλαδή, απ’ τους περιορισμούς και τα lockdowns (και μόνο που το γράφω έχω triggers).  

Ελπίζω ότι μετά απ’ όλη αυτή την υποχρεωτική τεχνοφρίκη της περιόδου της πανδημίας οι μεγάλοι χώροι τέχνης θα επανέλθουν δυναμικά σε αυτό που τους κάνει σπουδαίους, την ίδια την τέχνη και την απόλαυσή της, χωρίς χιπστεριές.

Εδώ και καιρό οι μεγάλοι πολιτιστικοί φορείς παλεύουν να τραβήξουν πάλι τον κόσμο στα θέατρα, τα σινεμά, τις εκθέσεις. Μέχρι τώρα ο κόσμος δεν έχει πειστεί πολύ. Ίσως να μην είχαν την όρεξη να καθίσουν στο σινεμά χωρίς να αγγίζονται. Ίσως να κάηκαν στο Νetflix.

Σίγουρα τα χρόνια επιτήρησης, ελέγχου και επιβολής αποστασιοποίησης επέδρασαν πάνω μας, αλλά τώρα έχουμε την ευκαιρία να σκεφτούμε και να κάνουμε επιλογές. Είναι ίδια η εμπειρία της απόλαυσης ενός έργου σε έναν χώρο που έχει σχεδιαστεί με στόχο να δίνει ακριβώς αυτή την απόλαυση (διαφορετική για τον καθένα) και ίδια στα τεχνολογικά περιβάλλοντα που έχουν σχεδιαστεί με στόχο να μας ομαδοποιούν και να διοχετεύουν την προσοχή μας στη διαφήμιση; Φυσικά και όχι. 

Υπήρξε μια φάση πριν από την πανδημία που κάποια μουσεία φλέρταραν ίσως υπερβολικά με την ιδέα της διάδρασης. Αγόραζες το εισιτήριό σου και σου έλεγαν ότι ταυτόχρονα μπορείς να ψάχνεις πράγματα στο κινητό σου, να σκανάρεις αυτό κι εκείνο το πιξελιασμένο τετραγωνάκι που σου «ερμηνεύει» δήθεν το έργο, να ακούς ταυτόχρονα απ’ τα ακουστικά, να αφήσεις το κινητό σου να σου λέει πάλι πληροφορίες πληροφορίες πληροφορίες.

Περιττό να πω ότι η ιδέα δεν με ενθουσίαζε. Δεν γίνεται να πάρεις master στις Kαλές Tέχνες επειδή πήγες σε μια γκαλερί. Θέλει χρόνο, κόπο, αργό διάβασμα, αργή παρατήρηση. Η επικοινωνία μe ένα μεγάλο έργο θέλει ελευθερία και ώρα (ώρες!), όχι υπερπληροφόρηση και μια μαθητικού τύπου απόλαυση απ’ το να μαθαίνεις ημερομηνίες και ονόματα αντί να κοιτάς τα χρώματα και τα σχήματα.

Ελπίζω ότι μετά απ’ όλη αυτή την υποχρεωτική τεχνοφρίκη της περιόδου της πανδημίας οι μεγάλοι χώροι τέχνης θα επανέλθουν δυναμικά σε αυτό που τους κάνει σπουδαίους, την ίδια την τέχνη και την απόλαυσή της, χωρίς χιπστεριές. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι σπουδαίο που όλοι οι σημαντικοί φορείς αύξησαν τη διαδικτυακή τους παρουσία, προσφέροντας στους άπλους ανθρώπους, εμάς, πληροφόρηση, μουσικές και εικόνες που παλιότερα προορίζονταν για μια αδιάφορη ανδροκρατούμενη ελίτ πλουσίων.

Είναι γνησίως επαναστατικό αυτό που συμβαίνει με την online παρουσία σημαντικών χωρών τέχνης. Είναι όμορφο, δημοκρατικό και θα μας αλλάξει προς το καλύτερο. Αλλά τι γίνεται με το offline μετά την κλεισούρα;

Οι μεγάλοι πολιτιστικοί φορείς πρέπει να δημιουργήσουν/συντηρήσουν/ενισχύσουν offline χώρους τέχνης όπου, απασχολημένοι με διαφορετικές δράσεις, οι επισκέπτες θα θέλουν να παραμείνουν για πολλές ώρες έξω, στον πραγματικό κόσμο, ανάμεσα σε άλλους. Θα χρειαστεί να εκπαιδεύσουν αποφασιστικά το κοινό τους στη συγκέντρωση και στην απόλαυση της τέχνης με φυσική παρουσία. 

Υπάρχει κάτι που δεν αποτυπώνεται σε μια φωτογραφία στο iPhone. Και δεν έχω κατά νου το να απολαμβάνεις έναν Ρέμπραντ αλλά και video art και περφόρμανς και οτιδήποτε εντελώς σύγχρονο που μιλάει για το τώρα.

Άλλωστε, μέχρι τεχνο-ουτοπιστές και αντιφρονούντες να πετύχουν την εκ νέου κατάληψη του διαδικτυακού χώρου από τους ελάχιστους κολοσσούς που ελέγχουν την κίνηση του διαδικτύου τώρα, ο κοινός offline χώρος στις δημοκρατικές χώρες (ένα μουσείο, ο δρόμος, μια δημόσια συζήτηση) θα παραμένει ο κατεξοχήν τόπος καλλιτεχνικής δημιουργίας, πολιτικού διαλόγου και αμφισβήτησης.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η ιστορία του χρυσού των Σκυθών, ένα δικαστικό, πολιτικό και πολιτιστικό θρίλερ

Αρχαιολογία & Ιστορία / Ο χρυσός των Σκυθών: Ένα δικαστικό και πολιτικό θρίλερ

565 αντικείμενα του χρυσού των Σκυθών βρίσκονται σε ολλανδικό έδαφος σε καθεστώς «προστασίας», ενώ περίπου 200 κλάπηκαν από τους Ρώσους από το μουσείο της Μελιτόπολης. Σε ποιον ανήκει ο θησαυρός;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Πρακτικά Νομικά: Θα πάω φυλακή αν σκοτώσω τον θύτη μου; 

Οπτική Γωνία / Θα πάει φυλακή μια γυναίκα που θα σκοτώσει τον κακοποιητή της;

Μια συζήτηση με τη δικηγόρο Μαριάννα Βασιλείου για το «Σύνδρομο Κακοποιημένης Γυναίκας», τη δευτερογενή θυματοποίηση, και τη σημασία της άμυνας στο ελληνικό ποινικό δίκαιο.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Ο γιατρός της Σερίφου που έδωσε τα πάντα, μέχρι που δεν άντεξε άλλο

Οπτική Γωνία / Ο γιατρός της Σερίφου που έδωσε τα πάντα, μέχρι που δεν άντεξε άλλο

Ο Θανάσης Κοντάρης ήρθε από τη Σουηδία για να συμβάλει στη βελτίωση των υπηρεσιών υγείας στις Κυκλάδες, μετέτρεψε την κλινική της Σερίφου σε μια πρότυπη μονάδα, αλλά αναγκάστηκε να φύγει ξανά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Οι λύκοι της Γκράβας, το Χάρβαρντ και το λαγούμι

Οπτική Γωνία / Οι λύκοι της Γκράβας, το Χάρβαρντ και το λαγούμι

Η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και βλέπει την πλάτη της Ζωής Κωνσταντοπούλου, επαναφέρει τα σενάρια συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ και την επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα. Πόσο ρεαλιστικά όμως είναι όλα αυτά; 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
ΕΠΕΞ Πορνό

Οπτική Γωνία / «Δεν μου αρέσει να νιώθω ότι παίζω τον ρόλο που είδαν σε μια ταινία πορνό»

Τρεις γυναίκες μιλούν για το πώς αντιμετώπισαν το θέμα της συστηματικής παρακολούθησης πορνογραφίας από τον ή την σύντροφό τους και για τις επιπτώσεις που είχε στη σχέση τους.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Αντιμόνιο στη Χίο: Τοξική πληγή ή πηγή πλούτου;

Ρεπορτάζ / Αντιμόνιο στη Χίο: Τοξική πληγή ή πηγή πλούτου;

Η προκήρυξη διαγωνισμού για την εξόρυξη αντιμονίου στη Βόρεια Χίο έχει φέρει σε αντιπαράθεση την τοπική κοινωνία με την κυβέρνηση. Τι υποστηρίζει κάθε πλευρά και πόσο πιθανός είναι ο περιβαλλοντικός κίνδυνος;
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
«Τις επόμενες μέρες Θα δούμε περισσότερη βία, συλλήψεις και οργή»

Ανταπόκριση από την Κωνσταντινούπολη / «Τις επόμενες μέρες θα δούμε περισσότερη βία, συλλήψεις και οργή»

Ερντογάν εναντίον Ιμάμογλου: Η αρχή ή το τέλος μιας σκληρής σύγκρουσης; O διευθυντής της Milliyet, ο ανταποκριτής της «Süddeutsche Zeitung» και πολίτες περιγράφουν την κατάσταση που επικρατεί στην πόλη και το χάος που απειλεί τη χώρα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Eνηλικίωση, αυτή η αναπόφευκτη

Οπτική Γωνία / «Όταν, μεγάλος πια, χάνεις έναν γονιό, είσαι πολύ μεγάλος για να μεγαλώσεις»

Βγάζεις ταυτότητα στα 12, παίρνεις δίπλωμα οδήγησης μετά το λύκειο, έχεις δικαίωμα ψήφου στα 17. Όμως η αληθινή ενηλικίωση έρχεται όταν δεν είσαι πια το παιδί κάποιου.
ΛΙΝΑ ΙΝΤΖΕΓΙΑΝΝΗ