— Πολλοί πιστεύουν ότι η πρόσφατη επίθεση του Ιράν με πυραύλους και drones κατά του Ισραήλ ως «απάντηση» σε στοχευμένη επίθεση του Ισραήλ θα κλιμακώσει την κρίση στη Μέση Ανατολή. Πόσο πιθανό το βρίσκεις αυτό;
Πάντα υπάρχει πιθανότητα να οξυνθεί η κρίση, ειδικά όταν αντίπαλοι είναι δύο ακροδεξιές κυβερνήσεις στο Ιράν και το Ισραήλ, που είναι παθολογικά φανατικές και ιδεοληπτικές. Το Ισραήλ βλέπει τους γείτονές του υποτιμητικά, δικαιολογώντας έτσι την καταπάτηση της πατρίδας των άλλων και την επιβολή διακρίσεων. Η Ισλαμική Δημοκρατία είναι επίσης ένα καθεστώς που τα τελευταία 45 χρόνια ισχυρίζεται ότι εξάγει ένα μοντέλο σιιτικού Ισλάμ και αντιαμερικανισμού και έχει πρωτοστατήσει στον σχηματισμό παραστρατιωτικών δυνάμεων σε άλλες χώρες που τροφοδοτούν τις θρησκευτικές εντάσεις.
Αλλά και οι δύο αυτές κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν ταυτόχρονα εσωτερικές κρίσεις νομιμότητας. Στο Ιράν, η συμμετοχή στις βουλευτικές εκλογές που διεξήχθησαν τον περασμένο μήνα ήταν μόλις 41%, ακόμη και αν δεχθούμε τα επίσημα στοιχεία. Κατά την τελευταία δεκαετία βλέπουμε εκτεταμένες διαμαρτυρίες κατά της φτώχειας, της ανεργίας και της έλλειψης πολιτικής και κοινωνικής ελευθερίας, με πιο πρόσφατες τις διαμαρτυρίες που ξέσπασαν μετά τον θάνατο της Μάχσα/Ζίνα Αμινί σε αστυνομικό τμήμα όπου είχε οδηγηθεί επειδή δεν φορούσε σωστά τη μαντίλα της.
Την επομένη ακριβώς της επίθεσης των Φρουρών της Επανάστασης (IRGC) στο Ισραήλ, πραγματοποιήθηκαν πολυπληθείς διαδηλώσεις κατά της ανέχειας και της αυξανόμενης ανεργίας σε διάφορες πόλεις, από το Συμβούλιο Συνταξιούχων και τον Εμπορικό Σύλλογο Εκπαιδευτικών του Ιράν. Και οι δύο αυτές ενώσεις εξέδωσαν μάλιστα ανακοινώσεις καταδικάζοντας τον πόλεμο και την πολεμοκαπηλία. Την ίδια μέρα στο Ισφαχάν οι αγρότες απέκλεισαν τους δρόμους με τα τρακτέρ τους λόγω των προβλημάτων στη διαχείριση του νερού…
Αυτό είναι ζωτικής σημασίας για την κατανόηση της κατάστασης: σε μια κοινωνία σχεδόν 90 εκατομμυρίων ανθρώπων, είναι πρόβλημα όταν οι πολλές διαφορετικές απόψεις δεν εκπροσωπούνται πολιτικά. Η κρατική καταστολή φιμώνει σημαντικά τμήματα της κοινωνίας, εμποδίζοντας έναν γνήσιο και πολύπλευρο διάλογο.
— Θα λέγαμε λοιπόν ότι ένα υπολογίσιμο κομμάτι του ιρανικού λαού αντιτίθεται στην προοπτική μιας στρατιωτικής εμπλοκής;
Τα τελευταία δύο χρόνια πολλά πράγματα έχουν αλλάξει στο Ιράν. Οι βουλευτικές εκλογές διεξήχθησαν με 41% συμμετοχή όσων εκλογέων είχαν δικαίωμα ψήφου. Αυτά είναι τα επίσημα στοιχεία, αλλά πιστεύω ότι η πραγματική συμμετοχή ήταν ακόμη χαμηλότερη. Αν λάβουμε υπόψη το 11% των άκυρων ψηφοδελτίων, το ποσοστό αυτό χαμηλώνει κι άλλο. Τα εν λόγω ψηφοδέλτια θεωρούνται γενικά ψήφοι διαμαρτυρίας που συχνά ρίχνουν κυβερνητικοί υπάλληλοι, οι οποίοι δεν μπορούν εύκολα να απέχουν από την ψηφοφορία χωρίς συνέπειες.
Η έννοια βέβαια της αντιπολίτευσης όπως γίνεται αντιληπτή στις δυτικές χώρες στο Ιράν δεν υφίσταται. Οι δραστηριότητες αριστερών και κοσμικών κομμάτων απαγορεύονται, όπως και η λειτουργία ανεξάρτητων εργατικών συνδικάτων. Αυτό είναι ζωτικής σημασίας για την κατανόηση της κατάστασης: σε μια κοινωνία σχεδόν 90 εκατομμυρίων ανθρώπων, είναι πρόβλημα όταν οι πολλές διαφορετικές απόψεις δεν εκπροσωπούνται πολιτικά. Η κρατική καταστολή φιμώνει σημαντικά τμήματα της κοινωνίας, εμποδίζοντας έναν γνήσιο και πολύπλευρο διάλογο.
Υπάρχουν, παρά ταύτα, καθημερινά σχεδόν διαμαρτυρίες σε διάφορους τομείς όπως η εργασία, η εκπαίδευση, η γεωργία και η πετρελαϊκή βιομηχανία, γίνονται επίσης διαδηλώσεις. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στην ιρανική διασπορά. Κατά τη διάρκεια των μεγάλων διαδηλώσεων του 2022, αποδείχθηκε ξανά ότι παρά την προπαγάνδα των φιλομοναρχικών που υποστηρίζει εμμέσως η Ουάσινγκτον, ο λόγος των δημοκρατικών και των αριστερών πολιτών είναι ισχυρός.
— Και στο Ισραήλ η κυβέρνηση Νετανιάχου αντιμετώπιζε μια σοβαρή κρίση νομιμοποίησης για πάνω από έναν χρόνο.
Βεβαίως, είχαμε κι εκεί μεγάλες αντικυβερνητικές διαδηλώσεις όπου, παρότι το ζήτημα της Κατοχής δεν είχε περίοπτη θέση, ορισμένοι Παλαιστίνιοι ακτιβιστές προσέβλεπαν σε μια αλλαγή πολιτικής που, σε συνδυασμό με την αποδυνάμωση της ακροδεξιάς, θα άνοιγε δρόμο για την επίλυση του Παλαιστινιακού και του ζητήματος των Εβραίων εποίκων.
Οι τωρινές διαμαρτυρίες στο Ισραήλ δεν οφείλονται μόνο στην αποτυχία των πολιτικών του πολεμικού συμβουλίου του Νετανιάχου, ζητούν επίσης άμεσο τερματισμό του πολέμου. Χιλιάδες αθώοι άνθρωποι στη Γάζα έχουν σκοτωθεί ή τραυματιστεί σοβαρά, πολλές πόλεις και χωριά ισοπεδώθηκαν. Μια στρατιωτική σύγκρουση με το Ιράν θα επέτρεπε ουσιαστικά στο Τελ Αβίβ να ολοκληρώσει την καταστροφή.
— Μήπως η Τεχεράνη απλώς μπλοφάρει ώστε να μη φανεί ότι τα ισραηλινά χτυπήματα μένουν αναπάντητα; Ποια είναι η τωρινή κατάσταση της ιρανικής οικονομίας και των ιρανικών ενόπλων δυνάμεων; Πόσο πιθανό θεωρείς είτε το Ιράν είτε το Ισραήλ να κλιμακώσουν περαιτέρω την ένταση;
Τα περί «μπλόφας» είναι μια άποψη, αλλά οι γεωπολιτικές εξισώσεις είναι πιο πολύπλοκες. Σύμφωνα με τους κυβερνητικούς κύκλους, το Ιράν, παρά τις οικονομικές κυρώσεις των ΗΠΑ, παρουσιάζει οικονομική ανάπτυξη. Η κατάσταση, ωστόσο, μέσα στην κοινωνία, όπως εκφράζεται από ενώσεις πολιτών, εργατικά σωματεία, νοσηλευτές, εκπαιδευτικούς, συνταξιούχους κ.λπ., λέει μια διαφορετική ιστορία.
Οι εκτεταμένες διαμαρτυρίες κατά της αυξανόμενης ανέχειας και των μισθών πείνας, οι οποίες μάλιστα καλύπτονται ευρέως από την εθνική τηλεόραση και τα εγχώρια ΜΜΕ, μαρτυρούν μια προβληματική οικονομική κατάσταση. Οι δημόσιες συζητήσεις επικεντρώνονται περισσότερο στην κακή διαχείριση και την κατανομή του προϋπολογισμού σε τομείς που δεν ωφελούν άμεσα το κοινωνικό σύνολο. Ένας από αυτούς είναι τα διάφορα τμήματα των ενόπλων δυνάμεων, τα οποία λαμβάνουν συνεχώς αυξανόμενους προϋπολογισμούς.
Ο λόγος αυτής της ιλιγγιώδους αύξησης των στρατιωτικών δαπανών, ενώ παρατηρείται επιδείνωση των δεικτών φτώχειας, δεν είναι μόνο η αντιμετώπιση των εξωτερικών απειλών, αλλά και η ενίσχυση των δυνάμεων καταστολής στο εσωτερικό. Πριν από λίγους μήνες, εγκρίθηκε στο κοινοβούλιο ένας προϋπολογισμός που υποσχόταν δωρεάν στέγαση στους αστυνομικούς. Η κυβέρνηση τούς συμπεριλαμβάνει στις στατιστικές για την κοινωνική στέγαση, ισχυριζόμενη ότι έχει κατασκευάσει πλήθος νέων κατοικιών. Το κόστος της παραγωγής πυραύλων και της ενίσχυσης των στρατιωτικών δυνάμεων είναι δυσβάστακτο.
Το Ιράν διαθέτει έναν αρκετά ισχυρό σε υλικοτεχνική υποδομή στρατό, αλλά είναι αμφίβολο αν η διαχείριση και η διοίκησή του είναι εξίσου ισχυρές. Είναι, έπειτα, αρκετά σαφές ότι το Ισραήλ έχει σημαντική διείσδυση στον μηχανισμό ασφαλείας τόσο του ιρανικού στρατού όσο και του IRGC, καταφέρνοντας πρόσφατα να δολοφονήσει μερικούς από τους πιο υψηλόβαθμους διοικητές του σε μια από τις πιο μυστικές συναντήσεις τους. Η κυβερνητική προπαγάνδα επιχειρεί να συγκαλύψει αυτήν τη δυσάρεστη πραγματικότητα.
Ταυτόχρονα όμως φαίνεται ότι και η Ισλαμική Δημοκρατία απέκτησε έναν λεπτομερή χάρτη των αδύναμων σημείων της άμυνας του Ισραήλ και των υποστηρικτών του. Νομίζω ότι οι IRGC έχουν εντοπίσει από πού θα σταλεί βοήθεια και ποιες χώρες της περιοχής θα στηρίξουν το Ισραήλ σε μια κρίσιμη στιγμή. Αυτό αυξάνει το επίπεδο των δυνατοτήτων του καθεστώτος και δημιουργεί μια ισορροπία ασφαλείας μεταξύ αυτών των δύο κρατών.
Οι εντάσεις ενδέχεται να κλιμακωθούν και εξαιτίας της ανόδου των τιμών της ενέργειας. Ούτε η Ε.Ε. ούτε η Κίνα, για παράδειγμα, μπορούν να αντέξουν αυξήσεις τιμών της τάξης των 150-200 δολαρίων ανά βαρέλι. Η Ε.Ε. ήδη δυσκολεύεται λόγω του πολέμου στην Ουκρανία. Αμφιβάλλω ότι οι σύμμαχοι του Ισραήλ θα το στηρίξουν στη συνέχιση των στρατιωτικών ενεργειών.
— Πολλοί υποστηρικτές της παλαιστινιακής υπόθεσης παραβλέπουν την ολοκληρωτική ιδεολογία της Χαμάς και άλλων φονταμενταλιστικών οργανώσεων που κυριαρχούν σήμερα στα Παλαιστινιακά Εδάφη. Πολλοί υποστηρικτές του Ισραήλ παραβλέπουν, αντίστοιχα, το ζήτημα της Κατοχής και τον εγκληματικό χαρακτήρα των ασύμμετρων αντιποίνων. Η δική σου άποψη;
Ο Ρουντακί, ένας διάσημος Πέρσης ποιητής του 9ου αιώνα, λέει σε έναν στίχο: «Αναζητώντας εκδίκηση και πόλεμο, κάναμε εχθρούς όλον τον κόσμο. Από το να χτυπάμε διαρκώς το κεφάλι μας στην πέτρα, τα χέρια και τα πόδια μας έχουν πάψει να κινούνται». Αυτό αντανακλά τη διαχρονική ιδέα ότι η επίμονη επιδίωξη της σύγκρουσης μπορεί να αποβεί αυτοκαταστροφική.
Έχουμε δυστυχώς παγιδευτεί σε έναν απόλυτο διχασμό μεταξύ Παλαιστίνης και Ισραήλ, στον οποίο προσωπικά αντιτίθεμαι. Η εμμονή σε βαθιά ριζωμένες προκαταλήψεις και ιδεοληψίες, όπως ο αντιαμερικανισμός και ο αντισημιτισμός, συσκοτίζει την πολυπλοκότητα της κατάστασης, εμποδίζοντας την αναζήτηση ουσιαστικών λύσεων.
Για παράδειγμα, πολλοί άνθρωποι αγνοούν ή παραβλέπουν ότι η Χαμάς θεωρεί ότι η γη της Παλαιστίνης ανήκει αποκλειστικά στους σουνίτες μουσουλμάνους ή ότι επιδιώκει, μεταξύ άλλων, την εγκαθίδρυση της σαρία. Η αντίπαλη πλευρά προβάλλει παρόμοιους ισχυρισμούς. Το σύνθημα «Από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα, η Παλαιστίνη θα ελευθερωθεί» ήταν απάντηση σε ένα σιωνιστικό σύνθημα που ξεκίνησε από την ίδρυση του Ισραήλ, υποστηρίζοντας την ισραηλινή κυριαρχία από τον Ιορδάνη μέχρι τη Μεσόγειο. Ένα βασικό πρόβλημα με το Ισραήλ είναι ότι θεμελιώθηκε πάνω στον θρησκευτικό εθνικισμό, κάτι που προκαλεί συγκρούσεις και περιπλέκει τις διαπραγματεύσεις, εφόσον και οι δύο πλευρές προβάλλουν ιστορικά και θρησκευτικά δικαιώματα στα ίδια εδάφη.
Το ερώτημα είναι, μετά από δεκαετίες κατοχής, καταπίεσης και βιώνοντας σοβαρό κοινωνικό/οικονομικό απαρτχάιντ από ένα τέτοιο κράτος, είχε άραγε η παλαιστινιακή κοινωνία άλλες ευκαιρίες; Στη δεκαετία του 1970 εμφανίστηκαν στο προσκήνιο πιο προοδευτικές δυνάμεις, οι οποίες έπαιξαν επίσης σημαντικό ρόλο στην αντίσταση κατά της ισραηλινής κατοχής. Αυτά τα άτομα στοχοποιήθηκαν και δολοφονήθηκαν από τη Μοσάντ ή τον ισραηλινό στρατό (IDF) και στη συνέχεια, με την ίδρυση της Ισλαμικής Δημοκρατίας στο Ιράν και την εισροή πετροδολαρίων, σχηματίστηκαν ομάδες όπως η Χαμάς, οι οποίες εμφορούνται από μια εντελώς διαφορετική ιδεολογία. Η Χαμάς πριμοδοτήθηκε επίσης από τις πολιτικές διαφόρων ισραηλινών κυβερνήσεων, κάτι που συζητείται και επικρίνεται μέσα στο ίδιο το Ισραήλ. Καθώς η ακροδεξιά ενισχύθηκε στο Ισραήλ, κάτι ανάλογο συνέβη στην καταπιεσμένη παλαιστινιακή κοινωνία.
Σε αυτό το πλαίσιο, δεν πρέπει να παραβλέψουμε την οριενταλιστική παράμετρο των αφηγημάτων υπέρ ή κατά της Παλαιστίνης. Όταν πρόκειται για το Ισραήλ, η συζήτηση είναι είτε ταμπού είτε η απόλυτη καταστροφή του παρουσιάζεται ως λύση σε όλα τα προβλήματα! Στη διάρκεια αυτών των μηνών, υπήρξαν πολλές ριζοσπαστικές επικρίσεις της πολεμοκαπηλίας, των εγκλημάτων πολέμου και των νομικών παραβιάσεων από τον στρατό και τους εποίκους σε διάφορα μέρη του Ισραήλ. Ωστόσο, η πολεμική ατμόσφαιρα που κυριαρχεί δεν αφήνει περιθώρια στις προοδευτικές δυνάμεις και η ιδεολογική κυριαρχία της ακροδεξιάς εμποδίζει κάθε πιθανότητα για ειρήνη και τερματισμό της κατοχής.
— Το Ιράν θέλει να παρουσιάζεται ως μια κατεξοχήν αντιιμπεριαλιστική δύναμη. Διατηρεί ωστόσο στενές σχέσεις με τη Χαμάς, τη Χεζμπολάχ και τους Χούθι της Υεμένης, εμπλέκεται επίσης στη Συρία, στο Ιράκ και σε άλλες περιφερειακές χώρες.
Οι συμπεριφορές του ιρανικού καθεστώτος αποσκοπούν στην εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων. Ορισμένες ενέργειές του έναντι χωρών όπως το Ιράκ και το Αφγανιστάν έχουν αποικιακό χαρακτήρα. Ενώ διακηρύσσει το δικαίωμά του στην αυτοάμυνα, δεν δείχνει σεβασμό στις πιο αδύναμες γειτονικές χώρες, δικαιολογώντας συχνά τις πυραυλικές επιθέσεις εναντίον τους με πρόσχημα την καταπολέμηση της τρομοκρατίας ή του Ισραήλ.
Ακόμη και στο Παλαιστινιακό η Ισλαμική Δημοκρατία ενεργεί αποικιακά. Ενόσω εκτυλισσόταν η σφαγή στη Γάζα, ο διπλωματικός μηχανισμός της συνέχισε να ενισχύει τις πολιτικές και οικονομικές σχέσεις με τη Δύση. Το Ιράν προέβη επίσης σε μη κυβερνητικές εμπορικές συνομιλίες με την Ελλάδα. Τον περασμένο Νοέμβριο Ιρανοί και Έλληνες έμποροι και κεφαλαιούχοι είχαν απευθείας συναντήσεις με στόχο να αυξήσουν το εμπόριο μεταξύ των δύο χωρών από 50 εκατ. ευρώ τον μήνα σε 3 δισ.
Το Ιράν επιθυμεί, επιπλέον, πρόσβαση στο λιμάνι του Πειραιά ώστε να επεκτείνει τις συναλλαγές του με τις βαλκανικές χώρες και έχει ανοίξει πόρτες σε Έλληνες εμπόρους και επενδυτές σε τομείς που δεν καλύπτονται από κυρώσεις. Αυτό περιλαμβάνει μικρές επιχειρήσεις που αποτελούν περί το 80% της μη βιομηχανικής και μη πετρελαϊκής οικονομίας του Ιράν. Πολλές από αυτές, λόγω κανονισμών που σχετίζονται με τον μικρό αριθμό απασχολούμενων, δεν υπόκεινται στην εργατική νομοθεσία. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχουν εγγυημένο κατώτατο μισθό, ασφάλιση και πολλά άλλα οφέλη.
Η Ισλαμική Δημοκρατία αναζητά ξένες επενδύσεις σε αυτούς ακριβώς τους τομείς. Η Ελλάδα διαθέτει έναν από τους μεγαλύτερους εμπορικούς στόλους και παρότι πολλές χώρες αντιμετωπίζουν προβλήματα με τις επιθέσεις στην Ερυθρά Θάλασσα, τα ελληνικά πλοία συνεχίζουν να επιχειρούν. Στα κρατικά μέσα ενημέρωσης του Ιράν, οι δηλώσεις του Έλληνα υπουργού Άμυνας παρουσιάστηκαν σαν να έγιναν από υψηλόβαθμο στέλεχος του ΝΑΤΟ υπό τον κύριο τίτλο «Ελληνικά πολεμικά πλοία δεν θα συμμετάσχουν στην επίθεση των ΗΠΑ στους Χούθι».
Το κυβερνών καθεστώς στο Ιράν δεν είναι αντιιμπεριαλιστικό. Είναι ένα αντιαμερικανικό, θρησκευτικό, ιδεολογικό καθεστώς που μπορεί να φαίνεται ελκυστικό σε εκείνους για τους οποίους η ιστορία «πάγωσε» τη δεκαετία του 1950. Οι ρίζες της ύπαρξής του πρέπει να αναζητηθούν στη δεκαετία του 1970, όταν η Δύση, προκειμένου να δημιουργήσει μια «ζώνη ασφαλείας» γύρω από την ΕΣΣΔ και να αποτρέψει την άνοδο της αριστεράς στη Μέση Ανατολή, ενίσχυσε τις συντηρητικές και ιδιαίτερα τις φονταμενταλιστικές τάσεις. Αλλά η σκληρή καταστολή των εργατικών κινημάτων, των κοσμικών και των αριστερών από τέτοια καθεστώτα δεν συνάδει με κανένα «αντιιμπεριαλιστικό» πρόταγμα.
— Πώς αποτιμάς την ελληνική πολιτική στο Παλαιστινιακό σήμερα;
Η ελληνική κυβέρνηση ακολουθεί πιστά τις πολιτικές Ε.Ε. και ΝΑΤΟ. Η τυφλή υπεράσπιση του Ισραήλ εν μέσω εκτεταμένων σφαγών αμάχων και καταστροφών πλήθους κτιρίων και υποδομών έχει απομυθοποιήσει το Δυτικό αφήγημα περί ηθικής ανωτερότητας και σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Σε κοινωνικό επίπεδο υπάρχει στην Ελλάδα σημαντική υποστήριξη προς τους Παλαιστίνιους, η οποία είναι πολύτιμη. Ως Ιρανός πολιτικός πρόσφυγας πρέπει, ωστόσο, να πω ότι δεν είμαι ικανοποιημένος με πολλές από αυτές τις δηλώσεις και δράσεις στήριξης, διότι αντί να αντιμετωπίζουν το Παλαιστινιακό συνολικά, πριμοδοτούν οργανώσεις όπως η Χαμάς. Αυτό εμπόδισε πολλούς Ιρανούς πρόσφυγες αλλά και αριστερούς Παλαιστίνιους να συμμετάσχουν στις κινητοποιήσεις, καθώς ένιωθαν απομονωμένοι μέσα σε αυτήν την οριενταλιστικής υφής προπαγάνδα.
— Πότε και πώς ήρθες στην Ελλάδα, Σιαβάς; Πόσο ικανοποιημένος είσαι από την υποστήριξη που έλαβες ως πρόσφυγας από τις αρχές και από την ανταπόκριση των εγχώριων πολιτικών κόμματων και οργανώσεων;
Στο Ιράν εργαζόμουν ως δημοσιογράφος, ήμουν επίσης ακτιβιστής για τα εργασιακά δικαιώματα καθώς και για αυτά των παιδιών. Κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων του 2009 και του 2011 ήμουν πολύ ενεργός, αλλά χρειάστηκε να εγκαταλείψω τη χώρα το 2012. Έζησα στην Τουρκία έως τον Νοέμβριο του ’17, οπότε ήρθα στην Ελλάδα, όπου έλαβα καθεστώς πολιτικού πρόσφυγα. Ωστόσο τα όσα έχουν γραφεί για το πόσο άδικο και γεμάτο εκτεταμένες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι το σύστημα μετανάστευσης και παροχής ασύλου δυστυχώς αληθεύουν. Συνεχίζω να δημοσιογραφώ για ξένα μέσα, καθώς επίσης και για μέσα της ιρανικής αντιπολίτευσης στο εξωτερικό.
Κατά τη διάρκεια των έξι και πλέον ετών που βρίσκομαι εδώ προσπάθησα να πείσω κόμματα και οργανώσεις να υποστηρίξουν τα δικαιώματα των προσφύγων, εγκαταλείποντας τις φαντασιώσεις τους για κάποιες χώρες της Ανατολής, ειδικά για την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν. Η ανταπόκριση ήταν πολύ θετική σε ορισμένα σημεία, απογοητευτική σε άλλα. Μετά το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία παραβρέθηκα σε μια εκδήλωση με έναν δημοσιογράφο από γνωστό αριστερό ενημερωτικό μέσο, από όπου με απομάκρυναν βίαια επειδή διαμαρτυρήθηκα τόσο για τη στάση τους απέναντι στη ρωσική εισβολή όσο και στα γεγονότα στο Ιράν – μέχρι απειλές κατά της ζωής μου δέχτηκα από κάποιους άλλους αργότερα!
Κάτι αντίστοιχο συνέβη μάλιστα παλιότερα σε Σύριους πρόσφυγες όταν διαμαρτυρήθηκαν για τη στήριξη ορισμένων ελληνικών πολιτικών οργανώσεων στο καθεστώς Άσαντ.
