[via] «Εγώ έκανα επιτυχία το "Αλλες φωνές, άλλοι τόποι"», έλεγε [ο Καπότε], το 1960, στον φίλο του συγγραφέα Τζον Νόουλς. «Μόνος μου άνοιξα τον δρόμο στην καριέρα μου. Εγινα εγώ θέμα συζήτησης κι έκανα και το βιβλίο μου θέμα συζήτησης. Αν δεν θες το μυθιστόρημά σου να πέσει σαν βοτσαλάκι στον ωκεανό και να ξεχαστεί μονομιάς, πρέπει μόνος σου να δημιουργήσεις την επιτυχία».
Το πρόβλημα όμως ήταν ότι, επιβάλλοντας υπερβολικά τον εαυτό του ως θέμα συζήτησης, κατάφερε να επιφέρει ακριβώς τα αντίθετα, όπως ήταν φυσικό, αποτελέσματα ως προς το έργο του. Ο Καπότε από τρομερό παιδί των αμερικανικών γραμμάτων και συγγραφέας πρώτης γραμμής (ειδικά μετά την έκδοση του «Εν Ψυχρώ» και την τεράστια απήχηση που είχε καλλιτεχνικά και εμπορικά), γίνεται σούπερ κοσμικός –πρωτοσέλιδο των εφημερίδων και των περιοδικών, τα οποία τον αντιμετωπίζουν ως αστέρα των ντισκοτέκ, κουτσομπόλη, «αδερφή», φίλο πλουσίων, χαπάκια και μέθυσο– και πολύ συχνά δυστυχώς ένας (όχι και τόσο άδολος) διασκεδαστής της υψηλής κοινωνίας, της οποίας τόσο πολύ επιθύμησε και πάσχισε να γίνει επίλεκτο μέλος.
Το αν τελικά τα κατάφερε ή όχι, αποδείχθηκε όταν δημοσίευσε στο περιοδικό Esquire [1987, γύρω στις 200 σελίδες] τα πρώτα σκανδαλώδη κεφάλαια του μυθιστορήματος «Όταν οι προσευχές εισακούονται» –ένα gossip μείγμα κακίας, αδιακρισίας, κουτσομπολιού και κατινιάς, αλλά συγχρόνως εκπληκτικού λογοτεχνικού στυλ και υποφώσκουσας μυθοπλασίας– και με το τι ακολούθησε εν συνεχεία. Η υψηλή κοινωνία, η οποία με τόση ευκολία και «γενναιοδωρία» τον είχε αγκαλιάσει πριν από κάμποσα χρόνια, ήταν τώρα αυτή που με την ίδια ευκολία τον πετούσε στον κάλαθο των αχρήστων σαν ένα κακό, ενοχλητικό και μαρτυριάρικο παιδί, που χώνει τη μύτη του σε ξένες υποθέσεις και δεν αξίζει τον κόπο να ασχολείται πια κανείς μαζί του, εφόσον ούτως ή άλλως δεν ήταν ποτέ σαρξ εκ της σαρκός της, αλλά ξένο σώμα. [Θάνος Σταθόπουλος]
_______________
Λίγο πριν τον θάνατό του το 1984 ο Καπότε είπε στη Joanne Carson ότι επιτέλους τελείωσε το «Όταν οι προσευχές εισακούονται» και ότι ήταν έτοιμος να πεθάνει ήρεμος. Το τελευταίο πρωινό πριν τον θάνατό του ο Καπότε έδωσε στην Carson ένα κλειδί χρηματοκιβωτίου ή λουκέτου που ασφάλιζε το τελειωμένο μυθιστόρημα, δηλώνοντας ότι «το μυθιστόρημα θα βρεθεί όταν θελήσει να βρεθεί». Όταν η Carson πίεσε τον Καπότε να αποκαλύψει το ακριβές σημείο της είπε αμέτρητες πιθανές τοποθεσίες σε διάφορες πόλεις. Η εκτεταμένη αναζήτηση του χειρόγραφου μετά το θάνατό του δεν έφερε αποτελέσματα... μέχρι σήμερα.
Ο Sam Kashner του Vanity Fair βρήκε έξι σελίδες ενός κεφαλαίου με τίτλο 'Yachts and Things', το οποίο, όπως και το μυθιστόρημα, είναι ημιτελές. Η ανακάλυψη έγινε στη δημόσια βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης, στο τμήμα Manuscripts and Archives, όπου ο Kashner ερευνούσε την ιστορία του «Όταν οι προσευχές εισακούονται». «Μήπως ο Καπότε έκρυψε κομμάτια του βιβλίου κάτω από τη μύτη μας;» αναρωτιέται ο Kashner στην εισαγωγή του άρθρου του.
Στις ως τώρα αδημοσίευτες σελίδες ο Καπότε γράφει για μια κρουαζιέρα τριών εβδομάδων στη Μεσόγειο μαζί με την "Mrs. Williams", που κατά πάσα πιθανότητα πρόκειται για την Katharine Graham, εκδότρια της Washington Post, ως καλεσμένοι ενός Ιταλού που τελικά λόγω ενός θανάτου στην οικογένειά του δεν συμμετέχει στην κρουαζιέρα: ο Gianni Agnelli.
______________
Για να διαβάσετε τις σελίδες, κάντε κλικ πάνω στις εικόνες
«... φτάσαμε στην Σπετσοπούλα, το ιδιωτικό νησί του έλληνα κολοσσού της ναυτιλίας, Σταύρου Νιάρχου, όπου ήταν κανονισμένο να περάσουμε την πρώτη μας νύχτα στη στεριά. Η ζωηρή και ευαίσθητη κυρία Νιάρχου, η Ευγενία, μας συνάντησε στο λιμάνι και, μέσα σε πολλά μικροσκοπικά τζιπ, οδηγηθήκαμε στο κεντρικό οίκημα, που ήταν χτισμένο σε ένα βράχο με μια θέα που περιλάμβανε την θάλασσα και μοναχικά λευκά νησιά στο βάθος.»
[via]
σχόλια