O Κριστιάν Λουμπουτέν έχει θαυμάστριες που τρέχουν σ' αυτόν για να υπογράψει τις κόκκινες σόλες των παπουτσιών του που έχουν αγοράσει. Υπάρχουν πάνω από 470 χιπ-χοπ τραγούδια που αναφέρουν το όνομά του στους στίχους τους. Για να σχεδιάσει τις καλοκαιρινές του συλλογές (κάτι που γίνεται τον χειμώνα), πρέπει να ταξιδέψει στη Βραζιλία ή στην Αίγυπτο. Όταν μιλάει αγγλικά, σαν Γάλλος που είναι, προφέρει το «the», «ζε», και μου θυμίζει τον Πέπε λε Πιου. Κάποια στιγμή, το 2009, η Τζένιφερ Λόπεζ εμφανίστηκε μέσα σε μια τεράστια γόβα του για να τραγουδήσει ζωντανά το τραγούδι «Louboutins». O Κριστιάν Λουμπουτέν είναι υπεύθυνος για τα πανύψηλα τακούνια με πλατφόρμα, την τελευταία εμμονή των '00s, μέχρι περίπου το κραχ του 2008, ακριβώς τότε που υπήρχε μια γενικότερη απαίτηση όλα να είναι εξεζητημένα.
Έχει μια χαριτωμένη κλίση προς το απαγορευμένο. Όταν ήταν μικρός, πήγαινε συνέχεια στο Palais de la Porte Dorée, ένα υπέροχο αρ ντεκό κτίριο του '30 στο ανατολικό Παρίσι που φιλοξενούσε συλλογές από την Αφρική και την Ωκεανία. Στην είσοδο κάθε αίθουσας υπήρχε το σκίτσο μιας γόβας στιλέτο διαγραμμένης με μια κόκκινη γραμμή, που σήμαινε ότι δεν επιτρέπονταν τα τακούνια. Η απαγόρευση τον έκανε να τα σκιτσάρει σαν τρελός και κάπως έτσι ξεκίνησε η καριέρα του. Το 2019 ολοκληρώθηκε η αναπαλαίωση του κτιρίου, χρηματοδοτούμενη από αυτόν.
Εκείνος λέει πως αγαπάει την εικόνα των ποδιών, αλλά όχι σε σχέση με το περπάτημα. Δεν τον ενδιαφέρει η άνεση, σιχαίνεται ακόμα και την ιδέα.
Το μυαλό του ερεθίζουν τα πάντα και συντονίζεται με τον ρυθμό που επιβάλλει ο φετιχισμός του για το γυναικείο πόδι. Μπορεί να σχεδιάσει παπούτσια εμπνεόμενος απ' οτιδήποτε και τα γραφεία του κατακλύζονται από ένα χάος μικροπραγμάτων που του φτιάχνουν το κέφι. Το πρώτο του όνειρο ήταν να φτιάξει τα παπούτσια των κοριτσιών του Folies Bergère, οπότε αποφάσισε να πάει να δουλέψει εκεί. Δεν σχεδίασε ποτέ τίποτα γι' αυτές, αλλά ήταν το παιδί για όλες τις δουλειές. Τα κορίτσια που δούλευαν εκεί ένιωθαν άνετα να μιλάνε μπροστά του για τα πάντα, να είναι ευάλωτες, δεκτικές, ελεύθερες ακόμα και να του παραγγέλνουν κάθε μέρα μοσχαρίσιο καρπάτσιο. Ο μικρός Κριστιάν δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί έτρωγαν κάθε μέρα λεπτές φέτες σχεδόν ωμού μοσχαριού, ώσπου του εξήγησαν ότι δεν ήταν για φαγητό. Οι χορεύτριες έβαζαν το κρέας στα ψηλοτάκουνα για να απορροφούν τους κραδασμούς και να είναι πιο άνετα. Χρόνια μετά σχεδίασε ψηλοτάκουνες γόβες με άνοιγμα μπροστά και μια εσωτερική πλατφόρμα που βοηθούσε το πόδι να στέκεται πιο ψηλά, πιο άνετα. Η γέννηση του μοντέλου «Very Privé» «επέβαλε» στις γυναίκες τα πανύψηλα τακούνια για παραπάνω από μία δεκαετία.
Εξηγούμαι: δεν υπάρχει τίποτα που να δείχνει το σώμα ψηλότερο, λεπτότερο και πιο «ανυψωμένο» από ένα ζευγάρι ψηλά τακούνια. Ακόμα και αν χρειάζεται η δύναμη δύο ανθρώπων για να σε μεταφέρουν από το ένα μέρος στο άλλο, όταν τα φοράς για πρώτη φορά και κοιτάζεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη η δύναμή τους είναι ακαταμάχητη. Αυτό ακριβώς παρατηρεί ο Κριστιάν στις γυναίκες: όταν δοκιμάζουν τα παπούτσια του, δεν είναι αυτά που κοιτούν στον καθρέφτη. Μαγνητίζονται από την ίδια την εικόνα του σώματός τους που αλλάζει χάρη σ' αυτά. Εκείνος λέει πως αγαπάει την εικόνα των ποδιών, αλλά όχι σε σχέση με το περπάτημα. Δεν τον ενδιαφέρει η άνεση, σιχαίνεται ακόμα και την ιδέα. Κατά τη γνώμη του, δείχνει πως δεν θέλεις να προσπαθήσεις.
Έμαθε την τέχνη δίπλα στον καλύτερο, τον Roger Vivier, και τους κώδικες του εμπορίου και της βιομηχανίας όταν δούλεψε στον Charles Jourdan. Έφυγε από εκείνον όταν αποφάσισε πως δεν τον ενδιέφερε πια μια τέτοια γραμμή παραγωγής.
Η ψυχή του είναι ένας συνδυασμός Μαρίας Αντουανέτας και σκανταλιάρικου αγοριού που παρτάρει τις Απόκριες. Το γούστο του όμως δεν είναι αμφιλεγόμενο, κάθε άλλο. Απλώς πάντα έχει κάτι λίγο πονηρό και ατίθασο. Καθώς μελετά με όρεξη τον πόθο, δεν έχει πρόβλημα να αφήσει τον εαυτό του ελεύθερο. Έχει φτιάξει μπότες με τσέπες, σαν ένα σακάκι σαφάρι, που τις έχει ονομάσει «CNN Girl», και κάποιες άλλες με τακούνι 16 πόντων και κρόσσια με το όνομα «Highness Tina», προς τιμήν της Τίνα Τέρνερ. Μπορεί να δουλέψει εξίσου άνετα με τον Ντέιβιντ Λιντς και με έναν απαιτητικό πελάτη στο Χονγκ-Κονγκ που ζητάει τις κόκκινες σόλες των παπουτσιών του ντυμένες με ζαφείρια.
Η κόκκινη σόλα, το σήμα κατατεθέν του, μια πατέντα που έχει κατοχυρώσει για ίδια χρήση, είναι φτιαγμένη για να γδέρνεται πολύ εύκολα. Υπόσχεται σ' εκείνη που φοράει τα παπούτσια του έναν κόσμο προνομίων, γκλάμουρ και ανωτερότητας. Γεννήθηκε το 1993, τον τρίτο χρόνο της επιχείρησης Louboutin, όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν και τόσο καλά. Ο Κριστιάν ήθελε να σχεδιάσει ένα ζευγάρι παπούτσια εμπνευσμένο από το έργο του Γουόρχολ, «Flowers». Όταν έφτασε το πρώτο κομμάτι από την Ιταλία, στις ίδιες έντονα φούξια και κίτρινες αποχρώσεις, ο Κριστιάν απογοητεύτηκε, κάτι απομάκρυνε το παπούτσι από την καρτουνίστικη, έντονη αίσθηση του πίνακα. Όταν είδε μια κοπέλα ‒για την ακρίβεια μοντέλο που δοκίμαζε τα παπούτσια‒ που καθόταν κοντά του να βάφει τα νύχια της του ήρθε επιφοίτηση. Άρπαξε το κόκκινο μανό και άρχισε να βάφει τις σόλες. Μετά απ' αυτό δεν υπήρχε επιστροφή.
Στις 26 Φεβρουαρίου οι πόρτες του υπέροχου, αναπαλαιωμένου πια Palais de la Porte Dorée θα ανοίξουν για να φιλοξενήσουν μια έκθεση αφιερωμένη σ' αυτόν. Στο σημείο όπου ο Κριστιάν είδε την απαγόρευση ως μια ζωηρή πρόσκληση στην αμαρτία ο επιμελητής Olivier Gabet θα φτιάξει ένα μονοπάτι γεμάτο με όλα αυτά που διεγείρουν την πονηρή φαντασία του. Εκεί θα βρίσκονται και οι συνεργασίες του με τον σκηνοθέτη Ντέιβιντ Λιντς, την καλλιτέχνιδα Lisa Reihana, το σχεδιαστικό δίδυμο των Whitaker Malem και τη χορογράφο Blanca Li. Θα υπάρχουν ακόμα τα άπειρα σκίτσα που έχει κάνει από την ηλικία των 12 μέχρι σήμερα και όλα τα σημεία όπου το μυαλό του τόλμησε να πάει, χωρίς εμείς να τα έχουμε καν φανταστεί: σε μια θάλασσα με καμπύλες, μακριά πόδια, αμαρτίες και ψηλά τακούνια.
Christian Louboutin, Exhibition[niste]
Palais de la Porte Dorée
26 Φεβρουαρίου έως 26 Ιουλίου 2020
σχόλια