Όταν τον Νοέμβριο του 2013 η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου τίμησε τον ανυπέρβλητο Πιέρο Τόζι, τον Ιταλό ενδυματολόγο θρυλικών ταινιών (Γατόπαρδος, Μήδεια, Θάνατος στη Βενετία) για τη συνεισφορά του στην έβδομη τέχνη, κλήθηκαν δύο συνάδελφοι του να μιλήσουν γι' αυτόν. Η μία ήταν η Αν Ροθ και η άλλη η Μιλένα Κανονέρο, επίσης Ιταλίδα και κάτοχος τεσσάρων Όσκαρ ενδυματολογίας. Γεννημένη μετά τον πόλεμο στο Τορίνο, σπούδασε καλές τέχνες και σχέδιο κοστουμιού στη Γένοβα ενώ πολύ νέα βρέθηκε στο Λονδίνο, τέλη της δεκαετίας του '60 για να διεκδικήσει μία καριέρα στον κινηματογράφο. Ξεκίνησε σχεδιάζοντας ρούχα για μικρές νεανικές μπουτίκ και κοστούμια για διαφημιστικά σποτ.
Σε ένα γύρισμα γνώρισε τον σκηνοθέτη Χιου Χάντσον, που μερικά χρόνια αργότερα θα συνυπογράφανε μία μεγάλη επιτυχία, και τον βοηθό διευθυντή φωτογραφίας του Κιούμπρικ. Ο τελευταίος την κάλεσε να παρακολουθήσει γυρίσματα του 2001: Οδύσσεια του διαστήματος. Γνωρίστηκε με τον Αμερικανό σκηνοθέτη και εκείνος της ανέθεσε την επόμενη ταινία του, το Κουρδιστό πορτοκάλι. Ήταν το 1971 τέλος (και η αρχή;) μιας ολόκληρης εποχής και η Μιλένα Κανονέρο κατάφερε να περάσει μέσα από τα κοστούμια, το μακιγιάζ και τα μαλλιά των ερμηνευτών, της εμβληματικής και προφητικής ταινίας την εκρηκτικότητα των καιρών, παντρεύοντας την ποπ αρτ με τη μόδα της Κάρναμπι Στριτ. Το αποτέλεσμα έκτοτε έχει περάσει στο συλλογικό υποσυνείδητο μιας ολόκληρης γενιάς, όπως άλλωστε και η ταινία. Ο Κιούμπρικ της ανέθεσε και την επόμενη ταινία του, το "Μπάρι Λίντον" με το οποίο έμελλε να πάρει το 1976 και το πρώτο της Όσκαρ. Πριν αναλάβει την τρίτη τους συνεργασία, που δεν ήταν άλλη από τη "Λάμψη" του 1980, μπήκε στα βαθιά και άγρια νερά για να δημιουργήσει τα κοστούμια των ισοβιτών των τουρκικών φυλακών στο Εξπρές του Mεσονυχτίου του Άλαν Πάρκερ το 1978.
Eντυπωσίασε με τα εκπληκτικής φινέτσας κοστούμια μεσοπολέμου για το Ξενοδοχείο Grant Budapest του Γουές Άντερσον. Μία ιδιοφυή ενδυματολογία που είναι σαν τα ρούχα να αφηγούνται την ιστορία από μόνα τους. Κάτι που μόνο οι μεγάλοι ενδυματολόγοι επιτυγχάνουν στον κινηματογράφο.
Η συνάντηση της με τον Χιου Χάντσον στα πλατό των Δρόμων της φωτιάς (Chariots of fire) το 1981 της απέφεραν ακόμα ένα Όσκαρ, ενώ οι Αμερικάνοι σχεδιαστές μόδας έσπευσαν να αντιγράψουν τα τουίντ και τα πουλόβερ της δεκαετίας του '20. Το 1984 συνεργάστηκε για πρώτη φορά με τον Φράνσις Φορντ Κόπολα και το Cotton Club, το θρυλικό τζαζ κλαμπ του '30 του Χάρλεμ και τα υπέροχα κοστούμια της κέρδισαν βραβείο καλύτερων κοστουμιών BAFTA της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου και μία από τις πέντε υποψηφιότητες Όσκαρ που δεν κέρδισε. Μία ακόμα τέτοια υποψηφιότητα έλαβε για τα κοστούμια της επόμενης ταινίας της, το Πέρα από την Αφρική (Out of Africa) του Σίντνεϊ Πόλακ, βασισμένη στο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα της Κάρεν Μπλίξεν. Το safari look της Μέριλ Στριπ και του Ρόμπερτ Ρέντφορντ έμελλε να γίνει η νέα μόδα των πολυκαταστημάτων του 1985. Το 1988 συνάντησε για μία ακόμα φορά τον Κόπολα για το Tucker, ενώ δύο χρόνια μετά κάνει μαζί του το Νονός 3. Ακολούθησε επίσης το 1990 το εμπνευσμένο από κόμικ Dick Tracy με σκηνοθέτη τον Γούορεν Μπίτι και τη Madonna στο καστ. Δύο χρόνια αργότερα, το 1992, ακολουθεί το Μοιραίο Πάθος (Fatale Damage) του Λουί Μαλ με τους Ζιλιέτ Μπινός και Τζέρεμι Άιρονς. Ο Ρομάν Πολάνσκι της αναθέτει το 1994 το Ο θάνατος και η κόρη, ο Γουόρεν Μπίτι το 1998 το Bulworth κι ο Σόντεμπεργκ το 2004 τη Συμμορία των δώδεκα.
Το τρίτο της Όσκαρ το κέρδισε το 2006 χάρη στην σχεδόν ανατρεπτική της δουλειά στη Μαρία Αντουανέττα της Σοφίας Κόπολα. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται και με την όπερα σε Ευρώπη και Αμερική, για σπουδαίους σκηνοθέτες όπως τον Λυκ Μπόντι και τον Ότο Σενκ. Eντυπωσίασε με τα εκπληκτικής φινέτσας κοστούμια μεσοπολέμου για το Ξενοδοχείο Grant Budapest του Γουές Άντερσον για το οποίο κέρδισε ένα ακόμα Όσκαρ. Μία ιδιοφυής ενδυματολογία που είναι σαν τα ρούχα να αφηγούνται την ιστορία από μόνα τους. Κάτι που μόνο οι μεγάλοι ενδυματολόγοι επιτυγχάνουν στον κινηματογράφο. Το έχει πετύχει συγκλονιστικά ο Πιέρο Τόζι, το καταφέρνει πάντα στα σύγχρονα έργα και η Ανν Ροθ. Η Μιλένα Κανονέρο απλά είναι σαν να «σκηνοθετεί» η ίδια τους «κόσμους», στους οποίους κάθε νέα της ταινία μας ταξιδεύει...
ΟΙ ΚΟΡΥΦΑΙΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΗΣ ΜΙΛΕΝΑ ΚΑΝΟΝΕΡΟ
SLIDESHOW: ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ «ΜΑΡΙΑ ΑΝΤΟΥΑΝΕΤΤΑ» (2006) ΤΗΣ ΣΟΦΙΑ ΚΟΠΠΟΛΑ
