Χρειάστηκε να ταξιδέψω μέχρι μια πόλη που βασίζει ένα ποσοστό της τουριστικής της επισκεψιμότητας στον θάνατο, στα βασανιστήρια και στον τρόμο, το Βερολίνο, για να γράψω κάτι για τα δύο χρόνια που κλείνω ως blogger.
Σαράντα οκτώ ώρες στο Βερολίνο είναι αρκετές, πρώτον για να αναρωτηθείς πώς άραγε αισθάνεται ένας λαός που προβάλλει στο κέντρο της πρωτεύουσάς του μια έκθεση για να υπενθυμίσει την ακριβή θέση των βομβαρδισμένων κεντρικών κτιρίων των SS και της Γκεστάπο (κοντά στο τεράστιο συμβολικό νεκροταφείο των Εβραίων, λίγο πιο πέρα), και δεύτερο –ως φυσικό επακόλουθο– να σου κοπεί τελείως η όρεξη από τις φωτογραφίες του ανθρώπινου εξευτελισμού, αφίσες, ντοκουμέντα, προβολές, πλακέτες, μνημεία, τη μόνιμη αναφορά στον ναζισμό σε όποια γωνία της πόλης κι αν βρεθείς. (Κι αν δεν είναι για τον ναζισμό, θα είναι για το Τείχος του Αίσχους, άλλο ανθρώπινο δράμα από κει…)
Στην έκθεση της φρίκης, όμως, ξαναθυμάσαι ότι δεν ήταν ο λαός, δεν ήταν οι Γερμανοί, ήταν οι ναζί. Στα στρατόπεδα δεν σκότωσαν μόνο Εβραίους, εκτελέστηκαν, βασανίστηκαν κι εξευτελίστηκαν διανοούμενοι, σοσιαλιστές, τσιγγάνοι και ομοφυλόφιλοι, κομμουνιστές, καλλιτέχνες, ελεύθερα πνεύματα της εποχής, οι αντιφρονούντες. Δυστυχώς, διαβάζοντας Ιστορία, πολλές φορές επίσης καταλαβαίνεις και τις ομοιότητες με το παρόν, «… μια δημοκρατία που δεν ξέρεις τι να την κάνεις… μια φιγούρα αγαπητή στον λαό…».
Το Βερολίνο είναι μια πόλη «βγάλ’ τα – όλα – στη – φόρα», δεν κρύβει τίποτα, αντίθετα αναδεικνύει τόσο το παρόν όσο και το παρελθόν.
Περιέργως, κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στο εξαιρετικό βερολινέζικο εστιατόριο Grill Royal (Friedrichstrasse 105 B), που όχι απλώς φημίζεται για τα εξαιρετικά κρέατα που σερβίρει αλλά τα αναδεικνύει υποδειγματικά κομμένα στην κεντρική του σάλα, σε λιτά σχεδιασμένα ψυγεία που θυμίζουν παγωμένες βιβλιοθήκες ή προθήκες μουσείου. Σαστίζω στο έμπα, κοιτώ έκπληκτη τα ψυγεία και αναρωτιέμαι τι περιέχουν – δεν μπορεί να είναι το κρέας έτσι, φάτσα-φόρα…
Όμως, όντως, αν είσαι περήφανος για το κρέας που σερβίρεις, λογικό είναι να μην το καταχωνιάζεις σε ένα ψυγείο, στον καταψύκτη, στο πίσω μέρος της κουζίνας του εστιατορίου σου ή στο υπόγειό σου, αντίθετα, το μοστράρεις ως μέρος της διακόσμησης και το αναδεικνύεις περήφανα στους πιστούς σου πελάτες.
Αισθάνομαι λίγο αμήχανα που μοιράζομαι δυο φαινομενικά ασύνδετες σκέψεις από το Βερολίνο, κλείνοντας, περιέργως, μ’ αυτό το κείμενο δυο χρόνια food blogging. Τα δυο χρόνια που γράφω, καθημερινά αναρωτιέμαι πότε μια ανθρώπινη σκέψη, όποια κι’ αν είναι αυτή, κρίνεται λάθος, μακάβρια, ενοχλητική, αν είναι σωστό να την εκθέτεις, να τη μοιράζεσαι…
Μόνο για ό,τι ντρέπεσαι το κρύβεις, καταλήγω. Τα μπλογκ απλώς σε βοηθούν να εκθέτεις ελεύθερα τη ματιά σου, ελπίζοντας σε έναν ανοιχτό διάλογο χωρίς λογοκρισία ή υποκρισία, πρωτίστως του ίδιου σου του εαυτού.
σχόλια