Παιδιά που τρώνε γλιφιτζούρια-καρότα
[via]
Σε συνθήκες εξορίας, πόνου και αβεβαιότητας, το φαγητό μαζί με οικείους ανθρώπους αποκτά νέα δύναμη και γίνεται σύμβολο σταθερότητας. Αλλά η πραγματική δύναμη του φαγητού φαίνεται κατά τη διάρκεια του πολέμου, όταν ο κόσμος ανατινάζεται σε μη αναγνωρίσιμα κομμάτια.
Οι κατακτητές χρησιμοποιούσαν πάντα το φαγητό ως όπλο, κόβοντας τις γραμμές τροφοδοσίας, καίγοντας χωράφια, σκοτώνοντας κοπάδια, πολιορκώντας πόλεις.
Στη Γαλλία η μαύρη αγορά και η έλλειψη τροφίμων μετέτρεψε ρίζες και βολβούς όπως τα γογγύλια και τις αγκινάρες «της Ιερουσαλήμ» ή αλλιώς καλοκάσια ή ηλίανθοι από ταπεινά εφόδια, κατάλληλα μόνο για τα ζώα, σε pièce de resistance όταν οι μερίδες περιορίστηκαν και τα πάντα ήταν διαθέσιμα μόνο μέσω δελτίου.
Το 1940, όταν ξεκίνησαν τα δελτία στη Γαλλία, δημιουργήθηκαν εφτά κατηγορίες πληθυσμού, που καθόριζαν τι επιτρέπεται να φάει κανείς ανάλογα με την ηλικία του και το επάγγελμά του. Οι παρακάτω ποσότητες προοριζόταν για ένα νέο άντρα συνηθισμένες δραστηριότητες, οι οποίες συνολικά γι κάθε μέρα έφταναν τις 1300 θερμίδες.
- 250γρ ψωμί
- 25γρ κρέας
- 17γρ ζάχαρη
- 8γρ λίπος/λάδι
- 6γρ τυρί
Οι αγκινάρες της Ιερουσαλήμ δεν δινόταν με δελτίο, αλλά δεν έχουν και πολλές θερμίδες – μόλις 35 τα 100γρ. Όμως, κρατούσαν τους ανθρώπους ζωντανούς: βρασμένες, με λίγο αλάτι, έγιναν το καθημερινό φαγητό κατά τη διάρκεια εκείνων των σκοτεινών χρόνων, πλούσιες σε βιταμίνη C, κάλιο και σίδηρο.
Είναι σχεδόν αδύνατον να βρει κανείς αυτές τις αγκινάρες (που δε μοιάζουν καθόλου με αγκινάρες, και δεν είναι από την Ιερουσαλήμ) στην Ελλάδα, αλλά αν τις βρείτε σε εστιατόριο, παρουσιάζονται σαν εκλεκτή και σπάνια λιχουδιά. Πόσο θα γελούσαν Γάλλοι παππούδες! Ακριβώς όσο γελάνε και οι Έλληνες παππούδες όταν μαθαίνουν ότι η ρόκα είναι über μοντέρνα, ενώ στα χρόνια τους ήταν ένα αγριόχορτο, απολύτως κατάλληλο για τα ζώα. Πρόκειται για το χρηματιστήριο της γεύσης.
Διαβάστε ακόμα:
Το φαγητό στα χρόνια της κατοχής στην Αθήνα
Συμβουλές του Τσελεμεντέ για τις Ελληνίδες νοικοκυρές του πολέμου
σχόλια