Ιδιότητα, δημιουργός συνθημάτων. Η Lebaniz Blonde ζει και (δεν) εργάζεται στην Αθήνα, είναι "σε ηλικία γάμου", και αυτή την περίοδο περιμένει τη διαγραφή της από Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα της χώρας.
Εμπνεύστηκε το ψευδώνυμό της από το τραγούδι των Thievery Corporation, και μ' αυτό υπογράφει τα τελευταία τέσσερα χρόνια τα δημοφιλή συνθήματα της στους τοίχους της Αθήνας- που σίγουρα έχεις κάπου πετύχει κι εσύ: "Η Ζωή Λάσκαρε", ''Μπρουκ ο Ριτζ δε θα γίνει δικός σου ποτέ, - Υπογραφή Τέιλορ '', ''15/8- Τo μόνο που 'χει μείνει ανοιχτό, τα μπούτια μου", κ.α.
Γρήγορα οι ατάκες της Lebaniz Blonde έγιναν viral στο ελληνικό ίντερνετ, που όλα τα ανεβάζει και όλα τα κατεβάζει, αν και σε πολλές περιπτώσεις ο χρόνος ζωής τους στο δρόμο δεν ξεπερνούσε τα λίγα 24ωρα. Σύμφωνα με την ίδια τα έργα της αποτελούν ένα εύστοχο όσο και καυστικό κοινωνικό σχόλιο.
To πρώτο σύνθημα που είχε γίνει viral ήταν το δεύτερό μου σύνθημα, ''Ο κώλος της Madonna έπεσε – Ο Καπιταλισμός πότε;"
Αυτές τις μέρες τα σλόγκαν της L.B. παρουσιάζονται στην Toss Gallery στην Θεσσαλονίκη, στην έκθεση "The Birth of the Sloganist". Επτά μοναδικά stencils μεγάλων διαστάσεων (τα digital portraits επιμελείται η σκιτσογράφος ΣΟΠ) συνδέουν τα σλόγκαν της με προσωπικότητες ευρέως αναγνωρίσιμες, με αναφορές στο ελληνικό ιδίωμα και χρησιμοποιώντας παρηχήσεις κι αναγραμματισμούς.
Την συναντήσαμε, και της ζητήσαμε εξηγήσεις.
Τι είναι αυτό που κάνεις;
Κάνω λογοτεχνία δρόμου, γράφοντας συμπυκνωμένα νοήματα κωδικοποιημένα σε πρωτότυπα σλόγκαν. Κινούμαι στο όριο της street art , της συνθηματολογίας σε τοίχους, και της site specific art. Χρησιμοποιώ διάφορες τεχνικές (paste ups, stencils) αλλά κατά κύριο λόγο τοποθετώ τα συνθήματα μου σε επιλεγμένα σημεία του δημόσιου χώρου.
Και πώς προέκυψε αυτή η ιστορία με τα συνθήματα;
Πριν χρόνια είχα δει ένα σύνθημα στα Εξάρχεια και την επόμενη μέρα έπιασα τον εαυτό μου να κατεβαίνει κέντρο μόνο και μόνο για να το φωτογραφίσει. Η ζημιά είχε γίνει!
Τι είναι για σένα ένα σύνθημα στον τοίχο;
Τα συνθήματα είναι ένα είδος ελευθερίας που σου προσφέρεται όταν με τρόπο σχετικά ανέξοδο μπορείς να εκφραστείς με τόση αμεσότητα. Συμβαίνει σε δημόσιο χώρο και αυτό είναι αναμενόμενο αφού το ζητούμενο είναι η επικοινωνία. Υπάρχει μια αόριστη επικοινωνία τόσο σους διαλόγους που γράφονται στους τοίχους, όσο και στον αντίκτυπο που έχει στη σκέψη του θεατή-περαστικού.
Πώς γεννιούνται τα σλόγκαν σου;
Η συνθηματολογία μου τροφοδοτείται τόσο από την επικαιρότητα όσο και από τα προσωπικά μου βιώματα, οπότε προκύπτουν έργα αυτοαναφορικά. Σε κάθε περίπτωση ένα σύνθημα αποτυπώνει την προσωπική μου οπτική και έχει αναφορές σε όλες τις παραστάσεις της γενιάς μου, στη διεθνή αλλά και στην ελληνική pop κουλτούρα. Η αμφισημία είναι επίσης κατεξοχήν χαρακτηριστικό των σλόγκαν μου. Τα έργα μου αρχικά σε προσεγγίζουν με humour- captatio benevolentie , ενώ σε δεύτερο πλάνο προκαλούν (δυνητικά) τον προβληματισμό σου.
Ποιο είναι το αγαπημένο σου μέχρι τώρα;
Είναι δύσκολο να ξεχωρίσω. Τα συνθήματα για εμένα είναι ό,τι είναι τα tattoos για τους υπόλοιπους. Μπορείς να πατάς κομμάτια με νόημα, να προσθέτεις νέα στη συλλογή σου, αλλά το καθένα θα εξακολουθεί να έχει την αξία του.
Είναι τα συνθήματα βανδαλισμός; Εσύ πως βλέπεις την αλόγιστη κατάχρηση του δημόσιου χώρου που επικρατεί στην Ελλάδα; Δεν μιλώ για την τέχνη του δρόμου που έχει τη δική της αισθητική αξία, αλλά λόγου χάρη για τις αφίσες, τα άστοχα συνθήματα παντού, κτλ...
Μέχρι στιγμής δεν έχω κατηγορηθεί για βανδαλισμό. Δεν με ενοχλούν οι αφίσες ούτε και τα υπολείμματα άλλων συνθημάτων. Αντίθετα τα εντάσσω μέσα στη δική μου σύνθεση και σκοπεύω να το κάνω ακόμη περισσότερο στο μέλλον.
Πότε κατάλαβες ότι τα σλόγκαν σου έχουν απήχηση στο ελληνικό ίντερνετ;
To πρώτο σύνθημα που είχε γίνει viral ήταν το δεύτερό μου σύνθημα, ''Ο κώλος της Madonna έπεσε – Ο Καπιταλισμός πότε;". Μερικά παραδείγματα της απήχησης που έβλεπα να έχουν τα έργα μου ήταν το άρθρο του καθηγητή Νεοελληνικής Φιλολογίας Γιάννη Παπαθεοδώρου, ο οποίος έχει φωτογραφίσει το σύνθημά ''15/8- Τo μόνο που 'χει μείνει ανοιχτό, τα μπούτια μου" και με αφορμή αυτό είχε κάνει ένα πολύ εύστοχο σχόλιο για την υπαρξιακή μοναξιά.
Επίσης, εδώ στη LIFO είχα δει ανάμεσα στη δημοφιλέστερα ποστ της χρονιάς μία φωτογραφία του σλόγκαν ''Μπρουκ ο Ριτζ δε θα γίνει δικός σου ποτέ, - Υπογραφή Τέιλορ" από τη στήλη του InstaLIFO.
Τι δείχνουν για μια πόλη αλλά και τους κατοίκους της τα συνθήματά που φιλοξενούνται στους τοίχους της;
Η ψυχοπαθολογία της καθημερινότητάς μας δημιουργεί την ανάγκη για συνθηματολογία. Η λεκτικοποίηση και η συνακόλουθη παραδοχή που προσφέρει η δεύτερη μπορεί να αποτελέσει κι ένα βήμα προς εξάλειψη της πρώτης. Σε κάθε περίπτωση η συνθηματολογία κάνει πράξη το γνωστό απόφθευγμα ''we don't have a choice but we still have a voice''.
_____________________________
'The Birth of the Sloganist'
Μέχρι τις 16 Μαρτίου στην Toss Gallery
Βηλαρά 1, περιοχή Βαλαωρίτου
Θεσσαλονίκη
σχόλια