Στα οικογενειακά τραπέζια οι συγγενείς της οικογένειας Σινιόρου μάλλον «πετάνε στα σύννεφα». Και αυτό διότι έχουν δίπλα τους όχι έναν, όχι δυο, αλλά τρεις πιλότους για να ακούσουν ιστορίες από το αγαπημένο χόμπι των ανθρώπων, τα ταξίδια. Οι δύο είναι πλέον συνταξιούχοι. Ο ένας εξ αυτών, ο Τηλέμαχος, συνταξιοδοτήθηκε από την Olympic Air, θυγατρική της AEGEAN, στα μέσα Απριλίου, με την εταιρεία να έχει διοργανώσει μια ιδιαίτερη εκδήλωση μετά το τελευταίο του ταξίδι από την Αθήνα προς τη Χίο με την πτήση Α3273, κι έτσι να κλείνει μια σπουδαία καριέρα 35 χρόνων (τα 8 τελευταία στην Olympic Air) και 21.000 ωρών στον αέρα.
Το νησί της Χίου, άλλωστε, αποτελούσε ένα από τα πιο συχνά του δρομολόγια. Ο Τηλέμαχος Σινιόρος βρέθηκε στην άγονη γραμμή για πολλά χρόνια, σε έκτακτες συνθήκες και για επείγοντα περιστατικά, ως κυβερνήτης του ΕΚΑΒ.
«Όντας κυβερνήτης του ΕΚΑΒ, έχω εκτελέσει το δρομολόγιο Χίος-Αθήνα στα 1.000 πόδια, με αέρα 11 μποφόρ. Βλέπετε, ήταν περίπτωση που έχρηζε άμεσης ιατρικής αντιμετώπισης και πάντα έβαζα το καθήκον πάνω από όλα», περιγράφει στη LiFO, σε συνάντηση που είχαμε στα γραφεία της AEGEAN, τόσο με τον ίδιο, όσο και με τον αδελφό του, Στράτο, αλλά και τον γιο του, Παναγιώτη.
Δύο διαφορετικές γενιές από την ίδια οικογένεια φοράνε περήφανα τη στολή του αεροπόρου. Το μεγαλύτερο μέλος αυτής της οικογένειας πλέον τη θυμάται σε επετειακές συναθροίσεις με συναδέλφους, ενώ το μικρότερο τη βγάζει σε καθημερινή βάση από τη ντουλάπα του, ως εκπαιδευόμενος πιλότος της εταιρείας.
«Η δική μου συνταξιοδότηση πραγματοποιήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 2020», λέει συγκινημένος ο Στράτος, καθώς μέσα από τη συνταξιοδότηση του αδελφού του είδε όσα εκείνος δεν ήταν τυχερός να βιώσει, λόγω της πανδημίας.
«Η εταιρεία παρά την πρόθεση που είχε να τιμήσει την τελευταία μου ημέρα, ήταν κάτι που δεν μπορούσαμε να κάνουμε, λόγω της πανδημίας. Ωστόσο, τα παιδιά μου δεν θα μπορούσαν να λείπουν από αυτή την τόσο σημαντική ημέρα για εμένα και είχαν έρθει στα γραφεία της εταιρείας. Μια αεροσυνοδός, χρόνια συνεργάτης και ταλαντούχα στη ζαχαροπλαστική μού είχε φτιάξει μια τούρτα, ενώ το παρών στα γραφεία έδωσε και η σύντροφός μου. Ανταλλάξαμε κάποια λόγια ευγνωμοσύνης και στη συνέχεια αναχωρήσαμε. Είχε προηγηθεί η άφιξή μου από την Κω και ως είθισται μου έκαναν την τιμητική "αψίδα" νερού», συμπληρώνει.
Η αλήθεια είναι πως συχνά αναπολεί τα χρόνια του πιλοτηρίου, κάτι που σύντομα θα βιώσει και ο μικρότερος αδερφός του, Τηλέμαχος.
«Το αεροπλάνο πάντα θα μας λείπει. Όπως συχνά αναφέρουν αστειευόμενοι οι άνθρωποι του κλάδου "όποιος έχει εισπνεύσει κηροζίνη, εθίζεται, δεν μπορεί να το αποβάλλει από τον οργανισμό του". Αλλά επειδή είναι μονόδρομος, θέλοντας και μη, το μυαλό το αποβάλλει. Υπάρχουν στιγμές που θέλω να πετάξω, ακόμα και ως απασχόληση. Ο αεροπόρος δεν είναι επάγγελμα, είναι χόμπι. Δεν είναι λίγες οι φορές που αισθάνομαι ότι έχω ακόμα ενέργεια, βγήκα στη σύνταξη στα 65», σημειώνει.
Ο αδελφός του βρίσκεται δίπλα του και ακούει με ιδιαίτερη προσοχή. «Δεν έχω καταφέρει ακόμα να συνειδητοποιήσω ότι βγήκα στη σύνταξη. Εκείνη την ημέρα ήμουν με χαπάκι. Η συναισθηματική φόρτιση τεράστια. Χρειάζεσαι χρόνο για να συνειδητοποιήσεις ότι η ζωή σου αλλάζει άρδην. Ακόμα και σήμερα με παίρνουν τηλέφωνο για ευχές», λέει, εξιστορώντας παράλληλα τι σκέφτεται να κάνει το επόμενο διάστημα. Αρκείται στο να αφιερώσει χρόνο, σε περισσότερες οικογενειακές στιγμές, κάτι που του έλειπε όλα αυτά τα χρόνια που ήταν «ιπτάμενος».
«Δεν υπήρχε ποτέ ρουτίνα», επισημαίνει ο Τηλέμαχος που ήταν για χρόνια κυβερνήτης του ΕΚΑΒ. «Στις πιο δύσκολες συνθήκες εξαντλούσαμε κάθε δυνατότητα για να σώσουμε τον κόσμο και σχεδόν πάντα τον σώζαμε. Πολλά ταξίδια θυμάμαι. Αν σας πω ότι δεν φοβήθηκα ποτέ, θα είμαι ψεύτης. Το θέμα είναι να μην σε καταβάλλει ο φόβος, να τον ελέγξεις εκείνη τη στιγμή. Και ναι, υπήρχαν δύσκολες στιγμές».
Μία εξ αυτών ήταν και η μεταφορά ενός νεογέννητου - τεσσάρων ημερών - από την Κέρκυρα σε θερμοκοιτίδα. Το μωρό ήταν παιδί τοξικοεξαρτημένης μητέρας και βίωνε στερητικό σύνδρομο. «Ήταν ένα περιστατικό που με στιγμάτισε. Οι γιατροί μού υποσχέθηκαν ότι θα το σώσουν».
Είχε όμως και πολλές όμορφες στιγμές να θυμάται. Όπως τη στιγμή που δύο μικρά αδελφάκια στη Μήλο, τον παρατηρούσαν για ώρα με θαυμασμό μετά το τέλος της πτήσης και όσο ο πατέρας τους προσπαθούσε να τα κατεβάσει ευγενικά από το αεροσκάφος, χωρίς να δημιουργήσουν αναστάτωση. Όταν τα ρώτησε αν χρειάζονται κάτι, εκείνα τον κοίταξαν μέσα στα μάτια και τον ρώτησαν αν είχε δει τα μπαλόνια που τους είχαν φύγει από τα χέρια και πέταξαν ψηλά στον ουρανό. «Από εκείνο το ταξίδι κι έπειτα, είχα πάντα παιχνίδια και μπαλόνια μαζί μου για να τα δίνω στα παιδάκια και να τα ευχαριστώ», προσθέτει.
Κάπως έτσι, φαίνεται να «έπεισε» και τον γιο του να ακολουθήσει το συγκεκριμένο επάγγελμα. Μέσα από όμορφες ιστορίες και δώρα που μένουν ανεξίτηλα στη μνήμη του, με το να τον βάζει στο πιλοτήριο μετά το τέλος των πτήσεων και να ταξιδεύουν μαζί όταν οι επαγγελματικές του υποχρεώσεις το επέτρεπαν. «Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον που η λέξη αεροπορία ήταν έντονη», λέει ο Παναγιώτης. «Αυτό βέβαια μπορεί κάποιες φορές να λειτουργήσει και ανάποδα. Πρέπει να σου αρέσει για να το ακολουθήσεις. Άκουγα ιστορίες από πολύ μικρός που με ενθουσίαζαν και με συνέπαιρναν, οπότε μου κόλλησε το μικρόβιο από νωρίς».
Και σύντομα μού εξηγεί ποιο είναι το μυστικό για να πάρεις την απόφαση να γίνεις πιλότος, ως ο πιο φρέσκος στον χώρο, αλλά και νεότερος στην ομήγυρη, μόλις 23 ετών. «Η εκπαίδευση εξελίσσεται συνεχώς, είναι αρκετά απαιτητική. Χρειάζεται θέληση, πειθαρχία και πείσμα. Αν τα έχεις αυτά, τότε σίγουρα θα πέτυχεις. Το πρώτο μου ταξίδι το πραγματοποίησα στη Σαντορίνη. Σίγουρα υπήρχε πίεση και άγχος, αλλά το ευχαριστήθηκα πολύ. Ένιωθα οικεία στο πιλοτήριο και αυτό είναι αποτέλεσμα της εξαιρετικής εκπαίδευσης μέχρι να φτάσεις σε αυτό το σημείο. Ξεπερνάς το άγχος και πάνε όλα καλά».
Ο ιερέας πατέρας και τα αεροπλάνα πάνω από την Κηφισιά τη δεκαετία του '60
Αυτό ήταν το όνειρο και των δύο αδελφών. Να πετάξουν στα σύννεφα. «Μέναμε στην Κηφισιά όταν η περιοχή ήταν ακόμα χωριό, τη δεκαετία του 60. Περνούσαν τα αεροπλάνα της σχολής Ικάρων, τα βλέπαμε και ενθουσιαζόμασταν. Ο πατέρας μας ήταν ιερέας. Ένας φίλος του ήταν μηχανικός στην παλιά Ολυμπιακή. Πάντα ερχόταν γεμάτος εμπειρίες από τα ταξίδια του και τον είχαμε θεοποιήσει», λένε ταυτόχρονα και γελώντας.
«Τελείωσα το λύκειο, έδωσα εξετάσεις και ο πατέρας μου αποφάσισε να σπουδάσω μηχανικός, επειδή ήταν λιγότερα τα δίδακτρα», εξηγεί στη συνεχεία ο Στράτος, δίνοντας έμφαση στο γεγονός πως το να γίνεις πιλότος εκείνη την εποχή ήταν μια δαπανηρή υπόθεση.
«Κάτι συνέβη, ανέβαλα τις σπουδές και τότε ήρθε η μεταπολίτευση. Ο πατέρας μας έπιασε δουλειά σε καλύτερο πόστο, είχε καλύτερο εισόδημα και τότε πήρε τη μεγάλη απόφαση να στείλει τον Τηλέμαχο στη Φλόριντα, όπου υπήρχε μία από τις καλύτερες σχολές στον κόσμο, και λίγο αργότερα να στείλει και εμένα. Για να μας στηρίξει και να πραγματοποιήσουμε το όνειρό μας, πούλησε ένα σπίτι και το αυτοκίνητό του».
Η θυσία του ιερέα πατέρα, όμως, απέφερε καρπούς. Οι γιοι του έγιναν πιλότοι, ένα επάγγελμα αρκετά ελιτίστικο για την εποχή. «Τα οικονομικά δεδομένα ήταν στενά τότε για να εισαχθείς στην αεροπορία. Υπήρχε μόνο μία εταιρεία για να δουλέψεις, η Ολυμπιακή, ενώ τα στεγανά ήταν απίστευτα για να καταφέρεις να πετύχεις. Επειδή θεωρείτο ελιτίστικο επάγγελμα, ήταν ανάλογος και ο τρόπος προσέγγισης», σημειώνουν.
Το 1989, ο Τηλέμαχος πέρασε τις εξετάσεις για να γίνει πιλότος στην τότε Ολυμπιακή. Το όνειρο είχε γίνει πραγματικότητα, αλλά μετά από πολύ κόπο. Εξηγεί παράλληλα, ότι το να πετάς μικρά σε μέγεθος αεροσκάφη, τα οποία δεν μπορούν να ανέβουν πάνω από τα σύννεφα, είχε μια επιπλέον δυσκολία από ό,τι σήμερα με την εναέρια κυκλοφορία, τους αυτοματισμούς και την τεχνολογία για την αντιμετώπιση των καταιγίδων. Ο Παναγιώτης που βρίσκεται στην άλλη άκρη του τραπεζιού κουνά το κεφάλι καταφατικά.
«Ο αεροπόρος πρέπει να έχει τη δυνατότητα να παίρνει εμπειρία και να μεταδίδει μεγαλοψυχία. Θέλουμε η επόμενη γενιά να είναι καλύτερη από εμάς», προσθέτει ο Στράτος, κοιτάζοντας τον Παναγιώτη που είναι ο μοναδικός εν ενεργεία πιλότος πλέον της οικογένειας.
Στο τέλος, ο μεγαλύτερος της οικογένειας θέλησε να δώσει έμφαση στην υποστήριξη και την αγάπη που είχαν τόσα χρόνια από την AEGEAN. «Δεν περιμέναμε το μέγεθος της έκπληξης για τον αδερφό μου. Ήταν πολύ συγκινητική εκδήλωση. Ογδόντα άτομα γεμάτα συναίσθημα. Εξαιρετική προετοιμασία, όλος ο κόσμος της AEGEAN, μαζί με τη διοίκηση, έκαναν τα πάντα για να τον ευχαριστήσουν. Πολύ ανθρώπινο, άγγιξε ανθρώπινες χορδές. Ξέρετε τι; Ξεχωρίζει το προσποιητό από το αυθόρμητο. Και εκείνη την ημέρα νοιώσαμε για ακόμα μια φορά, αυτό που βιώναμε τόσα χρόνια ως εργαζόμενοι της AEGEAN. Σεβασμό και αγάπη. Ξέρετε δεν είναι κάτι που το βρίσκεις εύκολα σε εταιρείες τέτοιου μεγέθους».
«Πολλές φορές ήρθα σε δύσκολη θέση από την τόση αγάπη και τη ζεστασιά που έχω δεχτεί», συμπληρώνει συγκινημένος ο Τηλέμαχος, μολονότι πέρασαν σχεδόν δέκα ημέρες από τη συνταξιοδότησή του. «Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία, τα επόμενα τρία χρόνια αναμένεται να υπάρξει έλλειψη 9.000 πιλότων από την αγορά. Μόνο εταιρείες σαν την AEGEAN μπορούν να κάνουν τους ανθρώπους να σκεφτούν σοβαρά να ασχοληθούν με το επάγγελμα του πιλότου», συνεχίζει.
«Πρέπει να κάνουμε τους παλιότερους περήφανους και εμείς με τη σειρά μας να δώσουμε βήμα στους επόμενους», κλείνει ο Παναγιώτης σε αυτή τη συγκινησιακά φορτισμένη συζήτηση που είχαμε στα γραφεία της ΑEGEAN, στο χώρο του αεροδρόμιου. Στο μέρος, όπου άρχισαν όλα!
