Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί ο έρωτας, που δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο, αναγκάστηκε κάποτε να αποκτήσει Άγιο, κατόπιν παπικής εντολής και μάλιστα στο πρόσωπο του Βαλεντίνου, που στον σύντομο και βασανισμένο βίο του, από τον έρωτα γνώρισε μόνο την παρθενία.
Όπως και δεν αντιλαμβάνομαι, γιατί το μοναδικό ανθρώπινο συναίσθημα που γιορτάζει κάθε μέρα και όλη μέρα, χρειάζεται μια ειδική χειμωνιάτικη επέτειο για να νοιώσει ξεχωριστό. Ξέρεις εσύ κανέναν ερωτευμένο που να ξεχνάει να εκφράσει τα «σ’αγαπώ» του;
Καθώς, όμως, η 14η Φεβρουαρίου το καλεί να νοιώσει ο ερωτευμένος βασιλιάς της δικής του επετείου, ένα ολόκληρο σύστημα με πρωταγωνιστή την κόκκινη καρδιά, έρχεται να βάλει το αγαθό συναίσθημα στο δρόμο του γκλίτερ καταναλωτισμού, με χνουδωτά κουκλάκια φέροντα σαχλά μηνύματα, κούπες του τσαγιού με όρκους αιώνιας πίστης, δαντελωτά μαξιλαράκια με μειωμένου IQ υπονοούμενα και ο,τιδήποτε (σε σχήμα οπωσδήποτε καρδιάς) παραπέμπει στο σεξ όπως το κάνουν τα Στρουμφάκια και η Μάγια η Μέλισσα.
Οι εορτασμοί της ημέρας διέπονται από τη λογική του κλισέ, στην πιο βαρετή, στην πιο boring, στην πιο ντεκαβλέ εκδοχή του. Κι επειδή κάποιος διέδωσε πως ο έρωτας περνάει από το στομάχι, το δείπνο με κεριά είθισται να έχει την τιμητική του στην ιεροτελεστία της ημέρας, που περιλαμβάνει ρομαντικό δωράκι και αξέχαστο, κατά προτίμηση, σεξ μετά το επιδόρπιο.
Ο επιχειρηματίας εστιάτωρ, ελάχιστα σόφρων να τυγχάνει, αντιμετωπίζει με πανικό και άκρατο σκεπτικισμό, τον Βαλεντίνιο εορτασμό. Όποιος θέλησε να πρωτοτυπήσει και να το παίξει anti-Valentine, στήνοντας, ας πούμε, μοναστηριακά τεράστια τραπέζια που θα φέρουν πιο κοντά τους μοναχικούς της ημέρας, δεν είδε και μεγάλη προκοπή. Η μέρα επιμένει κλισέ, κι εκείνος θα δει το αγαπημένο του εστιατόριο να γεμίζει τετ-α-τετ κρατήσεις-αποκλείονται γι’απόψε τα 6άρια και τα 8άρια της καλής είσπραξης. Στην πρόθεσή του να πρωτοτυπήσει, θα πέσει και φέτος στην πεπατημένη του wellcome, ένα τριαντάφυλλο για την κυρία, κατιτίς σε καρδούλα ή στην πιο hard core εκδοχή, ένα προφυλακτικό χορηγία, να το μοιραστείτε μετά μισό-μισό.
Στον πονοκέφαλο του μενού, που συνήθως παίζει στανταράκι τέτοια μέρα, δεν χωράνε, επίσης, πολλοί πειραματισμοί. Στην αλυσίδα των ταχαμού αφροδισιακών, το δείπνο οφείλει να εμπεριέχει θαλασσινά-εσύ βάλε με το νου σου κατεψυγμένη γαρίδα-, αβοκάντο, σολομό, φρούτα του πάθους, φράουλες, σοκολάτα, κάτι ελαφρύ που να μην βαρύνει το στομάχι, κάτι φινετσάτο που να μην κάνει ρουστίκ, κάτι του τύπου πολύτιμο, κυριλέ, εξαιρετικό, ιδιαίτερο, σα να λέμε σούσι ή ριζότο με φύλλα χρυσού ή μπρικ ελλείψει χαβιαριού.
Η νύχτα θα ξεκινήσει οπωσδήποτε με σαμπάνια-προσφορά της επιχείρησης. Που φυσικά δεν θα είναι σαμπάνια, αλλά ένα φτηνό σπουμάντε, μέσα στο οποίο ενδεχομένως θα κολυμπά μια φράουλα, ένα φρούτο του δάσους ή ένα ροδοπέταλο ψεκασμένο με χημικά του ανθοπωλείου. Σημασία έχει η ατμόσφαιρα κι η φτώχια θέλει καλοπέραση και μια καλή σκηνοθεσία. Και κάτι σε Σινάτρα, σε Sade ή σε Café del Mar ή σε Whitney, να σπάσει ο πάγος των ζευγαριών που κοιτιούνται αμήχανα περιμένοντας να πάρει φωτιά η νύχτα και να κάνει ο Άγιος το ρομαντικό του θάμα.
Η φυσαλίδα της χαράς, λοιπόν, θα σου ανοίξει την όρεξη για μια σαλάτα με πρασινάδες, μύρτιλα και φράουλες, ένα κριθαρότο με γαρίδες και λέμονγκρας, ένα ριζότο με γλυκιά κολοκύθα, ένα φιλέτο κοτόπουλο με σος σαμπάνιας (το σπουμάντε που λέγαμε) ή ένα φιλέτο με σος σφένδαμου. Η ημέρα απεχθάνεται τα όσπρια, τα αμελέτητα και λοιπά εντόσθια, τη φέτα, τον τραχανά, το κοψίδι, ό,τι θυμίζει βαρβαρότητα ή το τραπέζι μιας καθημερινής. Όμως, όλα, οδηγούν στο εντυπωσιακό φινάλε του επιδόρπιου, που πάσχει από ακατάσχετη κρίση κοινοτοπίας: σουφλέ σοκολάτα σε σχήμα καρδιάς, όπου μέσα από τη λάβα αναδύεται μια ολόκληρη φράουλα, τάρτα με φράουλες σε σχήμα καρδιάς, μαρέγκα με φράουλες σε σχήμα καρδιάς και στο φινάλε, κουτάκι καρδουλάκι με σοκολατάκι καρδούλα γεμιστό με λικέρ φράουλα. Και του χρόνου!
Αν αποφασίσεις να το γιορτάσεις κατ’οίκον και πριβέ, ο νόμος του Μέρφι επιμένει-και με το δίκιο του-πως αυτή τη μέρα, όποιος προσπαθήσει πολύ για να εντυπωσιάσει, την αποτυχία την έχει στο τσεπάκι ή μάλλον στο κρεβάτι του. Το μενού της ερωτευμένης γιορτής θέλει χαλαρή διάθεση, προτιμά να το φας με το χέρι, να το ετοιμάσεις στη στιγμή, να μοιραστείς την ίδια μπουκιά ανορθόδοξα καθισμένος σταυροπόδι στο πάτωμα κι όχι στις γνωστές σκηνοθεσίες με τα κεριά και τα αρωματικά λιβάνια που αποπνέουν την ψύχρα του ανακτόρου των Βερσαλλιών, μεταδίδοντας τα χαμηλά βαρομετρικά και στη διάθεση των πρωταγωνιστών.
Άμα είναι να το γιορτάσεις, έτσι για να ευχαριστήσεις το Θεό και τον Βαλεντίνο για τη χρυσή μοίρα που αξιώθηκες, καλύτερα να το κάνεις με τον δικό σου-μοναδικό-τρόπο, your way που λέμε. Σέξυ και απολύτως βαλεντινικό, μπορεί να είναι μια μοσχαροκεφαλή που γλύφεται με τα δάχτυλα στα «Βλάχικα», μια κρέπα που δαγκώνεται από κοινού στα μεταμεσονύχτια όρθια, η μουστάρδα από το «βρώμικο» που κυλά στο πηγούνι σου-σαν με κοιτάς άγρια μεσάνυχτα μετά από μερικά ποτά του μοιρασμένου έρωτα.
σχόλια