Δεν υπάρχει τίποτε πιο συναρπαστικό στον κινηματογράφο από τον τρόπο που καταγράφει το ανθρώπινο πρόσωπο. Πάρτε για παράδειγμα τον Carl Theodor Dreyer, τον Ingmar Bergman ή τον John Cassavetes, το έργο των οποίων κυριαρχείται από κοντινά πλάνα στα πρόσωπα. Υπάρχουν πολύ λίγοι σκηνοθέτες που εστίασαν στο ανθρώπινο πρόσωπο με τον τρόπο που το έκανε ο Pier Paolo Pasolini. Τα πρόσωπα στον Pasolini είναι συχνά συγκρουσιακά, σπάζοντας τα όρια μεταξύ της οθόνης και του θεατή. Ο Pasolini είχε πει κάποτε ότι το μάτι της κάμερας πάντα καταφέρνει να δει τον εσωτερικό κόσμο ενός χαρακτήρα. Τι αποκαλύπτει λοιπόν η κάμερα του Pasolini, όταν κοιτάμε στα μάτια τους χαρακτήρες του; Ερωτικά χαμόγελα, βλέμματα περιφρόνησης και στιγμές αδυναμίας.
