Αποσπάσματα από συνεντεύξεις του σκηνοθέτη:
Για την Πολιτική: «Τα πολιτικά μας συστήματα είναι βαθιά συμβιβασμένα και δεν έχουν καμία χρησιμότητα πια. Είναι πολύ αργά για επαναστάσεις, και άλλωστε βαθιά μέσα μας δεν πιστεύουμε πως έχουν θετικά αποτελέσματα. Κατά τα άλλα, είμαι ένας αξιοσέβαστος σοσιαλδημοκράτης».
Για το Θεό: «Για μένα η κόλαση ήταν ένας φοβερά υποβλητικός τόπος· πάντοτε όμως θεωρούσα ότι βρίσκεται πάνω στη γη. Η κόλαση δημιουργείται από τους ίδιους ανθρώπους - πάνω στη γη!».
Για τις κοσμοθεωρίες: «Η κοσμοθεωρία μου είναι να μην έχω κοσμοθεωρία. Είμαι ένας σταθμός ραντάρ. Πιάνω διάφορα πράγματα και τα αντανακλώ σαν καθρέφτης, ανακατεμένα με μνήμες, όνειρα και ιδέες. Είναι ο πόθος και η θέληση της δημιουργίας».
Για τον Στριντμπεργκ: «Ο τρόπος που αισθάνεται τις γυναίκες είναι διφορούμενος. Από τη μια τις λατρεύει φοβερά και από την άλλη τις καταδιώκει με μανία. Η ψυχή του είναι μισή γυναίκα και μισή άντρας».
Για την Ούλμαν: «Η Λιβ Ούλμαν με γοητεύει φοβερά. Είναι μια εξαιρετικά υποβλητική ηθοποιός. Στο πρόσωπό της βλέπω να αντικατοπτρίζονται διάφοροι ρόλοι. Έπειτα, μου αρέσει στην προσωπική μου ζωή - αλλά αυτό είναι άλλο θέμα».
Για τον Χιτσκοκ: «Πολλοί από τους περιορισμούς του Χίτσκοκ αλλά και το μεγαλείο του μέσα απ' αυτούς έχουν τη ρίζα τους στο βαρύ του σώμα. Πάντα δουλεύει στο στούντιο χρησιμοποιώντας μια ακίνητη κάμερα· το έχει κάνει σύστημα να χρησιμοποιεί μακρινά πλάνα έτσι ώστε να μην μπαίνει στον κόπο να μετακινείται».
Για τον κινηματογράφο: «Καθόμαστε απλά στη θέση μας, αφήνοντας τις εικόνες να κυλούν πάνω μας. Η βούλησή μας παύει να λειτουργεί. Χάνουμε την ικανότητά μας να κατατάσσουμε τα πράγματα και να τα τοποθετούμε στη σωστή τους θέση. Παρασυρόμαστε σε μια σειρά γεγονότων, συμμετέχουμε σ' ένα όνειρο. Και η κατασκευή των ονείρων είναι μια πολύ ζουμερή δουλειά».
Για τους ηθοποιούς: «Όταν θες να εκφράσεις κάτι σύνθετο, ο ερασιτέχνης δεν σου χρησιμεύει σε τίποτα. Οι ηθοποιοί διδάσκονται για να εκφράζουν την πολυπλοκότητα».
Για το θέατρο: «Έζησα όλη μου τη ζωή στο θέατρο. Και το θέατρο, μ' όλο που είναι ένας προστατευμένος κόσμος, είναι πάντα συλλογικό. Στο θέατρο οι ηθοποιοί δεν είναι ούτε για μια στιγμή ανυπεράσπιστοι απέναντι στον σκηνοθέτη. Διαθέτουν ένα σωρό αποτελεσματικούς τρόπους να του αντισταθούν».
Για το σινεμά: «Είναι ακριβώς όπως τότε που ήμουνα μικρός και έβγαζα τα παιχνίδια μου μέσα από το ντουλάπι. Με τη μόνη διαφορά ότι σήμερα, για κάποιον ανεξιχνίαστο λόγο, με πληρώνουν γι' αυτό, και υπάρχουν άνθρωποι που μου φέρονται με σεβασμό και κάνουν ό,τι τους λέω, πράγμα που καμιά φορά με αφήνει κατάπληκτο».
