ΟΝΟΜΑΖΟΜΑΙ ΜΑΧΜΟΥΝΤ ΧΑΛΙΛ και είμαι πολιτικός κρατούμενος. Σας γράφω από ένα κέντρο κράτησης στη Λουιζιάνα, όπου ξυπνάω τα παγωμένα πρωινά και περνάω τις ατέλειωτες μέρες παρακολουθώντας τις αθόρυβες αδικίες που συντελούνται σε βάρος πολλών ανθρώπων που αποκλείονται από την προστασία του νόμου. Ποιος έχει το δικαίωμα να έχει δικαιώματα; Σίγουρα δεν είναι οι άνθρωποι που συνωστίζονται στα κελιά εδώ μέσα. Δεν είναι ο Σενεγαλέζος που συνάντησα, ο οποίος έχει στερηθεί την ελευθερία του εδώ και ένα χρόνο, με την περίπτωση σε διαρκή εκκρεμότητα και την οικογένειά του έναν ωκεανό μακριά. Δεν είναι ο 21χρονος κρατούμενος που συνάντησα, ο οποίος πάτησε το πόδι του σε αυτή τη χώρα σε ηλικία εννέα ετών, μόνο και μόνο για να τον απελάσουν εν τέλει χωρίς καν ακρόαση. Η δικαιοσύνη ξεφεύγει από το περίγραμμα των κέντρων κράτησης μεταναστών αυτής εδώ της χώρας.
Στις 8 Μαρτίου, με συνέλαβαν πράκτορες του Υπουργείου Εσωτερικής Ασφάλειας [DHS], οι οποίοι αρνήθηκαν να παρουσιάσουν κάποιο σχετικό ένταλμα όταν σταμάτησαν τη σύζυγό μου και μένα καθώς επιστρέφαμε από το δείπνο. Πριν καταλάβω τι συνέβαινε, οι πράκτορες μου πέρασαν χειροπέδες και με ανάγκασαν να μπω σε ένα αυτοκίνητο χωρίς διακριτικά. Εκείνη τη στιγμή, η μόνη μου ανησυχία ήταν για την ασφάλεια της συζύγου μου. Δεν είχα ιδέα αν θα την έπαιρναν κι εκείνη, αφού οι πράκτορες είχαν απειλήσει να τη συλλάβουν αν δεν έφευγε από το πλευρό μου. Οι αρμόδιοι της υπηρεσίας δεν μου έλεγαν τίποτα για ώρες – δεν ήξερα την αιτία της σύλληψής μου ή αν αντιμετώπιζα άμεση απέλαση. Τη νύχτα κοιμήθηκα στο κρύο πάτωμα. Τις πρώτες πρωινές ώρες, οι πράκτορες με μετέφεραν σε μια άλλη εγκατάσταση στην πόλη Ελίζαμπεθ του Νιου Τζέρσεϊ. Εκεί, κοιμήθηκα ξανά στο πάτωμα ενώ μου αρνήθηκαν μια κουβέρτα παρά το αίτημά μου.
Η σύλληψή μου ήταν άμεση συνέπεια της άσκησης του δικαιώματός μου στην ελευθερία του λόγου, καθώς υποστήριζα μια ελεύθερη Παλαιστίνη και τον τερματισμό της γενοκτονίας στη Γάζα, η οποία συνεχίζεται σε πλήρη ισχύ από το βράδυ της Δευτέρας. Με την εκεχειρία του Ιανουαρίου να έχει πλέον διαλυθεί, παρακολουθούμε τους γονείς στη Γάζα να βαστούν και πάλι στην αγκαλιά τους μικρά σάβανα και τις οικογένειες να αναγκάζονται να αντιμετωπίσουν τις βόμβες μαζί με την πείνα και τον εκτοπισμό. Είναι ηθική μας επιταγή να επιμείνουμε στον αγώνα για την ελευθερία τους.
Το Κολούμπια με έβαλε στο στόχαστρο εξαιτίας του ακτιβισμού μου, δημιουργώντας μια νέα και εξαιρετικά αυταρχική πειθαρχική υπηρεσία προκειμένου να παρακάμψει τις δέουσες διαδικασίες και να φιμώσει τους φοιτητές που ασκούν κριτική στο Ισραήλ.
Γεννήθηκα σε έναν παλαιστινιακό καταυλισμό προσφύγων στη Συρία σε μια οικογένεια που έχει εκτοπιστεί από τη γη της, από τη Νάκμπα του 1948. Πέρασα τα νεανικά μου χρόνια κοντά αλλά και τόσο μακριά από την πατρίδα μου. Αλλά το να είσαι Παλαιστίνιος είναι μια εμπειρία που ξεπερνά τα σύνορα. Βλέπω στην περίπτωσή μου ομοιότητες με τον τρόπο με τον οποίο το Ισραήλ φυλακίζει ανθρώπους χωρίς δίκη ή απαγγελία κατηγοριών στερώντας από τους Παλαιστίνιους ακόμα και τα πιο στοιχειώδη δικαιώματά τους. Σκέφτομαι τον φίλο μας Ομάρ Χατίμπ, ο οποίος φυλακίστηκε από το Ισραήλ χωρίς να του απαγγελθεί κατηγορία, καθώς επέστρεφε στην πατρίδα του από ταξίδι. Σκέφτομαι τον διευθυντή του νοσοκομείου της Γάζας και παιδίατρο Δρ, Χουσάμ Αμπού Σαφίγια, ο οποίος αιχμαλωτίστηκε από τον ισραηλινό στρατό στις 27 Δεκεμβρίου και παραμένει σήμερα σε ισραηλινό στρατόπεδο βασανιστηρίων. Για τους Παλαιστίνιους, η φυλάκιση χωρίς τη δέουσα διαδικασία είναι ένα πολύ συνηθισμένο φαινόμενο.
Πάντα πίστευα ότι το καθήκον μου δεν είναι μόνο να απελευθερώσω τον εαυτό μου από τους καταπιεστές, αλλά και να απελευθερώσω τους καταπιεστές μου από το μίσος και το φόβο τους. Η άδικη κράτησή μου είναι ενδεικτική του αντιπαλαιστινιακού ρατσισμού που έχουν επιδείξει τόσο η κυβέρνηση Μπάιντεν όσο και η κυβέρνηση Τραμπ τους τελευταίους 16 μήνες, καθώς οι ΗΠΑ συνέχισαν να προμηθεύουν το Ισραήλ με όπλα για να σκοτώνουν τους Παλαιστίνιους αποτρέποντας τη διεθνή παρέμβαση. Εδώ και δεκαετίες, ο αντιπαλαιστινιακός ρατσισμός είναι αυτός που έχει καθοδηγήσει τις προσπάθειες για την επέκταση των νόμων και των πρακτικών των ΗΠΑ που χρησιμοποιούνται για τη βίαιη καταστολή των Παλαιστινίων, των Αραβοαμερικανών και άλλων κοινοτήτων. Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος για τον οποίο στοχοποιήθηκα.
Ενώ περιμένω τις νομικές αποφάσεις που κρατούν το μέλλον της συζύγου και του παιδιού μου στην κόψη του ξυραφιού, εκείνοι που επέτρεψαν τη στοχοποίησή μου παραμένουν στις υψηλές θέσεις τους στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια. Οι πρόεδροι (Minouche) Shafik, (Katrina) Armstrong και ο κοσμήτορας του ιδρύματος (Keren) Yarhi-Milo έθεσαν τις βάσεις για να με στοχοποιήσει η κυβέρνηση των ΗΠΑ, τιμωρώντας αυθαίρετα φιλοπαλαιστινίους φοιτητές και επιτρέποντας viral εκστρατείες δυσφήμησης –βασισμένες στον ρατσισμό και την παραπληροφόρηση– να περάσουν και να κλιμακωθούν ανεξέλεγκτα.
Το Κολούμπια με έβαλε στο στόχαστρο εξαιτίας του ακτιβισμού μου, δημιουργώντας μια νέα και εξαιρετικά αυταρχική πειθαρχική υπηρεσία προκειμένου να παρακάμψει τις δέουσες διαδικασίες και να φιμώσει τους φοιτητές που ασκούν κριτική στο Ισραήλ. Το Κολούμπια παραδόθηκε στις ομοσπονδιακές πιέσεις αποκαλύπτοντας τα αρχεία των φοιτητών στο Κογκρέσο και υποκύπτοντας στις απειλές της κυβέρνησης Τραμπ. Η σύλληψή μου, η αποβολή τουλάχιστον 22 φοιτητών του Κολούμπια –σε ορισμένους αφαιρέθηκε το ο πτυχιακός τους τίτλος λίγες εβδομάδες πριν από την αποφοίτηση– και η αποβολή του προέδρου του φοιτητικού συνδέσμου SWC (Student Workers of Columbia) Grant Miner, αποτελούν σαφή παραδείγματα.
Αν μη τι άλλο όμως, η κράτησή μου αποτελεί απόδειξη της δύναμης του φοιτητικού κινήματος στη μετατόπιση της κοινής γνώμης προς την κατεύθυνση της απελευθέρωσης της Παλαιστίνης. Οι φοιτητές βρίσκονταν ανέκαθεν στην πρώτη γραμμή των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων –στις διαμαρτυρίες κατά του πολέμου του Βιετνάμ, στην αιχμή του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα, στον αγώνα κατά του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική. Και σήμερα –ακόμη κι αν το κοινό δεν το έχει ακόμη κατανοήσει πλήρως– οι φοιτητές είναι αυτοί που μας κατευθύνουν προς την αλήθεια και τη δικαιοσύνη.
Η κυβέρνηση Τραμπ με στοχοποίησε ως μέρος μιας ευρύτερης στρατηγικής για την καταστολή κάθε διαφωνίας. Οι κάτοχοι βίζας, οι κάτοχοι πράσινης κάρτας και οι απλοί πολίτες θα βρεθούν αδιακρίτως στο στόχαστρο για τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Τις επόμενες εβδομάδες, φοιτητές, συνήγοροι και εκλεγμένοι αξιωματούχοι πρέπει να ενωθούν για να υπερασπιστούν το δικαίωμα διαμαρτυρίας για την Παλαιστίνη. Δεν διακυβεύεται μόνο η ελευθερία της φωνής μας, αλλά οι θεμελιώδεις πολιτικές ελευθερίες όλων μας.
Έχω πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι αυτή η στιγμή ξεπερνά τις προσωπικές μου συνθήκες, ελπίζω ωστόσο να είμαι ελεύθερος ώστε να μπορέσω να ζήσω από κοντά τη γέννηση του πρώτου μου παιδιού.
Με στοιχεία από The Guardian
