Άγγελοι
Βλέπεις μια μορφή που δεν ήξερες, να φανερώνεται αθόρυβα στο δωμάτιο, και να του στρώνει το μαξιλάρι
ΥΠΑΡΧΟΥΝ μερικές φορές δίπλα στους ανθρώπους που πάσχουν ή πεθαίνουν κάτι πρόσωπα αμίλητα συνήθως, που τους βαστάνε το παλτό να το φορέσουν ή τους αλλάζουν τον ορό κι έπειτα τους χαϊδεύουν. Είναι πρόσωπα που το έχουν πάρει απόφαση να συνοδέψουν το φίλο τους, τον εραστή ή τον συγγενή τους ως την άκρη της ζωής, κρατώντας του το χέρι. Ένα είδος αγγέλων, κυριολεκτικά.
Θα περίμενε κανείς ότι η σκληρότητα του νέου κόσμου θα τα είχε εξαφανίσει. Και όντως δεν τα συναντάς καθημερινά. Οι περισσότεροι βαδίζουν ουσιαστικά μόνοι στο θάνατό τους, με αποκλειστικές στην καλύτερη περίπτωση, αλλά να, εκεί που πας μια επίσκεψη σε κάποιον με μαδημένο κεφάλι, βλέπεις μια μορφή που δεν ήξερες, να φανερώνεται αθόρυβα στο δωμάτιο, και να του στρώνει το μαξιλάρι, να του δίνει το χάπι του. Ένας μυστικός εραστής, μια αποσιωπημένη φίλη- πού ήταν κρυμμένος τόσον καιρό; Σε χαιρετά σχεδόν με αιδημοσύνη, σοβαρά, κι έπειτα σας αφήνει μόνους να τα πείτε.
Κι εσύ κοιτάς το φίλο που σβήνει, συνειδητοποιώντας πόσο λίγο τον ήξερες. Και πόσο λίγο τον ακολουθείς στο τελευταίο του δρόμο. Μέχρι εκεί που στρίβουν οι λάσπες.
Σε παρηγορεί η σκέψη ότι τουλάχιστον ήταν τυχερός να έχει έναν άγγελο. Δεν συνηθίζεται· υπάρχουν λίγοι. Διότι το να φροντίζεις εκείνον που τον εκμηδενίζει ο θάνατος, είναι μεν μια θυσία που χορταίνει κι εσένα – αλλά σε ρίχνει σε μεγάλη μοναξιά, μετά. Όταν αδειάζεις το διαμέρισμά του. Όταν γυρνάς στο γραφείο, δίχως να είσαι άγγελος πια.
