Διώχνοντας σαν αλογόμυγα την ενοχλητική ασυναρτησία της ζωής σου Μια σκέψη για το τέλος του καλοκαιριού
Ξαπλωμένοι σε πετσέτες, αραχτοί κάτω από δέντρα, παρασιτώντας ενίοτε εις βάρος ανθρώπων ευγενών ή απλώς κορόιδων, διώχνοντας πάντα από το μυαλό σαν αλογόμυγα την ενοχλητική ασυναρτησία της ζωής μας, τις έκδηλες αντιφάσεις μας ή τον ναρκισσσιστικό κωλοπαιδισμό μας που δεν δώσαμε ποτέ του αγγέλου μας νερό·
διαπρέψαμε κι αυτό το καλοκαίρι στην κριτική, ανατέμνοντας ό,τι πετάει κι ό,τι κινείται ― συχνά με ρητορική δραματική, που υποδήλωνε άνθρωπο σπαρασσόμενο από ευθύνη και ευαισθησία, παρότι οι τολύπες των μπάφων κι η δρόσος του τζιν τόνικ μπέρδευαν λίγο τα λόγια μας και μερικές φορές προδίδανε την βιασύνη μας ν' ανέβει το ποστ, να δοξαστούμε από το παρεάκι, για να προλάβουμε να γαμήσουμε πριν έρθει ο βλακάκος που μάς φιλοξενεί.
Νοιώσαμε όμορφα ακόμη ένα καλοκαίρι. Οι καλύτεροι. Οι πιο άτεγκτοι. Οι πιο αδικημένοι. Οι πιο σέξι. Οι πιο στοχαστικοί.
Πόσο άδικο να γυρίζουμε στην πόλη. Να νοιώθουμε ήδη, πάλι κουρασμένοι. Εμείς, οι βλάμηδες των ορέων, οι εραστές της βαθιάς, γαλάζιας θάλασσας...
