Δίπορτο
Τσόκαρα που υψώθηκαν, υψηλότητες τεταπεινωμένες
Χα! Πάνω ο Παράδεισος, κάτω η Κόλαση. Μακάρι τα στρατόπεδα να ήταν τόσο διακριτά. Η ζημιάρικη φύση έχει αποδείξει ότι πέφτει ανήμερη αντικατασκοπεία, στα πάθη και τους ρόλους. Και ποιός δεν έχει συναντήσει αγίες που πηδιούνται σα σκυλιά; Σκυλιά που έγιναν μυροβλήτες; Τσόκαρα που υψώθηκαν, υψηλότητες που φέρθηκαν μικροπρεπώς.
Στην πιο ωραία σκηνή του «Εάν», ο άτεγκτος δικαστής αφού στείλει στην πυρά έναν κακομοίρη, πάει στο πίσω δωμάτιο, απεκδύεται την πορφύρα του και σκύβει να μαστιγωθεί από μια νομινατρίξ λαγνοβοώντας.
Τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται. Στη ζωή υπάρχει πολύ μπέρδεμα και «νοθεία», ο άνθρωπος δεν βολεύεται μόνο με το Καλό και την Πράξη της Δημιουργίας― θέλει και τα ξινά του. Και αντιστρόφως: κάθε χαμούρα νοσταλγεί την αγνότητα.
Μεταξύ Παραδείσου και Κολάσεως, εκτείνεται η γκρίζα αλάνα της ανθρώπινης βούλησης - δεν ξέρεις τι νάρκη θα πατήσεις κάθε μέρα μέχρι να φτάσεις στη δουλειά σου.
Γι αυτό και θεωρώ τόσο σπουδαίο ποιητή τον Σολωμό- είναι από τους μετρημένους που το διέγνωσε και προσπάθησε συνειδητά και επίπονα να το βάλει στην Τέχνη του. Τέχνη, χωρίς αυτή τη διάχυση των ορίων Καλού και Κακού (ακόμη κι αν εκφράζεται αδέξια ή εύθραυστα ή φαντεζί, όπως π.χ. στον Ζενέ) δεν μπορεί να διαρκέσει πολύ.
