To ελληνικό καλοκαίρι, με λίγο αφρό
Η φωτογραφία είναι του αρχιτέκτονα Άρη Κωνσταντινίδη τραβηγμένη στο Αίγιο το 1963. Είναι από ένα πολύ σπάνιο βιβλίο, έργο τέχνης, που το επιμελήθηκε προσωπικά ο αρχιτέκτονας, με χρηματοδότηση από το ίδρυμα Φορντ. Το «Στοιχεία Αυτογνωσίας», που δεν επανεκδόθηκε μετά, σε αντίθεση με τά άλλα του βιβλία.
Η λίγο αφρισμένη θάλασσα, ο χαλασμένος φράχτης, το μοναδικό γούστο στα χρώματα (ασβέστης, λουλακί, κόκκινο, γαλαζοπράσινο, ώχρα), το κορεσμένο φιλμ που θυμίζει τεχνικολόρ ιντερλούδιο του Όζου, η απουσία ανθρώπων που σε κάνει να πιστεύεις ότι κάπου έβρεξε, κάποιος την πούλεψε αφήνοντας τη ζωντοχήρα στα κλάματα ή είναι τέλος καλοκαιριού ― όλα αυτά και άλλα που είναι μέρος της ίδιας παραληρηματικής ανάγνωσης με μεθάνε με μελαγχολία, γιατί είναι κάτι φευγάτο, ανεπιστρεπτί, αλλά δεν βαριέσαι, ας είναι αυτό το καλοκαίρι γεμάτο ανθρώπους, ζεστό το χέρι και μη κεκορεσμένα χρώματα.
Άσε τους ζέφυρους τώρα· σηκώνει βοριαδάκι...
