Επάγγελμα τσατσά
Η γελοία μυθοποίηση του trafficking και της μαστροπείας
ΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΤΟΥ ΣΕΞ, είναι κάτι που δεν κρίνω. Όπως δεν κρίνω έναν ξυλουργό. Ή έναν προγραμματιστή. Υπάρχουν πορνείες βαρύτερες από το να ανοίγεις τα πόδια σου: π.χ. το να σκύβεις το κεφάλι – ειδικά σε κάποιον που σιχαίνεσαι.
Κρίνω όμως αυτούς που κάνουν trafficking. Aυτούς που διατηρούν αλυσίδες μπορντέλων. Τις μεγαλόσχημες τσατσάδες. Τη μπίζνα του νταβατζή. Την Μαντάμ Κλοντ.
Η πόρνη, από την αρχαιότητα, μπορεί να συμβολίσει έως και κάτι ιερό· η τσατσά, όχι. Η πόρνη μπορεί να γίνει μια κρυφή φαντασίωση ελευθερίας για όσους ζουν σε μικροαστικές κουζίνες μιλώντας για το νοίκι και το σχολείο των παιδιών. Κανείς όμως δεν ζήλεψε την ελευθερία της τσατσάς. Απλούστατα διότι δεν υπάρχει. Αν η πόρνη επαναστατεί σε κάτι, η τσατσά το κάνει εμπόριο – δηλαδή το ξαναμπάζει στην κοινωνία από τον κυνικότερο δρόμο.
Οπότε καταλαβαίνω την μυθολογία γύρω από τις πόρνες (παλιοί πελάτες που ακόμη αναστενάζουν για την Γαβριέλλα, gays που βρήκαν αντιστοιχίες με τα δικά τους ― την «πολυσυλλεκτικότητα» του ψωνιστηριού είτε την επαναστατικότητα που εμπεριέχει το να απαιτείς τα δικαιώματά σου ως gay, διανοούμενοι που πειραματίζονται με τα όρια γενικώς κ.λπ.), ομολογώ όμως ότι δεν καταλαβαίνω καθόλου την μυθοποίηση των τσατσάδων – όσο πλούσιες κι αν έγιναν.
Στα οργανωμένα κυκλώματα της πορνείας δεν υπάρχει παρά κακοποίηση, έγκλημα, εκμετάλλευση και μαφίες. Όλα είναι λεφτά, εκβιασμός και παρακμή.
Ας συνέλθουμε.
