H ωραιότερη συνέντευξη μιας γυναίκας που έχει γράψει θεατρικά έργα και θέλει πια να ζει κλεισμένη σπίτι της
Τέσσερα αποσπάσματα από τη συνομιλία της Λούλας Αναγνωστάκη με τη Σόνια Ζαχαράτου στο Bημαgazino. Yπόδειγμα μοντέρνας συνέντευξης, για τρείς λόγους: 1) Το ύφος της ταιριάζει με την συγγραφέα― αντιδραματική, τελικά όμως θεατρική. 2) Την εικονίζει πιστά χωρίς να χρειάζεται να καταφύγει σε αδιακρισίες. 3) Κάνει χιούμορ με το θάνατο― δύσκολο πολύ.
Δείχνει επίσης ότι, 80 χρόνια μετά, ο τρόπος συνεντεύξεων της Djuna Barnes έχει ξαναγίνει ο αποτελεσματικότερος: να τα λες όλα, χωρίς να λες τίποτα. Να κυκλώνεις το θέμα, χωρίς να το καρφώνεις.
Γιατί είμαστε κουρασμένοι.
―Η εμφάνισή σας είχε μια θεατρικότητα.
«Η ζωή μου είχε μια θεατρικότητα· αλλά δεν τη σκηνοθετούσα. Ετσι ήταν».
―Ανήκετε στην αστική τάξη της Αθήνας που φέρει τα στοιχεία μιας παλιάς αριστοκρατικότητας.
«Δεν ξέρω πώς το εννοείτε αυτό».
―Οτι έχετε μια φινέτσα, ευγένεια, καλούς τρόπους...
«Αυτό είναι δικό σας. Να το γράψετε αυτό, παρακαλώ. Οτι είναι δικό σας».
―Εχετε αντίρρηση; Ετσι δεν είστε;
«Φυσικά. Προσπαθώ να είμαι έτσι πάντα. Καλύτερα να πούμε άλλα... Είδατε τι ωραία που είναι έξω; Η πλατεία... Βγείτε στο μπαλκόνι να δείτε. Το καφενείο απέναντι, εκεί που καθίσαμε, παλιά. Τι λέγαμε τότε;».
―Μου είχατε πει να μην κουβεντιάζω με τον αγαπημένο μου δύσκολα θέματα ψυχής. Μόνο τα ανάλαφρα να του λέω...
«Εγώ σας τα είπα αυτά; Εντύπωση μου κάνει· δεν τα θυμάμαι... Σας αρέσουν τα τριαντάφυλλά μου;».
―Ναι. Η ζωή σας σε ένα σπίτι με πολλά λουλούδια.
«Ναι, τότε πάντα με λουλούδια. Τριαντάφυλλα».
♦♦♦♦
―Εχετε κάποιο παράπονο από τη ζωή σας;
«Πολλά, πάρα πολλά, αν τα αρχίσουμε δεν τελειώνουμε, είναι άλλη συνέντευξη».
―Τι είδους παράπονα;
«Τα παράπονα είναι από τον Χειμωνά και είναι και προς τον Χειμωνά».
―Για ποιο πράγμα;
«Για τη σχέση μας».
―Είναι και που εκείνος έφυγε από τη ζωή;
«Οχι, αυτό είναι κοινό».
―Ο Χειμωνάς είχε παράπονα από εσάς;
«Ηταν τόσο ψεύτης που δεν ξέρω».
―Εχουν μια γοητεία οι άνδρες που λένε ψέματα;
«Οχι. Οταν λένε ψέματα, τους καταλαβαίνεις. Ο Γιώργος δεν ήταν έτσι. Δεν έλεγε ψέματα. Είναι άλλο να λες ψέματα και άλλο να είσαι ψεύτης. Ο Γιώργος ήταν ψεύτης. Ηταν έτσι φτιαγμένος. Αυτό έχει μια γοητεία».
―Νομίζω ότι σας αγαπούσε υπερβολικά.
«Δεν ξέρω. Υπερβολικά ή καθόλου».
♦♦♦♦
―Γιατί, κυρία Αναγνωστάκη, μερικές φορές, πολύ σοβαρά θέματα της ζωής μας μοιάζει να μη θέλουμε να τα αναγνωρίσουμε;
«Αναπτύσσουμε άμυνες. Εγώ έλεγα τα πάντα· δεν έκρυβα. Ολα τα έβγαζα από μέσα μου. Τα πέπλα, όμως... Εμείς είχαμε πολλά πέπλα ανάμεσά μας...».
―Τι εννοείτε; Ποια πέπλα;
«Με τον Χειμωνά λέω. Τώρα προχώρησα περισσότερο την κουβέντα, δεν πρέπει, και δεν θέλω οι άλλοι να σκέπτονται αυτό που σκέπτομαι εγώ. Δεν θέλω να καταλαβαίνουν. Την κρύβω τη σκέψη μου».
―Συμφωνώ, γιατί πρόκειται για συνέντευξη. Αλλά δεν θέλετε με μια καλή σας φίλη να μοιραστείτε πράγματα;
«Απαπα! Είναι καλές φίλες, αλλά μακριά».
―Αρα έχετε έναν κόσμο μυστικό.
«Ναι, τελείως δικό μου, όχι ότι είναι τίποτα σπουδαίος, αλλά δεν αφήνω κανέναν να μπει. Να το γράψετε κι αυτό, παρακαλώ· ότι δεν είναι σπουδαίος κόσμος...».
♦♦♦♦
―Γιατί κάθεστε απέναντι από την τηλεόραση; Τι παρακολουθείτε;
«Ειδήσεις. Πολύ. Συνέχεια. Ολα τα παρακολουθώ. Θέλω να είμαι εντός των πυλών».
―Είστε λίγο ανήσυχη με όσα συμβαίνουν;
«Ας γίνει ό,τι γίνει. Ετσι ή αλλιώς θα πεθάνουμε...».
―Να σας αφήσω τώρα για να ξεκουραστείτε;
«Οπως θέλετε. Και όποτε θέλετε να ξανάρθετε».
