H υπεροχή του τσέκινγκ
Πάω ν’ ανεβάσω μια φωτογραφία από το ταξίδι μου και διστάζω. Υπάρχει πάντα μια ξιπασιά στα ταξιδιωτικά τσέκινγκ ― είτε το θες είτε όχι. Ακόμα κι αν ποστάρεις από το νοσοκομείο των Κέδρων του Λιβάνου, το ονομα ενός ξένου τόπου αναδίδει κάποια υπεροχή. Δείχνεις ανώτερος.
Κι όμως, αυτό που δείχνει η φωτογραφία είναι ένα αίθριο με πλακάκια. Υπάρχουν και καλύτερα στην Αθήνα. Αλλά δεν θά ‘καναν την ίδια εντύπωση. Ούτε θα προκαλούσαν αίσθημα υπεροχής ή φθόνου.
Υπάρχει λόγος. Γιατί το ταξίδι δεν είναι μόνο οι ωραίοι τόποι. Κυρίως (τουλάχιστον για μένα) είναι η μετακίνηση ―η απομάκρυνση από την κοινωνία που την ξέρεις και σε ξέρει. Η δυνατότητα να φύγεις από τον κλοιό που σε ετεροκαθορίζει και σε σκεπάζει με τον μανδύα του αναπόφευκτου ως προς τι θα δεις, θα πεις, θα ζήσεις και θα είσαι.
Παίρνοντας απλά ένα πρωί το αεροπλάνο, είναι και σα να λες: Υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές, ω αδελφοί, που κάνουν πορτοκάλια. Αλλιώτικα απ’ τα δικά σας, αδιάφορα για τον ήλιο και το χώμα σας. Δεν υπάρχει μόνο στη ζωή αυτό που εσείς ζείτε -κι εγώ από δίπλα σας.
Είναι επίσης σα να λες στον εαυτό σου: Σε βάζω κάπου αλλού και είσαι άλλος. Σε παίρνω από τους κακούς γειτόνους και την χάλια καθημερινότητα, σε βάζω σε ένα κήπο άχρονο, εκτός παραγωγικής διαδικασίας, όπου ο ήλιος είναι σα χάδι και τα νερά κυλώντας έρχονται από το Πουθενά και πάνε στο Περίπου. Κι είσαι αυτό που θες εσύ να είσαι, αφού κανένας δεν μπορεί να σε επικαθορίσει, κι ούτε κανείς σε ξέρει― τί θείο πλάσμα είσαι, ή τι κουμάσι.
Αυτή είναι η ουσιαστική υπεροχή του ταξιδιώτη ―όχι τα αξιοθέατα. Είναι για λίγο, κάπως, κάπου, σα να μην έχεις την ανάγκη τους. Σα να μη δίνεις δέκαρα τι θα πουν για σένα.
Οπότε γιατί διστάζεις ν’ ανεβάσεις την φωτογραφία με τα πλακάκια σου;
Εδώ, βρισκόμαστε εκεί από όπου ξεκινήσαμε.
