Και μάς φώναζε το κύμα, το φιλί δεν είναι κρίμα
Παλιοϊστορίες
Στο κακογραμένο Answered Prayers του Καπότε, που από διεστραμένη περιέργεια διάβασα μόλις (σε επιπόλαια έκδοση που έχει παραλλάξει τον τίτλο σε «Βρώμικα σαλόνια της μπουρζουαζίας» και μεταφράζει το Golden Shower σε «χρυσαφί ράντισμα» ή κάτι τέτοιο) κατάλαβα πόσο δικαίως οι πλούσιοι του κόσμου έκλεισαν την πόρτα κατάμουτρα στον ξεπεσμένο συγγραφέα. Δεν έχει γραφτεί στην ιστορία του outing πιο άγριο και κακόψυχο βιβλίο. Που έτσουξε τόσο, διότι ανέφερε γεγονότα, όχι μυθεύματα.
Δεν θα το ανέφερα, αν δεν είχε μέσα κάτι που στην Ελλάδα δεν γράφτηκε ποτέ. Την ερωτική σχέση του πρίγκιπα Παύλου, κατοπινού βασιλιά της Ελλάδας με το «καλύτερα σπιτωμένο αγόρι του κόσμου», τον Ντέναμ Φουτς― Ντένι για τους φίλους του. Η πληροφορία (που τελικά ήταν γνωστή και με πολλές σκαμπόζικες λεπτομέρειες) δεν προκαλεί το ενδιαφέρον για τα προσωπικά του Παύλου, αλλά γιατί φωτίζει πλαγίως τον χαρακτήρα ενός ιντριγκαδόρικου προσώπου που έπαιξε περίεργο έως εξοργιστικό ρόλο στη μεταπολεμική ιστορία της Ελλάδας: τη Φρειδερίκη. Όπως τελικά όλοι ήξεραν, εκτός από τον ελληνικό λαό, ο Παύλος ενώ ήταν ήδη παντρεμένος με τη Φρειδερίκη, είχε νοικιάσει δωμάτιο για τον Ντένι στο ξενοδοχείο της Μεγάλης Βρετανίας και το είχε δίπορτο με το Παλάτι.
Παραθέτω το απόσπασμα. Μιλά ο ήρωας/ Καπότε:
Ο Ντένι, πολύ πριν κάνει την εμφάνισή του στο λιμάνι μου, ήταν ένας πασίγνωστος σε μένα θρύλος, ένας μύθος που έφερε τον τίτλο «Το καλύτερα σπιτωμένο αγόρι στον κόσμο».
Στα δεκάξι του, ο Ντένι ζούσε σε μια άθλια κωμόπολη- πέρασμα της Φλόριντα και δούλευε στο αρτοποιείο του πατέρα του. Η σωτηρία -κάποιοι θα έλεγαν η καταστροφή- έφτασε ένα ωραίο πρωινό με την παχουλούτσικη μορφή ενός εκατομμυριούχου που οδηγούσε μια ολοκαίνουργια -ειδική παραγγελία- καμπριολέ Ντούζενμπεργκ του 1936. Ο τύπος ήταν μεγιστάνας της βιομηχανίας καλλυντικών και η περιουσία του οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό σε μια περίφημη λοσιόν μαυρίσματος. Είχε κάνει δύο γάμους, μα η προτίμησή του ήταν ο Γανυμήδης σε ηλικίες ανάμεσα στα δεκατέσσερα και τα δεκαεφτά. Όταν είδε τον Ντένι, πρέπει να ένιωσε σαν συλλέκτης αντικών πορσελάνης που ξεστράτισε σε κάποιο παλιατζίδικο και ανακάλυψε ένα λευκό πιάτο Μάισεν με ανάγλυφο κύκνο: τι σοκ! τι αδηφάγο ρίγος! Αγόρασε ντόνατς, κάλεσε τον Ντένι για μια βόλτα με την Ντούζενμπεργκ, του έδωσε ακόμη και το τιμόνι. Το ίδιο βράδυ, χωρίς να επιστρέφει στο σπίτι ούτε καν για μια αλλαξιά εσώρουχα, ο Ντένι βρισκόταν ήδη εκατόν πενήντα χιλιόμετρα μακριά, στο Μαϊάμι. Έναν μήνα αργότερα, οι απαρηγόρητοι γονείς του, που βυθίστηκαν στην απελπισία αφού έστειλαν ομάδες διάσωσης να ψάξουν σε όλους τους βάλτους της περιοχής, έλαβαν μια επιστολή με σφραγίδα από το Παρίσι. Η επιστολή έμελλε να γίνει η πρώτη σε ένα πολύτομο λεύκωμα με τίτλο Τα ταξίδια ανά τον κόσμο του γιου μας Ντέναμ Φουτς.
Παρίσι, Τύνιδα, Βερολίνο, Κάπρι, Σεντ Μόριτς, Βουδαπέστη, Βελιγράδι, Καπ Φερά, Μπιαρίτς, Βενετία, Αθήνα, Κωνσταντινούπολη, Μόσχα, Μαρόκο, Εστορίλ, Λονδίνο, Βομβάη, Καλκούτα, Λονδίνο, Λονδίνο, Παρίσι, Παρίσι, Παρίσι - και ο αρχικός ιδιοκτήτης του είχε μείνει πολύ πίσω, μακριά πίσω εκεί στο Κάπρι, καλέ μου. Επειδή στο Κάπρι ο Ντένι τράβηξε το βλέμμα ενός εβδομηντάχρονου παππού που τύγχανε να είναι και διευθυντής της Ντατς Πετρόλεουμ και την κοπάνησε μαζί του. Ο κύριος αυτός έχασε τον Ντένι από κάποιον γαλαζοαίματο - τον πρίγκιπα Παύλο, μετέπειτα βασιλέα Παύλο της Ελλάδας, ο πρίγκιπας ήταν πολύ πιο κοντά στην ηλικία του Ντένι και η στοργή μεταξύ τους ήταν αρκετά ισορροπημένη, σε βαθμό που κάποτε επισκέφθηκαν έναν τεχνίτη τατουάζ στη Βιέννη και έκαναν το ίδιο ακριβώς τατουάζ - ένα μικρό γαλάζιο έμβλημα πάνω από την καρδιά, αν και δεν θυμάμαι τι ήταν ή τι συμβόλιζε.
Ούτε μπορώ να φέρω στη μνήμη μου πώς τερματίστηκε το ειδύλλιο. Πάντως το Τέλος ήρθε με καβγά επειδή ο Ντένι σνίφαρε κοκαΐνη στο μπαρ του ξενοδοχείου Μπο Ριβάζ στη Λοζάνη.
― Τρούμαν Καπότε, Τα βρώμικα σαλόνια της μπουρζουαζίας, εκδ. Οξύ, μτφ. Μαρία Παΐζη
