Κριστόφ Ζανούσι. Επιστήμη και Στοργή
Η Επιφώτιση, ήταν η ταινία του που μ' έστειλε κανονικά. Βγήκα παραπατώντας από το σινεμά. Άρχισα να διαβάζω Καίσλερ και Λόρεντζ, να πηγαίνω στο Όρος. Αποενοχοποιούσε το ψάξιμο, τις μετακινήσεις, την εσωτερική έρευνα -για αδιαμόρφωτους ανθρώπους που ψάχνονται, αυτός ήταν ο κατάλληλος σκηνοθέτης. Αλλά και η εποχή ήταν ευμενής προς την κουλτούρα, ευνοούσε τη μελέτη, θεωρούσε τη περιέργεια και το ψάξιμο καλά πράγματα.
Όπως και είναι.
(Πάντα με φρίκαρε το απλανές στυλ τύπου πρεζάκι, η αυταρέσκεια της εφηβικής χαζομάρας, το θράσος της ημιμάθειας, τα μικρομέγαλα που τα ξέρουν όλα, λυώμα με το γάλα τους...)
Κι αργότερα, Η Χρονιά του Ήσυχου Ήλιου, ταινία με δικό της ρυθμό.
Σοβαρός τύπος ο Ζανούσι. Δένει καλά με τον ευθύ, λακωνικό σινεμά της Πολωνίας ― επιστήμη και στοργή για τους ανθρώπους που ξεπετάχτηκαν αδιάβαστοι σε ένα κόσμο γρίφων, που πότε μοιάζει θαύμα, πότε μπλόφα. Και έτσι όπως ήρθαν, φεύγουν. Αδιάβαστοι.
Και σαστισμένοι.
