Να λες το καθετί με τ’ όνομά του
Εκεί που νόμιζα ότι βαριέμαι πια τον Εγγονόπουλο
Στα πρώτα χρόνια μου διάβαζα κι εγώ τα sos της γενιάς μου. Μεταξύ άλλων Εγγονόπουλο. Υπήρξε το δέον μερίδιο συγκίνησης και θαυμασμού, που βαθμηδόν ξεθώριασε. Ώσπου τον ξέχασα (κι αυτόν).
Τυχαία σήμερα στο γραφείο, άνοιξα ένα βιβλίο κι έπεσα σε αυτό. Που είναι αριστούργημα. Λησμονημένο. Κι όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, «το λείψανο που φύτεψες στον κήπο σου τον άλλο χρόνο άρχισε να βλασταίνει ― θ' ανθίσει εφέτος».
Έτσι είναι πάντα με την αληθινή τέχνη. Τίποτα δεν πεθαίνει· ποτέ· ούτε εμείς· το χώμα τυλίγει τον πεθαμένο με την επόμενη άνοιξή του· το λέει κι ο Αρσένι Ταρκόφσκι σ' εκείνο το πολύτιμο δικό του ποίημα. Είμαστε όλοι αθάνατοι. Είμαστε αυτοί που τραβούν τα δίχτυα στις άκρες της οθόνης.
Πριν γίνουν όλα αυτά, είχα φωτογραφίσει την Μερόπη στο παράθυρο, χωρίς χαμέρπεια, με τριαντάφυλλα...
Νίκος Εγγονόπουλος
Οι φωνές
εις Ανδρέαν Breton
μες απ’ τις γρίλιες τις κλειστές
στην κίτρινη
τη φλόγα
του μεσημεριού
—όταν τ’ αγάλματα σιωπούν
κι οι μύθοι στέργουν—
οι φωνές
δονούν
πρώτα
αχνά
αργά
κι ύστερα
βροντερά
και γρήγορα
μες στο σοκάκι
κι αποκαλύπτουν ξάφνου τα αιώνια μυστικά
άλλοτε
—φυσικά—
είν’ τρομερές και φοβερές
σαν τάφοι
κι άλλοτε
πάλε
στοργικές
σαν τάφοι πάλι
κι ωσάν θωπεία
μακριών
λεπτών
δακτύλων
και λεν
το καθετί
με τ’ όνομά του
λεν το νερό
της βρύσης
στόμα
τα μαύρα
τα ψηλά
τα δέντρα
λήθη
τη νύχτα μες
στις ρεματιές
Ομφάλη
λεν τα κλαμένα μάτια
«φίλη»
τα δροσερά άλικα χείλια
φύλλα
τα ερωτικά τα δόντια
εφιάλτη
του έρωτα τα πορφυρά κρεβάτια
αβύσσους
του λιμανιού τα μαύρα
τα νερά
λυχνάρι
και λεν τις
σκουριασμένες άγκυρες
τ’ ονείρου
θρήνο
βάζουν πολύχρωμα φτερά
στο θλιβερό
τ’ Ορφέα βλέμμα
στ’ Ορφέα
τα χέρια
βάζουνε βεντάλιες
ξεσκίζουνε
τα φλογισμένα του
φουστάνια
κοσμούν
την κεφαλή του
με νταντέλες
πολύ λεπτές
(στ’ Ορφέα
την κορφή
μπήγουν
σημαίες)
πετούν μες
στων χρησμών το χάος
αίμα
και ξαναλέν τις
φοινικιές
δαυλιά
στέκουνε με λυγμούς
στη λέξη σφύρα
ονόμασαν σιγή
τη λέξη θύρα
το θάνατο είπαν
μουσική μες στα
μηνίγγια
και λένε δάσος
μες στη νύχτα
την καρδιά
μου
Νίκος Εγγονόπουλος. 1946. Η επιστροφή των πουλιών. Αθήνα: Ίκαρος. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Νίκος Εγγονόπουλος. 1977. Ποιήματα. Τόμ. Β΄. Αθήνα: Ίκαρος.
