Παστοράλε, Ζάκυνθος
Roots foreva
Ξαφνικό ταξίδι. Χωρίς αυτοκίνητο. Αναγκάζομαι να περπατήσω. Τελείως διαφορετική εντύπωση. Ακούω κουβέντες των γέρων στις πόρτες. Είναι έκπληκτοι, απίστευτα αναστατωμένοι από το θάνατο των συνομιλήκων τους. Θεωρούν σκάνδαλο ότι πέθανε η κυρία Τέτα στα 88 και ο Κ. στα 92. "Μεγάλος, δε λέω, αλλά κρατιότανε μια χαρά..."
Βγήκα στο ποτάμι. Από το γεφυράκι (πάπιες κ.λπ.) προσπάθησα να στρίψω και να ακολουθήσω την όχθη του. Αποκλεισμένο -ιδιωτική περιουσία. Ακήκουν σε ιδιώτες οι όχθες των ποταμιών;
Έχουν σαλτάρει οι άνθρωποι με το κατέχειν -κι αυτοί που έχουνε πολλά κι αυτοί που έχουν λίγα. Αλλά οι πρώτοι είναι οι αηδέστεροι. Είμαι της άποψης ότι ορισμένα κατορθώματα τη άνθρώπινης τέχνης, όπως και ο πλούτος της φύσης (οι όχθες, οι ακτές, οι κορυφές των βουνών κ.λπ.) δεν επιτρέπεται να ανήκουν μόνο σε όσους μπορούν να τα αγοράσουν. Οι Σεζάν ανήκουν στην ανθρωπότητα και όχι στον ανθρωπάκο που ντιλάρει πάνω τους. Πιστεύω ότι πιο δημοκρατικοί άνθρωποι από εμάς, στο μέλλον, θα επεκτείνουν το νόμο που ισχύει τώρα για τις αρχαιότητες.
Δέκα λεπτά από την πόλη, είδα ελεύθερα άλογα να βόσκουν στον κάμπο.
Όμορφη μέρα, ησυχία, πού και πού γαβγίσματα και λαλήματα κοκκοριών. Στα συνεργεία που βρίσκονται στην μεριά αυτή της πόλης, βαρυεστημένοι τύποι δούλευαν στο ρελαντί της μεθεόρτιας χαύνωσης, μιλώντας στο κινητό. "Δουλεύω ρε μαλάκα, τι νόμιζες;".
Τα δεκάδες βαρελόσκυλα -στα όρια της κακοποίησης- με συνόδευαν σε μια σκυταλοδρομία γρυλισμών.
Σ' αυτούς τους τόπους είχα ακούσει ένα βράδι καλοκαιριού για πρώτη μου φορά αηδόνι.
