Πολλοί θεωρούν δραματικά τα κύματα, αλλά...
Στην έκθεση του William Eggleston
Πάντα μού άρεσε ο Eggleston, και η έκθεσή του στη National Portrait Gallery του Λονδίνου (πρώτη φορά σε Μουσείο στα 77 του χρόνια) επισφράγισε τον θαυμασμό μου. Εξέχον μέλος της καλλιτεχνικής σχολής που εκφράζει την κοινωνία (συνεπώς και την πολιτική) μέσα από το απολύτως προσωπικό, στις καλές του στιγμές εκφράζει κάτι παραπάνω: την ανθρώπινη κατάσταση. Και την ανθρώπινη μοίρα.
Πολλοί θεωρούν δραματικά τα κύματα, αλλά οι μεγάλοι φόνοι γίνονται στο βυθό. Στην καθημερινότητα των συγγενών και φίλων του, ή των προσώπων που συναντά στο δρόμο, αυτός ο μέγας μάστορας του χρώματος (τύπωνε χωριστά τη magenta, το cyan και το κίτρινο και τα έβαζε το ένα πάνω στο άλλο) δείχνει διαρκώς έναν πόλεμο. Τον πιο μεγάλο. Τον εσωτερικό.
(Με ένα όχι και τόσο αυθαίρετο συνειρμό, σκέφτηκα, πόσο αδικημένος είναι ο Στάβερης που ζει στην Ελλάδα...)
