Δεν μπορώ να καταλάβω -και το λέω κυριολεκτικά- γιατί ακόμα και αγαθοί δημοσιογράφοι (που δεν τα παίρνουν και ζουν με σχετική αξιοπρέπεια), αισθάνονται την ανάγκη να υπερασπίζονται τυφλά, βρέξει-χιονίσει, κόμματα εξουσίας και σιχαμένους υπουργούς, οιασδήποτε κλίσης. Ακόμη κι όταν πρόδηλα κακοφορμίζουν.
Για να τους δίνουν αποκλειστικότητες; (υπερβολή δεν είναι;)
Γιατι η επαφή με την εξουσία, τους δίνει μια ψευδαίσθηση και δικής τους δύναμης;
Γιατί θέλουν να ανήκουν κάπου και νάχουν το κεφάλι τους ήσυχο;
Για τα θλιβερά καλέσματα, τις διαπιστεύσεις και τα ταξίδια;
Αν αυτοί είναι οι λόγοι, που το ελπίζω γιατί είναι το μικρότερο κακό, μήπως παράπεσε χαμηλά το άθλημα;
