Ταινίες που έτυχε να δω και μ' άρεσαν πολύ την περασμένη δεκαετία
Aφού ευπειθώς δηλώσω ότι υπάρχουν πολλές (φαντάζομαι καλές) ταινίες που δεν έχω δει κι ας τίναξαν την μπάνκα στον αέρα, δεδομένου ότι στην απόλαυση, την μεγάλη απόλαυση του σινεμά, δεν ακούω τίποτα πέρα από τη διάθεση και τα γούστα μου, αυτές είναι οι ταινίες που με κλόνισαν την περασμένη δεκαετία - σχεδόν αναδιαμόρφωσαν το βλέμμα μου πάνω στον κόσμο, ερμηνεύοντας τα μυστήρια τρένα που είμαστε, πότε με το καλό πότε με το κακό.
Όλες, τελικά, ήταν μεγάλη παρηγοριά.Η λέξη είναι εκτός μόδας - έχει θηλυπρέπεια και θεολογική αντήχηση (λολ)- είναι όμως κυριολεκτική. Μεγάλη τέχνη δίχως παρηγοριά στο κάτω κάτω της γραφής, δεν ισχύει. Όσοι την απεμπολούν ή την σνομπάρουν, νοιώθοντας μοντέρνοι με τις προβλέψιμες (και αναλώσιμες) φαντασμαγορίες των trending topics, απλώς δεν ξέρουν τι τούς γίνεται. Κι είναι κουραστικό να μιλάς μαζί τους, γιατί δεν φτάνει που είναι αγράμματοι κι αναίσθητοι · είναι και επιθετικοί.
Πολλοί καμώνονται τους ifluencers, και όντως τα ωσανά του πλήθους αντιβοούν στο καθιστικό τους· όμως το ξημέρωμα τους βρίσκει ξεπουπουλιασμένους στα σκαλοπάτια της μπαναλιτέ. Λογικό να βιαζόμαστε να βγάλουμε συμπεράσματα (ζούμε λίγο), αλλά η Τέχνη κρατάει μακρύτερη μεζούρα από την πρεμούρα μας. Μόνο ο χρόνος ξέρει τι είναι μόδα και τι Τέχνη. Υπο αυτή την έννοια, η δεκαετία κάνει σχετικά μονάχη το ξεσκαρτάρισμα - πόσα «αριστουργήματα» δεν πήρε ο σκουπιδιάρης!
Αυτή είναι η λίστα μου. Χωρίς αξιολογική σειρά -έτσι όπως μού ήρθαν πάλι οι ταινίες στο μυαλό. Τις συστήνω θερμότατα - μερικές υπάρχουν και ολόκληρες στο YouTube.
1. Τhe act of killing
2. Under the skin
3. Tabu (του Miguel Gomes)
4. Melancholia
5. An Elephant Sitting Still, του Hu Bo
Έπος της παρακμής
6. Ένας χωρισμός, του Ασγκάρ Φαραντί
7. Poetry, του Lee Chang-dong
Αυτή που είδα περισσότερες φορές
8. Amour
Η πιό αβάσταχτη ταινία που έχω δει ποτέ.
9. Shame, Steve McQueen
10. Moonlight
Ξεχωριστά αυτή:
11. No Home Movie, της Σαντάλ Άκερμαν
