Τερατουργήματα κάποιας απλοϊκής καρδιάς
Σκουπιδάκια του καλοκαιριού
Θεσσαλονίκη, πέρσι τέτοια εποχή. Η θάλασσα και η πόλη από το Μakedonia Palace. Έχω βγάλει εκατοντάδες ψηφιακές φωτό από το ίδιο σημείο (με την ασύγκριτη Hasselblad ΧD2 κυρίως), αλλά μόνο η παλιά, αναλογική Leica M6 μπόρεσε να δείξει αυτό που βλέπω πέραν του αμφιβληστροειδούς. Δεν συμμερίζομαι συνήθως τις χιπστεριές περί βυνιλίων, αναλογικής κ.λπ., αλλά οφείλω να παραδεχτώ ότι δεν κάνουν όλοι για όλα.
Αν πρέπει σώνει και καλά να κάνω ψιλά τις διαφορές μεταξύ ψηφιακής και αναλογικής φωτογραφίας (έχουν γραφτεί τόσα και τόσα), πέρα από τα εγκυκλοπαιδικά (ο κόκκος, το φλουτάρισμα, μια απροσδιοριστία η οποία κινητοποιεί την ποιητική φαντασία), δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί το ένα παράγει έξαψη, ενώ το άλλο μαγεία. Ξέρω μόνο ότι συμβαίνει.
Το έμφραγμα του αεροδρομίου της Αθήνας
Κατά τα άλλα το καλοκαίρι τελείωσε επισήμως χθες. Κανένα παράπονο. Πλην ενός. Το αεροδρόμιο της Αθήνας είναι ένας εφιάλτης. Θυμίζει παχνί και όχι αεροδρόμιο κράτους που ζει από τον τουρισμό. Ο ένας πάνω στον άλλο κυριολεκτικά ― μια χάβρα παντού. Καθυστερήσεις ατέλειωτες. Ωρες για να σου φέρουν την βαλίτσα. Συχνά δεν βρίσκεις θέση να κάτσεις. Και ελληνικές αεροπορικές εταιρείες που καμώνονται τις βραβευμένες και είναι χειρότερες από τις budget. Mε τσίπικο φαγητό, legroom που σου διαλύει τα γόνατα, σπανίως επιβίβαση από φυσούνα, πανάκριβες έτσι καθώς λειτουργούν υπο καθεστώς σκιώδους μονοπωλίου και, επαναλαμβάνω, ακραίες καθυστερήσεις.
Αν μπείτε σε ένα από τα application τύπου FlightRadar24, που παρακολουθούν σε real time τις πτήσεις, θα εκπλαγείτε από τις καθυστερήσεις ιδίως των ελληνικών πτήσεων. Σχεδόν ΚΑΜΜΙΑ δεν έφυγε ή έφτασε στην ώρα της αυτό το καλοκαίρι. Προχθές σε πτήση από τα Χανιά, περίμενα 55 λεπτά για να μου παραδοθεί η βαλίτσα. Και εννοείται το αεροπλάνο απογειώθηκε με μία ώρα καθυστέρηση (που είναι το νέο νορμάλ).
Η νέμεση του υπερτουρισμού
Δεν θα επεκταθώ στο θέμα του υπερτουρισμού, τα έχουν πει άλλοι καλύτερα. Αντιμετωπίστηκε άκριτα, πειναλέα, πρόχειρα, ως δεκανίκι μιας ημιδιαλυμένης οικονομίας· όμως αποδεικνύεται νέμεση που καταστρέφει τη φύση και τις ιδιότητές που έκαναν αυτή τη χώρα μοναδική. Αν η Ελλάδα δεν προσέξει τώρα που ίσως προλαβαίνει, δύο είναι τα target group που θα την προτιμούν στο μέλλον: Οι χυδαίοι πλούσιοι τύπου Ντουμπάι και η φτηνή μαρίδα του all inclusive. Όλα θα γίνουν Λαγανάς ή Μύκονος. Κι είναι κρίμα. Γιατί είναι η πιο όμορφη χώρα του κόσμου. Υπάρχουν ακόμη νησιά σα φέτες που κόπηκαν κι έπεσαν απ' τον παράδεισο. Παραλίες όπως στην αρχαιότητα. Τίποτα δεν σε τρομάζει στους όγκους των βουνών, στα βάθη της θάλασσας ― τέτοια αρμονία στις αναλογίες φύσης κι ανθρώπου δεν έχω δει αλλού, ούτε αυτό το χαρούμενο φως. Κι ευτυχώς. Γιατί έτσι ακόμα βρίσκουμε κάποιες καβάτζες. Μέχρι νάρθουν τα στίφη με τις σέλφις.
Ομως δεν βλέπω να υπάρχει διάθεση ελέγχου. Η ανάπτυξη είναι θηριώδης, σχεδόν άναρχη, συχνά άνομη, ύποπτα σαρωτική. Παντού μυρίζει χρήμα και πολιτικοί που κάνουν ότι δεν βλέπουν, ή -ακόμη χειρότερα- βλέπουν επιλεκτικά.
Η ανεύθυνη λέξη σου ούτε καν γράφτηκε, μα θα γραφτεί
Μού πήρε χρόνια για να συγχωρήσω την βλακώδη έπαρση με την οποία απέρριπτα μικρός έργα τέχνης που το μυαλουδάκι και η αναιμική μου γνώση αδυνατούσαν να συλλάβουν. Είχα βλέπεις, τοτε, ωραία μαλλιά, καλό σώμα ― λίγοι νεκροί μπορούσαν να τα βάλουν με την ηδονή των ημερών μου, όσο σπουδαίοι κι αν ήταν― ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Ολοζώντανη σάρκα εναντίον επιζήσαντος πνεύματος, αγών αμφίβολος. Αλλά όπως πάντα, η διόρθωση επήλθε και ήταν συντριπιτική. Κάτι που φθίνει εγώ, κάτι που αυξάνει η Τέχνη.
Έτσι δικαιολογώ τα νέα πιτσιρίκια όταν τους προτείνω κάτι που το δοκίμασε ο χρόνος, όμως αυτά το βρίσκουν λίγο― «βαριέμαι»... «το παράτησα», «τι πλήξη θεέ μου» κ.λπ. Οι κρίσεις μας αποκαλύπτουν περισσότερα για εμάς τους ίδιους και λιγότερα για αυτό που κρίνουμε.
Απαραίτητος πρόλογος για την επαναδημοσίευση ενός ποιήματος που θεωρώ έξοχο, αλλά ένα αγόρι άγουρο το βρήκε «ξεπερασμένο».
•
ΔΕΛΦΙΝΙΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ - ΑΛΕΞΗ ΑΣΛΑΝΟΓΛΟΥ
Από την ποιητική συλλογή «Ωδές στον πρίγκηπα» (1981), εκδ. Ύψιλον
Από την Έκλειψη, του Αντονιόνι
________________
ΤΑ ΦΩΤΑ της Kαστέλλας τρέμουν μέσα στα δάκρυά σου, Πρίγκηπα
οι λόφοι πεθαίνουν πριν από μας, και τα έλη δε θα στεγνώσουν με σένα
όλα είναι μοντέρνα και όψιμα προς τη Γλυφάδα, όλα κατάφωτα
στην ψίχα της νύχτας, σχεδόν ανέλπιδα μπορείς να πεις
Kι όμως τα δάκρυα τρέχουνε τώρα ασυγκράτητα
η σκληράδα στο μοντέρνο γυαλί γίνεται όαση από ατμό και νεύρα
από ανταύγειες μιας διάρκειας που υπάρχει μόνο για σε
ανάμεσα σε μιαν αγάπη και σ' ένα παγωμένο γιαπί
Θλιμμένος γυρίζω καθώς σουρουπώνει στο Mόλυβο
και στις ακρογιαλιές όπου έσυρες τα μαλλιά σου στις θερμασμένες
πισίνες και στα παλιά αρχοντικά
και στα τερατουργήματα κάποιας απλοϊκής καρδιάς καθώς βλασταίνει
στο πιο αθώο, στο πιο φιλντισένιο φιλί
γιατί η ανεύθυνη λέξη σου ούτε καν γράφτηκε μα θα γραφτεί
Άρχοντα. Πέφτει η νύχτα στη θάλασσα κι όλα είναι λίγα.
H ελπίδα μου είσαι, ένα θρύψαλο λύπης για μένα
Η ΡΟΥΜΠΡΙΚΑ ΤΗΣ ΤΖΟΪΑ
Λατρεύω τη δουλειά της (φίλης και συγγενούς μου) Τζόια Κόκλα και της ζήτησα, αν θέλει να συμμετέχει στο μπλόγκ μου, όποτε της κάνει κέφι. Δέχτηκε με χαρά (αν και ξέρω ότι η χαρά της εξατμίζεται εύκολα).
Μου έστειλε πάντως σήμερα αυτό:
DJ SET
