Τρόποι να καθυστερήσουμε τη νύχτα
Σήμερα ξεκινάει κι ο Δημήτρης το "καθημερινό" του μπλογκ. Τα είπα και του ίδιου: σα να κύλησε το νερό από δεκάδες τρόπους (και χρόνια) και το γράψιμό του είναι στην ακμή του, λαμπερό και σίγουρο. Πάντα έγραφε καλά, αλλά στη νέα του φάση στη LIFO, αποπνέει μια ήσυχη δύναμη- είναι κατά τη γνώμη μου ο καλύτερος Έλληνας columnist. Με διαφορά.
Η ιδέα ήταν να βρεθεί ένας τρόπος να αναβαθμιστεί κάπως η έννοια του μπλογκ, στo νέο σάϊτ. Η κατάχρηση του είδους, η ευκολία που καθένας αναρτά την παπαριά του με σπουδαιοφάνεια συνήθως, οδήγησαν σε ένα γκώσιμο χωρίς προηγούμενο.
Όμως, ο blogger είχε και αξία και δημοκρατικότητα και μια αμεσότητα μετρημένη, την οποία έμελλε να νοσταλγήσουμε όταν κακοφόρμησε και η απόλυτη ασυδοσία του facebook. Άσε που εκεί βρέθηκαν πολλά από τα πρώτα αστέρια μας: με εξάρχοντες τον Μ.Ηulot και την Δέσποινα Τριβόλη.
Σε πείσμα λοιπόν της μοιραίας έκπτωσης, κατάφερα να παρασύρω τον Στάβερη να κάνουμε ένα δίδυμο μπλογκ, αλλιώτικο από τα συνηθισμένα. Με μεγάλες φωτογραφίες, χωρίς διαφημίσεις, κάπως πολυτελές στην εμφάνιση. Το πράγμα λειτούργησε. Και τώρα δένει. Ειδικά με τον Δημήτρη. Που τον θυμάμαι ακόμα, 22 χρονών, να έρχεται δειλά ένα πρωί Κυριακής στο 01, για να φέρει το πρώτο του κομμάτι. Το έριξε κάτω από την πόρτα, πιστεύοντας ότι το Κοινόβιο αργεί τις Κυριακές. Τον πρόλαβα στο ασανσέρ και τον προσκάλεσα μέσα. Και μπήκε :)
Ναι, είμαι χαρούμενος που ξαναβρίσκω τους συνομιλητές μου, τους φίλους μου. Και η Μερόπη ετοιμάζει κάτι που της ταιριάζει, σε λίγο.
Τι τα θες; Είμαστε κάποιο είδος οικογένειας. Ή όχι;
