Tζάτζαλα*
*έτσι έλεγε η νόνα μου τα παλιά, άχρηστα πράγματα που λυπόταν να πετάξει...
ΤI ΘΕΛΩ και ανοίγω τα ντουλάπια;
Πήγα να φυλάξω κάτι βιβλία στην αποθήκη και βρέθηκα πάνω σε ένα παλιό τετράδιο με σκληρό κάλυμμα. Ήταν η μόνη εποχή που κρατούσα Ημερολόγιο ― λίγο πριν, λίγο μετά τα 30. Διάβασα λίγο και σοκαρίστηκα ― από πολλά πράγματα. Σίγουρα, ζούσα τη ζωή μου τότε.
Το ύφος δεν με τρέλανε. Αλλά τι να κάνεις! Ανάμεσα στις σελίδες, υπήρχαν αποκόμματα, σκισμένες σελίδες ― κι αυτά τα τρια εισιτήρια από πονηρά σινεμά στο Κάιρο, που δεν υπάρχουν πια.
Αυτό που περιγράφω εδώ πρέπει να είναι από κάποιο ταξίδι γύρω στα 1990. Δεν ήμουνα καλά για διάφορους λόγους. Είχα μια σπίντα κι ένα θυμό ανοικονόμητο ― δικαιολογημένα, αν με ρωτάς. Διαβάζοντας πάλι εκείνα τα σημειώματα (με έναν Mont Blanc που κάποιος μού είχε χαρίσει - μάλλον η Μαλβίνα) νιώθω πολλά ενάντια αισθήματα, κυρίως λύπη και κάποια περιέργεια για εκείνο το παιδί που υπήρξα.
Αλλά ό,τι έγινε, έγινε. Αφού φτάσαμε ως εδώ, όλα ok!
