Τον Ιούλιο του 2012 ο Μιχαήλ Μαρμαρινός ανέβασε το έργο του Δημήτρη Δημητριάδη «Insenso» στο Φεστιβάλ Αθηνών, στην Πειραιώς 260. Οι θεατές έπρεπε να συγκεντρωθούν σε ένα σημείο, να φτιάξουν μια γραμμή και να βαδίσουν έξω από τον χώρο του Φεστιβάλ Αθηνών, σε ένα οικόπεδο ακριβώς πίσω. Πρώτα το δρομάκι με τις κινέζικες καρυδιές, μετά ένα χωράφι με χρυσά χόρτα. Σιγά-σιγά απλώθηκε μπροστά μας ένα θαύμα: μια λίμνη με λοφάκια, τεχνητή ήτανε, μαλλον ένα ατύχημα τη δημιούργησε, παρ' όλα αυτά πανέμορφη. Σαν όλα τα υλικά της πόλης αυτής να συγκεντρώθηκαν σε αυτό το χωράφι. Τα χόρτα, το άσπρο χώμα, ο ήλιος που ήταν ακόμα ζεστός, το τείχος από μπετόν στο βάθος.
Οι ηθοποιοί έλεγαν τα λόγια τους μέσα στα στάχυα με φόντο κάτι πράσινα νερά, υπήρχαν πουλιά, πάπιες, πιο πίσω τα εργοστάσια. Όλα όσα ξεχάσαμε πως ήταν η Αθήνα τα βλέπαμε σε αυτό το τοπίο-σκηνικό που έφτιαξε ο Μιχαήλ Μαρμαρινός. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό το απόγευμα. Η πορεία μετά επέστρεφε στο θέατρο. Εκεί, στο μεγάλο σαν εργοστάσιο-αποθήκη θέατρο, τα μπετά ήταν βρεγμένα, οι κουρτίνες συσκότισης εξαφανισμένες. Όλα προγραμματισμένα για να δούμε το φως της δύσης να περνάει μέσα από τα τζάμια, να γυαλίζει τα νερά – άλλο ένα μαγικό τοπίο φτιαγμένο με ακρίβεια. Αν θυμάμαι καλά ακουγόταν και μια πικρή μουσική. Φύγαμε από το θέατρο με μια νέα, ανανεωμένη αγάπη για την πόλη μας για όσα υπάρχουν ξεχασμένα στα μέρη που δεν πειράζουμε.
Σήμερα, μετά το φαγητό, κάναμε βόλτες στην πόλη με καύσωνα. Ο φίλος μου ήθελε να πάμε εκεί, στο σημείο πίσω από την Πειραιώς 260. Κάτι χτίζεται σε αυτό τον τεχνητό παράδεισο. Μπήκαμε μέσα, περάσαμε το κοντέινερ-γραφείο της κατασκευαστικής και είδαμε πως οι λόφοι με τα χρυσά χορτα έχουν μπαζωθεί και η παράξενη λίμνη έχει αφεθεί, μάλλον πάει για να αποξηρανθεί ή να γίνει κάτι άλλο. Σκουπίδια στο νερό, ίχνη από φορτηγά που πάνε κι έρχονται κάτι να μαζέψουν, κάτι να φτιάξουν. Δεν τρέφω ψευδαισθήσεις· και τότε, πριν από την παράσταση, σκουπίδια θα είχε εκεί πέρα, κάτι τελευταία πουλιά, εγώ αυτό που είδα θυμάμαι και αυτό που βλέπω με τρόμαξε. Με έπιασε μια ασφυξία, ενώ ήμασταν στην απόλυτη απλωσιά.
Δεν έχω άποψη για την «ανάπτυξη», σε αυτό το κείμενο λέξη δεν θα γράψω για την οικολογία. Στενοχωριέμαι μόνο που την ομορφιά σε λίγο καιρό θα την ανακαλύπτουμε μόνο μέσα από την τέχνη, ενώ αυτή η χώρα, όποτε την αφήνουμε στην ησυχία της, είναι η αποθέωση της ομορφιάς.
