Οι μέρες στην κουζίνα μου
Ημερολόγια κουζίνας τώρα που έχει νόημα να τα γράψεις
Mου προκαλούν άγχος οι αναρτήσεις των σεφ με τις μαγειρικές τους. Όσο τις παρακολουθώ, τόσο νιώθω ότι κάτι μου λείπει. Το ξέρω πως το κάνουν για καλό, όμως, ακόμα κι εγώ που είμαι προχωρημένος foodie, δεν έχω τα εφόδια να μαγειρέψω όσα μαγειρεύουν. Πέρα από αυτό, όσοι δεν είναι και τόσο οργανωμένοι, με τεράστια ψυγεία, άφθονα εργαλεία, ένα μεγάλο πάγκο και τόσο καλά εφοδιασμένες ντουλάπες αποκλείεται να μην παθαίνουν μια αναστάτωση με όσα βλέπουν. Δηλαδή ποιος σκέφτηκε να αγοράσει πριν από το lockdown τόσα άγρια χόρτα για χορτόπιτα με δέκα υλικά; Kαι, αλήθεια τώρα, τρίβετε τρούφες πάνω από τα ριζότι που φτιάχνετε; Καταλαβαίνω ότι για τους σεφ πολλά πράγματα δεν είναι πολυτέλεια, αλλά για όλους τους υπόλοιπους είναι. Ας το προσέξουμε. Επίσης, και το λέω και για μένα αυτό, το προζύμι δεν είναι ευκολάκι. Είναι ο πρωταθλητισμός του ψωμιού. Σκέψου να μην έχεις φτιάξει ποτέ ούτε κέικ και τώρα, κλεισμένος στους 4 τοίχους, να πρέπει να αντιμετωπίσεις τη διαδικτυακή πρόκληση του ψωμιού με προζύμι.
Οι μοναδικές «σεφικές» αναρτήσεις που με ανακουφίζουν είναι αυτές του Βασίλη Καλλίδη. Κι αυτός στην κουζινάρα του, αλλά τουλάχιστον μιλάει με τους δικούς μας όρους, τα φτιάχνει όλα με ελάχιστη πειθαρχία, σου δείχνει πως δεν χρειάζεται να είσαι τελειομανής, φτάνει να είναι νόστιμο. Στα stories ακούγεται Μαντόνα και Νταϊάνα Ρος, οι αναρτήσεις είναι συνήθως μεταμεσονύχτιες, σαν την απελπισία μας. Μπράβο Βασίλη!
Το να μαγειρεύεις κάθε μέρα δεν είναι απλό και δεν είναι αυτό που όλοι οι foodies με τις δουλίτσες μας που επιστρέφαμε κάποια βράδια και κάποιες Kυριακές με την άνεσή μας κάναμε μέχρι τώρα. Μαγειρεύω για δύο, για τρεις, για τον εαυτό μου, καθαρίζω, στοκάρω, εξοικονομώ. Μια άλλη πίστα της κουζίνας, που περιλαμβάνει τη λέξη «επιβίωση». Οι μανάδες μας ήξεραν. Ξέρουν ακόμα.
Μαγειρεύω, καθαρίζω, τακτοποιώ σαν στρατιώτης από το πρωί μέχρι το βράδυ. Τίποτα σπουδαίο, φαγητάκια, πολλά όσπρια, δεν πετάμε τίποτα, κατεβάζω φαγητό στο περβάζι κάτω απ’ το σπίτι για όποιον θέλει. Βάζω μουσική, δεν στρώνουμε τραπέζια, όπως κάτσει τρώμε, με απελευθέρωσε το «give yourself a break» μιας φίλης, μετά το φαγητό, με μουσική στα ακουστικά ανεβαίνω στην ταράτσα. Κάθε μέρα άλλο θέαμα ο κύριος ουρανός. Το θέμα είναι να βρεις αυτά που θα σε βοηθήσουν να αντέξεις.
Με συγκινούν δεκάδες πράγματα τις τελευταίες μέρες. Όλοι μας αποχαιρετούμε έναν τρόπο ζωής που ενδεχομένως έχει τελειώσει. Μακάρι να μην είναι έτσι. Μακάρι πολύ σύντομα να βρεθούμε αγκαλιασμένοι χωρίς φόβο στα μπαρ της πόλης. Ο Φώτης Βαλλάτος, ο πιο πολυταξιδεμένος άνθρωπος της γενιάς μας, ανεβάζει κάθε μέρα φωτογραφίες από τα ταξίδια του, από τα εστιατόρια όπου έφαγε, τους ανθρώπους που συνάντησε. Ένα πικρό αντίο σε μια ζωή που θα αργήσει να επανέλθει. Με σοκάρουν οι εικόνες, γιατί, χωρίς να τις ξέρω, χωρίς να τις έχω ζήσει, κάτι μου λέει πως πρέπει να τις αποχαιρετήσω. Τυχερός ο Φώτης και όλοι όσοι ταξίδεψαν να μας πουν τις ιστορίες των ταξιδιών τους.
Ονειρεύομαι καλοκαίρια κάτω απ’ τα αστέρια. Θα γίνει. Σας φιλώ.
