Θα με κάνεις να σε αγαπήσω πάλι;
Αφιερωμένο σε όσους τους «τέλειωσε» η αγάπη για την πόλη τους.
Πόσα χρόνια κρατάει ο ενθουσιασμός για πόλη; Έχω φίλους που ζουν εδώ δεκαετίες και δεν έχουν χάσει ούτε για μια στιγμή την αγάπη τους. Αλωνίζουν τα σινεμά, τα φεστιβάλ, κλείνουν να δουν τις νέες παραστάσεις, δοκιμάζουν φυσικά όποιο νέο εστιατόριο ή μπαρ τους ταιριάζει, έχουν κάτι να πουν για όσα είδαν στις τελευταίες Νύχτες Πρεμιέρας, επισκέπτονται τη Βαρβάκειο και τα πέριξ της σαν να είναι ακόμα η ίδια περιοχή όπως τότε που ήταν αυτοί 30 και το κομμάτι αυτό ήταν όντως το «στομάχι» της, ένας μαγικός τόπος με αρώματα και μουσικές, προσωπικότητες βγαλμένες από δέκα μυθιστορήματα. Ήταν ένας τόπος για ποιητές και μάγειρες.
Υπάρχουν και οι άλλοι. Κάθε μέρος που κλείνει δεν αντικαθίσταται με ένα καινούργιο για αυτούς. Η αγάπη για την πόλη και όσα προσφέρει, μικραίνει καθημερινά και το σπίτι τους γίνεται το μόνο καταφύγιο σε ένα τοπίο που αλλάζει συνεχώς και οι αλλαγές αυτές δεν τους συμπεριλαμβάνουν. Από το σπίτι τους ακούνε κάθε χάραμα τον πιο χαρακτηριστικό ήχο αυτής της πόλης πια: τα ροδάκια από τις βαλίτσες των τουριστών να κατηφορίζουν τα ανύπαρκτα πεζοδρόμια. Τα Σάββατα περιφέρονται σε μια νέα έκθεση, θα δοκιμάσουν και ένα νέο ταβερνάκι που άνοιξε σε μια νέα γειτονιά με την ελπίδα πως κάτι θα τους «επαναφέρει» στο σωστό δρόμο αλλά η ανάσα ανακούφισης που βγαίνει με το που κλείσει η πόρτα του σπιτιού τους και βρεθούν πλέον ασφαλείς στο μόνο χώρο που μπορούν να ορίζουν και να ελέγχουν (κι αυτό αμφίβολο, ποτέ δεν ξέρεις τι σου ετοιμάζει ο από κάτω), είναι χαρακτηριστική.
Μάλλον ανήκω κι εγώ στους δεύτερους. Δεν φταίει κανείς. Ο καθένας από εμάς τοποθέτησε την περίοδο του covid διαφορετικά. Για μένα η επιστροφή στην πόλη ήταν σχεδόν τραυματική. Όταν ξαναβγήκα στην πόλη δυο χρόνια μετά η απομάγευση ήταν γεγονός. «Αυτή είναι η Αθήνα που λάτρευες;» έβρισκα συχνά τον εαυτό μου να αναρωτιέται. Θα ήθελα να μην την αδικήσω πάντως. Θα ήθελα να βρω ξανά τη θέση μου εδώ και όσα με έκαναν να την αγαπήσω κάποτε.
Η Μάρω στο γραφείο μου φέρνει μέλι από τη Λέσβο. Δεν χρειάζεται να είσαι γνώστης για να διαπιστώσεις ότι μια τροφή είναι σπουδαία και αγνή. Και πολύτιμη. Μόλις φτάνω στο σπίτι, δοκιμάζω με ένα ξύλινο κουταλάκι που «σώθηκε» από τη λαίλαπα της ανακαίνισης και υπάρχει ακόμα στην «κουτσουρεμένη» μου κουζίνα που έμεινε σε αχρηστία για πολλούς μήνες. Αγριολούλουδα και πράσινες πλαγιές, γλυκό καλοκαίρι, στο βάθος ένα δάσος. Έχω ανθότυρο από την Κρήτη που και φέτος μας φρόντισε, το ραντίζω με το μέλι, τρεις πηρουνιές μυθικής γλύκας, μια παιδική γεύση. Αυτό που χρειάζεται κανείς για να δει τα πράγματα αλλιώς. Ποιος ξέρει ίσως μου ξαναέρθει και η αγάπη για την Αθήνα.
