Η ακύρωση της χαράς
«Η ζωή είναι ωραία. Ζούμε σε μια φανταστική χώρα...»
Ο τίτλος του σημερινού πόστ πιθανώς σας θυμίζει κάτι. Είναι ατάκα του διασκεδαστή και bully που έχουμε στη θέση του υπουργού Υγείας. Ξεκινάω από εκεί γιατί μου μοιάζω κάπως έτσι κάθε φορά που πάω να επικαλεστώ τη χαρά σε μια εποχή και έναν κύκλο που την ξεχνά. Tη βλέπει με τα κιάλια, πάντα κρυμμένη κάτω από το ύφασμα της ενοχής για όλα όσα — ας μη τα επαναλαμβάνουμε συνεχώς, εκτυλίσσονται στον κόσμο και τις οθόνες γύρω μας.
Ξεκινάω από δύο αφορμές:
- Πολλή φασαρία γίνεται τον τελευταίο καιρό γύρω από το βιβλίο του Μάρκ Φίσερ, Η ακύρωση του μέλλοντος, από τους Αντίποδες. Το διαβάζουν όλοι γύρω μου, και μαζί τους κι εγώ. Είναι πράγματι ένα φρικιαστικά on-point βιβλίο για την κατάσταση του κόσμου και κατέληξα κι εγώ να υπογραμμίζω τις μισές και πλέον σελίδες του ως τρομερά διαφωτιστικές, αλλά το έκλεισα τελικά εξουθενωμένος και στραγγισμένος από κάθε όρεξη. Γιατί... ωραία όλα αυτά, ναι, κατάλαβα τι πάει στραβά στον κόσμο μας αλλά τώρα αγαπητέ Μάρκ πάω που; Ειδικά αν δεν ψάχνομαι για εξόδους κινδύνου.
- Πέθανε τις προάλλες και η Καίτη Κωνσταντίνου μια γυναίκα που εκπροσωπεί ειδικά για εμάς — μιλάω εδώ για τη γενιά μου, τη χαμένη διεκδίκηση του γέλιου: Του κωμικού. Γιατί τόσα πολλά ζεντάκια έκλαψαν σαν τρελά τον θάνατο της; Γιατί δάκρυσα μαθαίνοντας τα νέα; Πολλά έχουν γραφτεί, πολλά τους σωστά. Για εμένα ο πυρήνας όλων όμως ήταν η ανάγκη της χαράς και του γέλιου. Η ηθοποιός αυτή εκπροσωπεί, μαζί με μερικές ακόμη κυρίως γυναίκες κωμικές πρωταγωνίστριες (την Ντίνα Κώνστα, την Ελένη Ράντου, την Νένα Μεντή, την Άννα Παναγιωτοπούλου κ.α.), μια χαμένη εποχή της Ελληνικής τηλεόρασης, όταν κυνηγούσε το αστείο, όταν έβρισκε το κωμικό μέσα στο καθημερινό. Και το μεταμόρφωνε με τρόπο ορισμένες φορές αληθινά επαναστατικό.
Θα ήθελα να γράψει λοιπόν ξανά κάποιος έργα και για εμάς. Όχι για να μας αφυπνίσει ή να μας ευαισθητοποιήσει για τον κόσμο μας — αρκετά! Αλλά για να μας τραγουδήσει. Η χαρά λέει, κάποιος, κάπου, είναι καλλιτέχνης, και πάει μόνο σε αυτούς που ξέρουν πως να την τραγουδήσουν… Ε λοιπόν, ας αρχίσουμε να μαθαίνουμε πως, πριν τη χάσουμε ολοκληρωτικά έτσι όπως την έχουμε καταντήσει τώρα, χωμένη ανάμεσα στα σκέλια μας, ένα προνόμιο των λίγων, μια τέχνη είδος υπό εξαφάνιση.
Θα ήθελα να έρθει να μας ψιθυρίσει κάποιος πως μπορούμε, σε πείσμα όλων των συνθηκών να επανενεργοποιήσουμε αυτό το μυ που αφήνουμε να ατροφεί. Να αποδείξουμε στους εαυτούς μας, ότι δεν έχουμε ξεχάσει εντελώς αυτό το συναίσθημα, αλλά η δυνατότητα του παραμένει εκεί. Ανοιχτή. Να μας θυμίσει πως το να δρομολογούμε τα συναισθήματα μας και από το μονοπάτι εκείνο, είναι ταυτόχρονα δυνατότητα αλλά και άσκηση. Που χρειάζεται συχνή υπενθύμιση και τακτικό έλεγχο. Είναι βασικά η κυριότερη υποχρέωση απέναντι στους εαυτούς μας. Όσο άρρωστο κι αν μοιάζει να είναι το συλλογικό σώμα. Το χρωστάμε αυτό, στα 24 μας χρόνια.
Για αυτό αποστρέφομαι τελικά τον Φίσερ: τα αλλεπάλληλα ξεσκεπάσματα του συστήματος που επιτελεί μέσα στα γραπτά του μας αφήνουν εντέλει γυμνούς. Σαν τα λουλούδια που ξεντυμένα από τα πέταλα τους, δεν καταλήγουν παρά ένας ορφανός μίσχος. Κι ας είναι τα λουλούδια αυτά μέρος του προβλήματος, κι ας είναι στην ουσία τους άρρωστα. Τώρα είναι όμορφα.
Ας βρεθεί λοιπόν κάποιος να μας πιάσει από το χέρι και να μας πει πως επιτρέπεται μερικές φορές να σταματάμε να ρωτάμε συνεχώς γιατί. Να μας πει πως μερικές φορές σκαλίζοντας δεν πας στην πόλη… Ξύνεις απλώς το δέρμα σου. Πως και η επιφάνεια έχει την πλάκα της. Ή τέλος πάντων να μας φέρει κάποιου είδους νέα γνώση η οποία θα συνοδεύεται από μια παρηγοριά αυτή τη φορά θετική και ενεργοβόρα.
Κι αν θεωρείτε πως μπερδεύω τη Δύση με την Ανατολή. Είναι πολύ πιθανό. Αφήστε με όμως όσο μπορώ, για όσο λίγο το όποιο μικρό δικό μου προνόμιο μου επιτρέπει, να σας γράφω: τι όμορφος ουρανός.
