Μιλάς με τον εαυτό σου;
Πρωί: Μιλάω από το κρεβάτι με τη φίλη μου τη Χ., βρίσκεται στη Γαλλία για σπουδές και fun. Κάνουμε νιάου-νιάου, τι μας στεναχώρησε, τι μας πλήγωσε. «Αχ κι εσύ ακόμη αυτά σκέφτεσαι;»... «Κάτσε να σου δείξω το γράμμα που του έστειλα», μου λέει... Όλα όσα δεν είχε πει ποτέ. Μαζεμένα. Ζηλεύω λίγο, και να ήθελα μάλλον δεν θα μπορούσα ποτέ να οργανώσω έτσι-τόσο την σκέψη μου.
Μπερδεμένα πολύ της τα έλεγα. Και μου απαντά, «να σε ρωτήσω, μιλάς καθόλου με τον εαυτό σου;»
Σιωπή.
«Το να ξέρεις σε ποιον γράφεις σημαίνει να ξέρεις και πώς να γράφεις», της απαντάω. Βιρτζίνια Γούλφ. Αυτό είχα κανόνα. Κι ακόμη και στις σκέψεις πάντα απεύθυνση. Κανένας εσωτερικός μονόλογος, μόνο διάλογοι. Φανταστικοί και απείρως περιοριστικοί.
Συνειδητοποίηση: Δεν μιλάς με τον εαυτό σου σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, αλλά κάνεις πρόβες του ρόλου σου. Δοκιμάζεις αντιδράσεις. Οι σκέψεις σου δεν απλώνονται μέσα στο μυαλό σου, δεν βυθίζεσαι μέσα τους, προσπαθώντας να βγάλεις άκρη. Αντίθετα τις περιορίζεις και προχωράς ένα βήμα πιο βαθιά στο σώμα σου το ναρκοπέδιο που είναι η ανθρώπινη επικοινωνία. Φιλτράρισμα πρώτου βαθμού.
Της υπόσχομαι να το δοκιμάσω κάποια φορά κι αυτό. Να μιλήσω με εμένα, αλλά όντως.
Χτυπάω και σήμερα κουδούνι, αλλά δεν απαντώ, too busy!
Κάνει και μια δεύτερη ερώτηση...
Κλάμπ-Σνιτσελοφάγων Αθήνας
Μεσημέρι: Περπατώντας τη Σκουφά στα ακουστικά Κρίστα Παπίστα και σκέφτομαι: Μα τι άχαρη πόλη που είναι η Αθήνα για να περνάς την Τσικνοπέμπτη σου, θα προτιμούσα να προσποιόμασταν όλοι μαζί ότι δεν τρέχει τίποτα. Να λέγαμε, με μπλαζέ ύφος, πως δεν είναι παρά βουκολικά έθιμα που μας έρχονται από μακριά. Πέρυσι τέτοια εποχή ήμουν στη Θεσσαλονίκη: Να μια πόλη που της ταιριάζει η γιορτή, ο χαμός, το τζέρτζελο. Εδώ σαν καταναγκαστικά έργα. Τους βλέπεις όλους σε ένα καθεστώς επιβεβλημένης καλοπέρασης.
Χαλαρώστε. Δεν είναι κι αυτό διαγωνισμός και να μην τσικνίσετε, και πάλι άνθρωποι θα είστε... Αλλά σταματήστε αυτό το τσιγκούνικο γλέντι μιζέριας. Ας το παραδεχτούμε: Αυτή δεν είναι μια λάρτζ πόλη, δεν κερνάνε εδώ. Δεν χαίρονται και δεν χαρίζουν ελεύθερα. Οι new age χίπστερς μοιάζει να μη την σηκώνουν τη γιορτή, λυπάμαι. Πιείτε τα φυσικά κρασιά σας και αφήστε την ψησταριά, δεν σηκώνει από κάλτσες με σχέδια και τζόκεϊ με κριντζ ατάκες. Σας βλέπουμε με το στημένο λεμόνι και το πανσετάκι στο χέρι και μας πιάνουν τα κλάματα, είχατε κάποιον παππού σε χωριό, επιστροφή στις ρίζες σας και τα σχετικά... Σας καταλαβαίνουμε.
Με τη Σοφία στο Φίλιον. Τρώμε σνίτσελ κοτόπουλο με βραστά λαχανικά, μας κερνάνε και γλυκό. Η κοπέλα που γνωρίζουμε στο δίπλα τραπέζι ζει στο Λονδίνο, διαβάζει Σόνταγκ και Ερνό, και τρώει κι αυτή σνίτσελ κοτόπουλο. Εδώ η κρυφή επιρροή της φίλης μας της Αλεξάνδρας, η οποία είμαι πεπεισμένος πως ξεκίνησε αυτή την αίρεση σνιτσελο-φαγίας, που αυξάνει ποταμηδόν τα μέλη της. Σαν φτέρνισμα, έχω κολλήσει κι εγώ ήδη 5-6 ανθρώπους.
Το κλαμπ σνιτσελοφαγίας είναι invite-only, κάνουμε σκληρή πόρτα αλλά αναζητούμε νέα μέλη. Με καθαρή ανάσα, 28 δόντια και σκύλο. Θα προτιμώνται μεγαλύτερες ηλικίες.
Για την τελετή μύησης, εκτυπώστε μια φωτογραφία της μεγάλης ηγέτιδας μας Αλεξάνδρας, διπλώστε τη στα 8, βάλτε την στην τσέπη σας, και χορέψτε τσάμικο στην πλησιέστερη γκαλερί, ενώ δίπλα σας κυλά ένα κουτάκι μπίρα Μάμος. Αν στο μεταξύ η δράση σας προσελκύσει το ενδιαφέρον συλλεκτών, ή του ΕΜΣΤ, απορρίπτεστε δίχως δεύτερη σκέψη.
Σας περιμένουμε...
