Ενώ εσύ κοιμόσουν
Τι όμορφη που είναι η Αθήνα, αν είσαι 24, κι ένα βλέμμα μακριά από το να ερωτευτείς ανά πάσα στιγμή
ΤΟ ΣABBATO ΕΚΑΝΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΛΑΘΟΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ. Έμεινα μέσα στο σπίτι όλη μέρα ενώ ο ήλιος έξω έλαμπε και οι αχτίδες του στρατολογούσαν ορδές κόσμου στη μεριά της χαράς. Ενώ η γειτονιά μου ήταν γεμάτη κόσμο, κακό και φασαρία. Και το βράδυ αποφάσισα να πάω για πρώτη φορά σε ένα απ΄ τα λίγα αμιγώς γκέι κλαμπ της πόλης μας, στο οποίο όσα χρόνια είμαι στην Αθήνα δεν έτυχε ποτέ να φτάσω παρότι άκουγα, ή μου έλεγαν πράγματα.
Ξεχνάω συχνά πως μικρή έως και καθόλου ταύτιση νιώθω πια με την γκέι ταυτότητα, ειδικά όταν μιλάμε για μια κρυφή και ομοκανονική γκέι σεξουαλικότητα που απέπνεαν κάποιοι από τους θαμώνες των μαγαζιών από τα οποία πέρασα. Καταλαβαίνω ότι όλο αυτό το γκλαμ vibe ίσως είχε κάποτε μεγάλη αξία: Λειτουργούσε απελευθερωτικά. Αλλά θα ήθελα αν μπορούσα με μια κίνηση να ανοίξω την τζαμαρία τους προς το δρόμο, να πάρουν κι αυτά τα άτομα λίγο αέρα: Τον αέρα που αυτοί πρώτοι κέρδισαν για εμάς. Να τους υπενθυμίσω πως στην τελική η ταυτότητα αυτή δε λέει και τίποτα, στον ρευστό και θαρραλέο νέο μας κόσμο.
Έχεις δίκιο αγαπητέ αναγνώστη αν σκεφτείς ότι είμαι κάποιος σχιζοφρενής και περίεργος άνθρωπος. Έχω γκρινιάξει πράγματι και για το Bequeer, ή το Ρομάντσο, αντιπαθώ τρομερά το vibe του Smut, ενώ το EON έχει φιλοξενήσει ταυτόχρονα την ομορφότερη και την πιο τρομακτική βραδιά της ζωής μου.
Αλλά στη νύχτα μου τελικά ξέρω τι μου ταιριάζει. Ξέρω που ανήκω. Κι αυτά τα μέρη, είναι τα μέρη τα δικά μου. To κουίρ παρόν που ζούμε εκεί είναι τελικά περισσότερο πολύτιμο από όσο νομίζουμε. Και απείρως πιο εύθραυστο. Γιατί ερχόμενος πρόσωπο με πρόσωπο με το παλιό, επιβεβαίωσα πως με όλα τα προβλήματα που φέρνουμε, στη φούσκα μου συμμετέχουμε στη διαμόρφωση του νέου.
Γιατί τα γράφω όμως όλα αυτά, ενώ αλλού ήθελα να καταλήξω εξαρχής;
Στο ταξί της επιστροφής σκεφτόμουν μετά από καιρό, τι όμορφη που είναι η Αθήνα, που ξέρεις ότι ακόμη και χάλια να τα κάνεις, η Δευτέρα βράδυ σου μπορεί να μετατραπεί στο πιο έξαλλο ξενύχτι. Και η τρίτη το ίδιο. Και το Σάββατο να είναι η πιο underwhelming μέρα της εβδομάδας. Ας το εκτιμάμε αυτό, γιατί επιλέγοντας να ζούμε εδώ μοιάζει να θυσιάζουμε τόσα πολλά.
Ενώ ο ταξιτζής μου λοιπόν, μου εξηγούσε πως τα κόκκινα αυτοκίνητα τα οδηγούν νευρικοί άνθρωποι, και πως οι καραφλοί είναι συχνά πολύ χαζοί, εγώ σκεφτόμουν ποιον να πάρω τηλέφωνο, ποιος να είναι κάπου με σήμα, και όρεξη να χορέψουμε, το χέρι μου ήθελε να αρχίσει να πληκτρολογεί νούμερα στο κινητό: «Έλα, έχουμε να μιλήσουμε ένα χρόνο. Λυπάμαι πολύ για όλα, θες να έρθεις να χορέψουμε; Όπως μόνο μαζί έχουμε κάνει». Χαζές σκέψεις. Σκεφτόμουν σάουνες, και πετσέτες γύρω από το σώμα, και κλειστά μάτια σε δωμάτια με ατμούς...
Στο σπίτι έφαγα τελικά ρύζι με κοτόπουλο που είχα αφήσει έξω από το μεσημέρι, και έπεσα για ύπνο, ήσυχος που ήξερα ότι σε όλα αυτά τα μέρη που ανέφερα πριν, και ξέρω κι αγαπώ, κάποιος φίλος μου χόρευε σαν τρελός. Και πως αύριο, θα κάνω μάλλον κι εγώ το ίδιο.
